Γράφει ο Θανάσης Καρτερός Δεν ξέρω τι αισιόδοξο αντλήσατε εσείς από τις δηλώσεις της κυρίας Λαγκάρντ μετά τη συνάντησή της με την Άνγκελα Μέρκελ. Επειδή προσωπικά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλα να δω κάποιο φως, το μόνο που είδα είναι ότι, ανοιχτά και προκλητικά, το ΔΝΤ παραμένει ΔΝΤ.
Σκληρό, ανάλγητο, πονηρό. Θρασύ, αυταρχικό, ιταμό. Παρά τη γαλατική ευγένεια που χαρακτηρίζει την επικεφαλής του. Η οποία, για να πω την αλήθεια, με τρομοκράτησε με τα χαμόγελα και τα χασκόγελά της για τη Γερμανίδα καγκελάριο περισσότερο απ’ ό,τι με την αυστηρότητά της για τους Έλληνες συνταξιούχους, μισθωτούς, και φορολογούμενους.
Τι μας είπε, λοιπόν; Πρώτα – πρώτα ότι χαίρεται γιατί οι ελληνικές αρχές «κινούνται.. στην κατεύθυνση που ήθελαν οι θεσμοί». Όλοι καταλαβαίνετε τι βούτυρο στο ψωμί τίνων είναι αυτό, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Έδωσε ένα χεράκι στους δικούς της εν Ελλάδι, μπορείς να πεις. Ή έδωσε ένα επιχείρημα στα αφεντικά του Ταμείου.
Στο διά ταύτα, όμως, δεν παίρνει νερό η αναλγησία. Εν τη παλάμη και ούτω συζητήσωμεν -για χρέος. Πρώτα οι «μεταρρυθμίσεις» σε ασφαλιστικό και φορολογία και ύστερα, ανάλογα μάλιστα με την πορεία τους, το χρέος. Όχι κόψιμο, προς Θεού, αλλά ωριμάνσεις, επιτόκια, και λοιπά ελαφρυντικά.
Εν ολίγοις. Αν θέλετε να κόψουμε κάτι από το αβίωτο -και για το ΔΝΤ-, θα κόψετε πρώτα συντάξεις και αφορολόγητο. Και αφού κόψετε, ανάλογα μάλιστα πόσο θα κόψετε, βλέπουμε το αβίωτο.
Κατάλαβα λάθος; Δεν έπιασα το βαθύτερο νόημα της αισιοδοξίας που εξέφρασε στον πρόλογό της σε σχέση με το χρέος;
Είμαι εκτός όταν εισπράττω ότι ο εκβιασμός συνεχίζεται, οι πιέσεις εν όψει της άφιξης των «θεσμών» εντείνονται, η Λαγκάρντ συμπλέει, όπως πάντα, με τους σκληρότερους των σκληρών, συζητά για συζήτηση περί βιώσιμου μόνο όταν γίνει ακόμα πιο αβίωτη η ζωή μας; Και άρα όσα βρίσκονται μπροστά δεν είναι τόσο ρόδινα;
Μήπως, σκέφτομαι, θα ήταν καλό, εδώ που φτάσαμε, να επιστρέψει στις «ελληνικές αρχές» μια κάποια υποψία αριστερού τυχοδιωκτισμού, για τον οποίο έτσι κι αλλιώς κατηγορούνται;
Μήπως εμείς παραγίναμε προβλέψιμοι, για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ενώ οι «άλλοι» παραμένουν προβλέψιμοι στα χειρότερα; Δεν σας φοβίζει κάπως αυτό; Διότι, όπως λέει και το σύνθημα στη γειτονιά μου, «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας»…
Αυγή