Σήμερα μου συνέβη ένα απο τα πιο ντροπιαστικά πράγματα στην επαγγελματική μου ζωή.
Πήγα να δουλέψω λόγω της δικαστικής απόφασης, αλλά δε με αφηναν να μπω, μου ειχαν απαγορεύσει την είσοδο γιατί την Πέμπτη είχα προχωρήσει σε επίσχεση. Την οποία έσπασα απο μόνος μου, για να συνδράμω στο αυριανό φύλλο (σσ των Νέων) εφοσον λογικά θα πληρωθούμε (έναντι...) και για να μην επιβαρύνω τους συναδέλφους μου με τη δουλειά που μου αναλογεί. Ας ειναι καλά ο διευθυντης Παναγιώτης Λάμψιας, έδωσε εντολή και μπήκα. Μετά ο εκπρόσωπός μας με προειδοποίησε φιλικά οτι αν δεν ανακαλέσω την επίσχεση ισως..
να μην πληρωθώ. Το ιδιο υπονόησαν και στη διεύθυνση προσωπικού, παρότι η ΕΣΗΕΑ ελεγε άλλα, οτι δηλαδή δεν σχετίζεται η επίσχεση με την πληρωμή.
Σας τα γράφω αυτά για να πω οτι πλέον η ψυχική μου σχέση με το μαγαζί έχει διαρραγεί. Οχι με τους συναδέλφους μου. Ομως για μερικά πράγματα ντρέπομαι. Οπως οτι ενώ πηγα απο μόνος μου να πιάσω δουλειά, νοιώθω ενα ειδος εκβιασμού, του τύπου αν δεν διακόψεις επίσημα την επίσχεση (την εθελοντικά σπασμένη) δεν θα πληρωθείς. Το έκανα. Γιατι ειμαι άφραγκος. Και ντρέπομαι.
Αυτα για να ξέρετε ποια ειναι η απερχόμενη εργοδοσία.
Κατα τ' άλλα δουλεύω απο σήμερα ξανά για τα ΝΕΑ. Που είναι η ζωή μου. Οχι για αυτή την εργοδοσία που χαντάκωσε τις ζωές όλων μας. Θα το κάνω, οπως όλοι μας, για το ψωμί μας και την τιμή μας.
Ν. Μ. (facebook)
