Eίμαι κομμάτια για τον χαμό αυτού του τύπου, του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που πάντα θα ‘θελα να ήταν ο μεγάλος μου αδερφός.
Κάθομαι να γράψω για τον Λουκιανό, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλω, και όμως δυσκολεύομαι. Ο λόγος είναι ότι δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Κατά τον ίδιο τρόπο που δυσκολεύτηκα να διαλέξω το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι του για να τον αποχαιρετήσω – κι εκεί ανακαλύπτω και πάλι πόσο πολυδιάστατος ήταν ο Κηλαηδόνης, όχι μόνο ένας φτωχός και μόνος καουμπόι αλλά και θεατρικός και κινηματογραφικός, νοσταλγικός, ειρωνικός, τζαζ, κοσμοπολίτης και λαϊκός. Και βέβαια πολιτικός, αριστερός με δικό του τρόπο, οικουμενικό, και ενίοτε σκληρός στην κριτική του ματιά, αλλά με τρόπο.. βελούδινο και αφοπλιστικό.
Γνωριζόμαστε το ’96, δεκατρία χρόνια μετά το πάρτυ στη Βουλιαγμένη, ορόσημο ανυπέρβλητο στη ζωή του και στην καριέρα του. Νιώθω ευλογημένος γι’ αυτή τη γνωριμία, καθώς ο Λουκιανός ήταν μόνιμη πηγή χαράς και έμπνευσης. Γενναιόδωρος και γοητευτικός. Ανήσυχος και σεμνός. Αλητεία και ήθος μαζί. Χαλαρά ξενύχτια στο υπόγειο στούντιό του στην Αγία Βαρβάρα – ένα τεράστιο πιάνο μεσ’ στη μέση κι ένας τεράστιος πίνακας με το Phillies Bar του Έντουαρντ Χόπερ στον τοίχο. Ουίσκι και σχέδια.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου του Χριστόφορου Κάσδαγλη στο kasdaglis.wordpress.com (ΕΔΩ)
