Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάθομαι τώρα εγώ και διαβάζω στο “Lifo” ένα αφιέρωμα στον ΔΟΛ και στη μοίρα του. Για την ακρίβεια διαβάζω τις απόψεις ενός διευθυντού και τεσσάρων δημοσιογράφων, συν ολίγα ιστορικά στοιχεία για να μην πελαγώνει ο αναγνώστης που ξέρει μόνο από ίντερνετ και το χαρτί το έχει αποκλειστικά για την τουαλέτα. Άντε και για κάνα στριφτό, κάνα ‘γάρο που λέγαμε στα καταραμένα eighties. Και δεν ξέρω αν πρέπει να επισκεφθώ ντίλερ ή ψυχίατρο, μπας και έρθω στα συγκαλά μου ο δόλιος…
Απολαύστε υπεύθυνα που λένε και στις διαφημίσεις των αλκοολούχων ποτών:
- «Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε τον ΔΟΛ ανοιχτό και αυτό φαίνεται, γιατί τώρα που κλείνουμε πανηγυρίζουν. Δεν έχουν την ευφυΐα να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα.»Πάνω κάτω δηλαδή όσα έγραφε και το περιβόητο ψήφισμα που κυκλοφορήσανε κάποια καϊνάρια στον ΔΟΛ όταν έσκασε μύτη στη Μιχαλακοπούλου ο Μουλόπουλος και αποφάσισαν να του τρίψουν τη μουρίτσα. Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία των συντακτών και των συντακτριών αρνήθηκε να υπογράψει και μείνανε με το μανιφέστο στο χέρι οι πρωτοστατούντες. Παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία κ.λπ. κ.λπ.
- «Ο συνδικαλισμός απαγόρευσε στην επιχείρηση να σκεφτεί τους επιχειρηματίες, το..
προϊόν και την αναδιάρθρωσή του. Ο αριστερός συνδικαλισμός απέκοψε ή απέτρεψε την αναδιάρθρωση, ο οργανισμός συσσώρευε χρέη κι όσοι έμεινα εδώ, υπέστησαν ελάχιστες μειώσεις σε σχέση με τον υπόλοιπο Τύπο.»
- «Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη διαφήμισης ή ότι υπάρχουν σελίδες που αντιγράφουν τις ειδήσεις μας χωρίς να αναγράφουν την πηγή. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση υπονομεύει –αν δεν επιτίθεται ευθέως- έναν οργανισμό που η κριτική του δεν είναι ανεκτή.»
Αλλά και μιας είμαστε εδώ, σε αυτό το γήπεδο της απώλειας, να ρωτήσω κι εγώ μερικά πραγματάκια καθώς έχω δαγκώσει (δυο φορές μάλιστα!) την καυτή πιπεριά του λουκέτου στην «Ελευθεροτυπία»:
* Αυτά τα γ@μημένα τα δάνεια που χορηγούσαν οι τράπεζες, δεν αναρωτήθηκε ποτέ ούτε ένας ότι πήγαιναν σε μια καταβόθρα δίχως πάτο; Κι αν δεν το αναρωτήθηκε, γιατί δεν το είπε; Γιατί κυβερνούσαν οι δικοί μας κι όχι τα κουμμούνια;
* Εκείνη την προ ετών εθελουσία και τις απολύσεις του στυλ «πήγαινε παιδί μου με το καλό για να μην έχεις θέματα», δεν τα θυμάται κανείς; Ή μήπως ήταν καθαγιασμένα, ενώ οι συνδικαλιστές βγήκανε ράϊτ θρου από τη χωματερή;
* Το ότι με προσωπική απόφαση του Σταύρου Ψυχάρη απαξιώθηκαν όλα τα ηλεκτρονικά μέσα του «συγκροτήματος» (γιατί θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να τα ελέγξει…), το λησμονούμε; Το ότι απέρριπτε διαρκώς κάθε προσπάθεια ενίσχυσής και αναβάθμισής τους το θυμόμαστε; Τη γελοιότητα με τις δωρεάν ταμπλέτες που έμειναν αδιάθετες την ξεχνάμε;
* Το ότι η διαφήμιση ψόφησε για όλα τα έντυπα από το 2010 και δώθε (με αποτέλεσμα να συντριβούν όχι ένας αλλά δύο οίκοι περιοδικών που βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο σε αυτή), είναι αλήθεια για την Ζιμπάμπουε αλλά όχι για την Ελλάδα;
* Το ότι οι τράπεζες είναι τώρα πια εντελώς ιδιωτικές, δεν περνάει από το μυαλό κανενός; Δηλαδή θέλουμε από τη μία κριτήρια ατσάλινα και διάφανα και από την άλλη όταν γέρνει το καράβι, δώσε και σώσε μπάρμπα;
* Όταν έκλεινε η «Ελευθεροτυπία» με δάνεια ούτε 50 μύρια, δεν σκέφτηκε κανείς στον ΔΟΛ ότι τα δικά τους τα δάνεια των 150 και βάλε εκατομμυρίων κάποια στιγμή θα γινόταν αβάσταχτα;
Σε ένα ακόμη θα σταθώ και θα το κλείσω το κομμάτι. Σε αυτό που είπε ο Αντώνης Καρακούσης χθες το απόγευμα στη σύσκεψη του «Βήματος». Όταν απευθύνθηκε σε συντάκτες και συντάκτριες και σημείωσε ότι «από εδώ και πέρα θα είμαστε λιγότεροι». Με την εκτίμησή μου και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όσους και όσες βάζουνε πλάτη και δεν ακούνε από συνθήματα και λοιπές μαλακίες.
- από το newpost.gr
