Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Με βάση την πολιτική σκέψη που αναπτύχθηκε επί Ανδρέα Παπανδρέου, κάθε επικεφαλής κόμματος (επικεφαλής σοβαρού ή έστω καρδαμωμένου κόμματος) χρειάζεται δίπλα του τρεις ανθρώπους:
* Έναν Κατσιφάρα για να τον ξαλεγράρει και να τον ενημερώνει για όλα τα καινούρια κουτσομπολιά.
* Έναν Λιβάνη για να πηγαίνει αντ’ αυτού να κλείνει συμφωνίες και ντίλια και να μην καρφωνόμαστε.
* Κι έναν Τσοχατζόπουλο για να του λέει «μάλιστα κύριε Πρόεδρε».
Επίσης, θα πρόσθετα εγώ, χρειάζεται κι έναν δράκο. Ένα μπουλντόγκ, ας πούμε, που στη δύσκολη την ώρα θα βγαίνει μπροστά και θα δαγκώνει τους αντιπάλους του. Και έξω απ’ το κόμμα και μέσα.. στο κόμμα και στον πλανήτη Άρη αν χρειαστεί. Βεβαίως, δεν είναι ευχάριστος ο ρόλος. Ούτε ιδιαιτέρως δημοφιλής, μιας και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων καταφέρνει ο δράκος να γίνεται αντιπαθές σε μεγάλη μερίδα των πολιτών. Αλλά έτσι είναι αυτά, δεν μπορείς να έχεις και την πίττα ακέραιη και τον δράκο χορτάτο. Και τέλος πάντων, άμα διαθέτει γερά νεύρα, άμα δεν τον νοιάζουν οι γκρίνιες, οι ύβρεις και οι μούντζες, μπορεί και να το γουστάρει κιόλας όλο αυτό το σκηνικό. Μπορεί και να το απολαμβάνει.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost (ΕΔΩ)
