Ζούμε ανάμεσά σας. Δεν ζούμε καν σε οίκους ευγηρίας ή σε απομακρυσμένα χωριά και νησιά της άγονης γραμμής. Ζούμε στην Αθήνα, σε μια από τις πιο εξαρτημένες τεχνολογικά πόλεις του κόσμου. Δεν είμαστε πολλοί, αλλά υπάρχουμε. Είμαστε οι άνθρωποι χωρίς smartphone.
Δεν έχω smartphone. Δεν είχα ποτέ. Η επανάσταση της κινητής τηλεφωνίας πέρασε και δεν μ' ακούμπησε. Δεν με πέτυχε ούτε ξώφαλτσα. Ίσως έχει να κάνει με το ότι πάντα σιχαινόμουν κάθε είδος εθισμού. Ίσως πάλι φοβάμαι μήπως κολλήσω κι εγώ όπως κόλλησαν σχεδόν όλοι.. με τα smartphones, σε βαθμό που δεν έχει γίνει μόνο προέκταση του χεριού τους, αλλά της ίδιας της ύπαρξής τους.
Το δικό μου κινητό μπορεί να κάνει όλα όσα πρέπει να κάνει ένα κινητό τηλέφωνο. Παίρνει τηλέφωνα και στέλνει μηνύματα. Α, έχει και πολύ δυνατό φακό. Έχει και ξυπνητήρι και παιχνίδια, με δημοφιλέστερο το θρυλικό «Φιδάκι». Το κινητό μου το έχω από το 2012 και πριν από αυτό είχα ένα παρόμοιο. Λειτουργεί με κουμπάκια και ο μόνος λόγος για να αγγίξω την οθόνη του είναι αν έχει πιάσει σκόνη.
Οι φίλοι μου το κοροϊδεύουν. Το λένε «μπρίκι», «μπακατέλα», «μαλακία», «αηδία», του κάνουν μπούλινγκ όλη την ώρα. Εγώ το λέω χαϊδευτικά «το κινητό του φαντάρου» - επειδή απ' ό,τι έμαθα, τέτοια κινητά παίρνουν πλέον μόνο οι ψαρωμένοι νεοσύλλεκτοι για να μην τους κλέψει κάποιος το καλό τους το smartphone. Ακολουθούν δέκα λόγοι για τους οποίους θέλω πάντα να ζω σαν νεοσύλλεκτος φαντάρος στο διαρκώς online στρατόπεδο της Αθήνα.
- διαβάστε τη συνέχεια στο vice.com/gr (ΕΔΩ)
