Γράφει η Σταυρούλα Ματζώρου
Μπορεί στον χώρο του Τύπου να κλείνουν ή να ψυχορραγούν εφημερίδες και έντυπα, αλλά όλο και κάτι καινούργιο ξεπετιέται για να αρπάξει ένα κομμάτι από την απελπιστικά έτσι κι αλλιώς μικρή πίτα. Οπότε θα έλεγε κανείς πως κάτι κινείται.
Σχεδόν τίποτα, σας λέω. Μάρτυράς μου τα τηλεφωνήματα από αγαπημένους συναδέλφους, που σπάει η φωνή τους: «Εχε με υπόψη σου αν ακούσεις τίποτα στην αγορά».
Αλλος έχασε τη δουλειά του όταν το μέσο στο οποίο εργαζόταν έκλεισε, όταν δηλαδή το λουκέτο μπήκε για τα καλά, οριστικά και αμετάκλητα.
Αλλος απολύθηκε είτε λόγω κρίσης και οικονομικού στενέματος του -πλούσιου τις περισσότερες φορές- αφεντικού, είτε γιατί έπρεπε να προσληφθεί στη θέση του το «όνομα».
Είχαμε πολλά τέτοια κρούσματα στον χώρο μας τελευταία. Και εξηγούμαι. Ιδιοκτήτες μέσων -και μάλιστα ορισμένων που έχουν επί μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους- έσπευσαν να.. προσλάβουν «τρανταχτά» (για διάφορους λόγους) δημοσιογραφικά ονόματα με την ελπίδα (κρατώντας την ίδια δημοσιογραφική συνταγή) να ρεφάρουν, οπότε απομάκρυναν συνεργάτες «της πρώτης ταχύτητας», όχι δηλαδή απαραίτητα δημοσιογράφους, αλλά διορθωτές και φωτοσυνθέτες – μια ταχύτητα απαραίτητη γιατί χωρίς διορθωτές θα διαβάζατε τα ελληνικά που ακούτε στην τηλεόραση και χωρίς φωτοσυνθέτες δεν θα κρατούσατε καθόλου εφημερίδα.
Αλλά και για όσους μένουν από αυτούς η δουλειά γίνεται κάτεργο, αφού αν και μειώνεται ο αριθμός τους είναι υποχρεωμένοι να στηρίξουν και τα νέα εγχειρήματα του εκδότη.
Η τρίτη κατηγορία των απελπισμένων συναδέλφων είναι αυτοί που έχουν επί μήνες να πληρωθούν. Ορισμένοι μάλιστα είναι ανάμεσα σ’ αυτούς που το αφεντικό τους κάνει καινούργια εκδοτικά ανοίγματα, έχει ραδιόφωνο από το οποίο μοιράζει με κλήρωση στους ακροατές δεκαχίλιαρα, και πίσω του τους εργαζόμενους που όχι μόνο τους επιβαρύνει εργασιακά, αλλά και που έχει κάτι μήνες να τους δείξει το χρώμα του χρήματος.
Θα πείτε, τι να κάνει κι ο εκδότης. Εδώ ένας από δαύτους για να βγάλει τα προς το ζην υπάλληλος σε κανάλι πάει και γίνεται… Μπορεί αν πάρει αρκετά να πληρώσει και τους δικούς του υπαλλήλους. Μια αλυσίδα είναι όλα στη ζωή.
«Ξέρω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά σου υπόσχομαι ότι θα κάνω το καλύτερο» λέω αμήχανα. Μια υπόσχεση που δεν έχει κανένα περιθώριο και δύναμη να τηρηθεί, ένα πικρό χαμόγελο, φαντάζομαι, από την άλλη άκρη της γραμμής.
Οι διαφημίσεις για καινούργιες έντυπες και ηλεκτρονικές εφημερίδες (άλλη πυορροούσα πληγή οι δεύτερες) παίρνουν και δίνουν. Ε, και; Φοβάμαι πια να σηκώσω το τηλέφωνο. Ντρέπομαι.
- από την Εφημερίδα των Συντακτών