Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Και ξαφνικά η ειδησεογραφία κουράστηκε! Για να μη πω ψόφησε εντελώς δηλαδή και ακούσω πάλι τίποτις φωνές ότι το παρακάνω. Έτσι είναι παιδιά, όταν όλες σχεδόν οι ιστοσελίδες κοτσάρουν στην πρώτη τους σελίδα το καυτό θέμα «Αυτά είναι τα λιγότερο ασφαλή passwords», τότε είμαστε για ζεστό χαμομήλι και αγκάλες του Μορφέα. Εκτός κι αν αναστατωθήκατε εσείς που είπε ο Σαμαράς ότι τον έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι ο Σόιμπλε. Εγώ πάντως πιο πολύ εντυπωσιάστηκα με όλα τα καλά λόγια που είπε ο Αντώνης (χρόνια πολλά!) για τον Ευάγγελο.. Βενιζέλο. Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να κοιτάξεις στον ουρανό και να κάνεις τον σταυρό σου. Πολλάκις…
Nevermind όμως που θα έλεγε και ο Κίμων «δεν βρέθηκε ένας Χριστιανός να με φωνάξει στις πασοκοσυνάξεις» Κουλούρης. Εδώ επικρατεί αμηχανία σε όλη την υφήλιο, δεν θα επικρατούσε στην Ψωροκώσταινα; Όταν βγαίνει ο Τραμπ με όρους γηπεδικούς και λέει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν μετράει» και ότι το ΝΑΤΟ «τα κακάρωσε», λογικό είναι ακόμη και το πιο κρυόκωλο στέλεχος των Βρυξελλών να αισθάνεται μια φωτιά στα μπατζάκια του. Και να μην νοιάζεται ιδιαιτέρως για τα πως και τα γιατί της ελληνικής αξιολόγησης. Ένα θέμα που μοιάζει τώρα τελευταία να αφορά αποκλειστικά και μόνο τις ενημερωτικές εκπομπές των καναλιών.
Και την αντιπολίτευση βεβαίως, η οποία πιάνεται από τα μαλλιά της. Μία εκλογές, δύο εκλογές, τρεις και το λουρί της μάνας, δεν γίνεται έτσι δουλειά. Άσε που η απέναντι πλευρά την έχει ανθιστεί τη δουλειά και καταστρώνει τα δικά της σχέδια όπως γράφει σήμερα ο Τάκης Χατζής, εδώ στο Νewpost:
«Στη διεθνή σκηνή, η προεδρία Τραμπ, οι αναταράξεις της ευρωζώνης και η ολοκλήρωση των γερμανικών εκλογών ενδέχεται να ανοίξουν χώρο για μια πιο ήπια αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος.»
Αυτό ελπίζουν στο Μαξίμου και ποιος μπορεί να τους πει «όχι», δηλαδή; Άμα πάει η Ευρώπη να γίνει κολυμπηθρόξυλο, το ΝΑΤΟ να δει τα ραδίκια ανάποδα κι ο καλός κύριος Βλαδίμηρος Πούτιν να ακονίζει τα νυχάκια του, αρχίζει κάπως να αναβαθμίζεται η στρατηγική σημασία της Ελλάδας και να υποβαθμίζεται αυτό το άθλιο το χρέος. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεως φυσικά, δεν έχει να κάνει με το ποια έκφραση της κεντροδεξιάς (Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ) θα κυβερνάει τον τόπο. Έχει να κάνει με το ότι από πάνω σου είναι τα Βαλκάνια, από κάτω σου η Αφρική και στα Ανατολικά έχεις τον Ερντογάν. Τον Ταγίπ που θέλει πολύς κόσμος να τον φιλετάρει κι αυτόν και τη χώρα του.
Οπότε; Οπότε καταλήγουμε σε εκείνο το καταραμένο που είχε ο πρόεδρος Μάο:
«Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση».
Προσωπικώς ελπίζω εδώ, στο μαγαζάκι το δικό μας, να κάνει στάση μόνο το θαυμάσιον της υποθέσεως και η αναστάτωση να πάει κάπου παραπέρα. Εκτός κι αν είναι τόσο τζούφιος ο Τραμπ, που αποδειχθεί εν τέλει Ντόναλντ Ντακ…