Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις ότι αντέχεις ακόμη!
Μόλις έπεσε και ο τελευταίος τίτλος από το Snowden του Oliver Stone και αισθάνομαι όπως τότε, που ήμουν 15 ετών και είχα δει την ταινία «Αποστολή στη Νικαράγουα» (Under Fire).
Τέλειωσε η ταινία και ήθελα να γίνω φωτορεπόρτερ, να αλλάξω τον κόσμο με ένα κλικ της μηχανής μου.
Ο σκοτεινός θάλαμος στο υπόγειο του σπιτιού μύριζε υγρασία και εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά που έχουν τα υγρά της εκτύπωσης.
Προσπάθησα να γίνω φωτορεπόρτερ αλλά δεν τα κατάφερα. Έγινα δημοσιογράφος. Ο κόσμος.. δεν άλλαζε από τους συναδέλφους μου, ούτε από εμένα.
Εγώ άλλαζα με τα χρόνια. Άλλαζε και ο κόσμος – όχι όπως το είχαμε φανταστεί. Σήμερα ο κόσμος καταρρέει. Και ο κόσμος, και ο κόσμος μου.
Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα είναι «αλήτες, ρουφιάνοι» όπως λέει ο κόσμος.Ντρέπομαι; Ναι ντρέπομαι για πολλά άτομα που είναι στον ίδιο χώρο με εμένα και υποτίθεται κάνουμε την ίδια δουλειά. Ναι, έχω κυκλοφορήσει ανάμεσά τους. Είμαστε όλοι δημοσιογράφοι άλλα όχι ίδιοι.
Όχι όλοι, αλλά είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν πουληθεί, είναι τόσοι αυτοί που δεν έκαναν τη δουλειά τους αλλά έστηναν τις δουλειές τους που ντρέπεσαι να πεις αυτό που κάποτε καυχιόσουν.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου του Γιάννη Καφάτου στο viewtag.gr (ΕΔΩ)
