Ο Παναγιώτης Λάμψιας, διευθυντής των «Νέων» από τον Ιανουάριο οπότε και παραιτήθηκε ο Δημήτρης Μητρόπουλος, μας οδηγεί στο γραφείο του. Μας δείχνει το τραπέζι συνεδριάσεων, εκεί όπου έχουν παρθεί σημαντικές αποφάσεις για τη μοίρα της εφημερίδας.
«Ήμουν είκοσι χρόνια στο “Βήμα”, εννιά στο “Έθνος” και τώρα έχω έναν χρόνο εδώ» λέει. «Ήξερα, όταν ήρθα, ότι ήταν αποστολή αυτοκτονίας, αλλά ερχόμουν για να βοηθήσω. Δεν ήρθα για να κάνω καριέρα, ήξερα τι με περίμενε.
Στο “Βήμα” πήγα τις μέρες δόξας του μαγαζιού, το ’88, τότε που ήταν ακόμα πολύ μικρό. Είχε το κύρος και τη δύναμη, αλλά στο “Βήμα”, που τότε ήταν μόνο κυριακάτικο, ήμασταν συνολικά..
45 άτομα. Εγώ ήμουν με τη φουρνιά των νέων που μπήκαν τότε, μάλιστα με φώναζαν “μικρό”. Ο Ψυχάρης ακόμα “μικρό” με λέει, κι ας γέρασα κι εγώ κι αυτός. Ίδια εποχή ήρθαμε ο Λακόπουλος, ο Παπαχρήστος, η Μάνδρου, η Συλβάνα Ράπτη κι εγώ − μετά ήρθαν οι Λάλας και σία. Δυο-τρία χρόνια μετά, όταν έγινε το άνοιγμα στα περιοδικά.
Το “Βήμα” ήταν στην καλύτερή του περίοδο τότε. Το 1992 θυμάμαι ότι κάναμε ένα πάρτι σε έναν τεράστιο χώρο στην Πειραιώς για να γλεντήσουμε την επιτυχία μας: είχαμε κάνει ρεκόρ, 256.000 φύλλα, όσα είχαμε τυπώσει, είχαν όλα εξαντληθεί.
Τότε που έγινε το πάρτι ήταν πάλι Φεβρουάριος. Τώρα είναι ο θάνατος. Είναι σαν να έχεις κάθε μέρα μια κηδεία. Και, πίστεψέ με, δεν είναι μόνο το πρόβλημα του βιοπορισμού των ανθρώπων εδώ, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το βάρος που νιώθουν γι’ αυτό που χάνεται. Εννοείται ότι όταν χάνει τη δουλειά του κανείς δημιουργείται τεράστιο θέμα, αλλά το πιο μεγάλο παράπονο είναι ότι αυτό το μαγαζί που άντεξε για 95-100 χρόνια ήρθε να “σκάσει” στα χέρια μας. Είναι πολύ βαρύ αυτό. Είναι η ντροπή μας. Δεν έχει σημασία πόσο πραγματική ευθύνη έχει καθένας μας, αυτό ας το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος, το θέμα είναι ότι “σκάει” στα χέρια μας. Κι αυτό είναι πολύ βάρβαρο. Δεν αντέχεται ανθρώπινα.
»Ο χειρότερος δημοσιογράφος σ’ εμάς είναι ο καλύτερος της πιάτσας. Δεν το λέω εγωιστικά. Η εφημερίδα αυτή δημιουργεί χαρακτήρες. Για μένα, οι τελευταίες μέρες είναι από αυτές που θα θυμάμαι πιο έντονα στη δημοσιογραφική μου πορεία, διότι είναι μέρες αξιοπρέπειας ».
- από εκτενές ρεπορτάζ των M. Hulot και Γιάννη Πανταζόπουλου στη Lifo (δείτε ΕΔΩ)
