Αν λοιπόν βρισκόμουν στην εφημερίδα και με ρωτούσαν όσα τους ρώτησαν, θα έλεγα ότι κατά τη δική μου γνώμη τον ΔΟΛ δεν τον κλείνει ο ΣΎΡΙΖΑ, αλλά ο εκδότης του. Ο ΣΎΡΙΖΑ είναι απλά το κυβερνών κάθαρμα που πανηγυρίζει για το πτώμα με ελεεινές δηλώσεις όπως αυτή του Τσίπρα για δήθεν τελεσίδικη απόφαση, όπως πανηγυρίζει ομως κι ο Μητσοτάκης.
Θυμάμαι βλέπετε, ότι όταν άρχισε η κρίση, ο εκδότης δε χρησιμοποίησε τα δάνεια για να αναδιαρθρωσει το μαγαζί ή αν το εκανε, δεν το καταλαβα. Χρησιμοποίησε όμως περικοπές..
μισθών κατά 30%, απολύσεις, εθελούσιες εξόδους με καταβολή αποζημιώσεων -που εμείς μαλλον δε θα δούμε ποτέ- και επιλεκτικές επαναπροσλήψεις ορισμένων εκ των απολυθεντων, με μπλοκάκι.
Θα λεγα επίσης ότι κι εγώ μεγάλωσα εκεί μέσα, 34 χρόνια ζωής μετράω δουλεύοντας, αλλά κανείς δε μου έδωσε πριμ όταν πήρα αυτοκίνητο, δεν μου έδωσε πριμ όταν έπαθα έμφραγμα, όταν έσπασα το πόδι μου, κι όταν παντρεύτηκα για δεύτερη φορά. Την πρώτη, το μακρινό 1988, ο Καραπαναγιώτης μου είχε κάνει δώρο το ταξίδι. Κι αυτό το ταξίδι υπήρξε το μοναδικό πριμ που έλαβα αυτά τα χρόνια. Ισως γιατι δεν δούλευα αρκετα; Δεν ξερω.
Θέλω να πω όμως, ότι όσο θυμάμαι τον ΔΟΛ, υπήρχαν πάντα δυο κατηγορίες εργαζομενων. Εκ μέρους της πλεμπας, σας χαιρετώ. Μπορεί να μην είμαι απο τους τελευταίους των Μοϊκανων, αλλά αν επαιρομαι για κάτι, είναι που υπήρξα απ τους πολλούς των μόνων τους. Κατά τ άλλα συμφωνώ σε πολλά από όσα λένε οι συνάδελφοι κι εύχομαι μαζί τους αύριο να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Γιατί αν κάτι κατόρθωσαμε συλλογικά στα ΝΕΑ όλα αυτά τα χρόνια, είναι να συμβιωνουμε ακόμα κι όταν οι απόψεις μας έπαιρναν διαζύγιο. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
Ν. Μ. (fb)
