Τύποις προφανώς ο επικεφαλής επωμίζεται την ευθύνη. Αλλά όλοι γνωρίζουν ότι τα τελευταία χρόνια ο Ψυχάρης λειτουργούσε εκ του..
σύνεγγυς -για γνωστούς λόγους- με τον έξω κόσμο. Συνεπώς ακόμη και αν κάποιες αποφάσεις ήταν δικές του, διαμορφώθηκαν με βάση τη πληροφόρηση που του μετέφεραν συγκεκριμένα πρόσωπα και επηρεασμένος από τρίτους που είχαν την εμπιστοσύνη του-και έκαναν επαφές εξ ονόμάτός του.
Πέραν αυτού όμως υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα: η προεξόφληση της ενοχής του εκ των έσω και απο όσους όφειλαν να του σταθούν με αυτοθυσία. (...)
Σε ό,τι αφορά αυτή καθ’ εαυτή τη λειτουργία του ΔΟΛ κάθε άλλο παρά είναι ο μόνος υπεύθυνος, δεδομένου ότι το Συγκρότημα πρώτα χρεοκόπησε δημοσιογραφικά και στη συνέχεια οικονομικά. Με άλλα λόγια πρώτα χάθηκαν οι αναγνώστες –για την ακρίβεια εκδιώχθηκαν- και μετά ήλθαν τα οικονομικά προβλήματα και οι εμπλοκές. Σ’ αυτό έβαλαν πολλοί το χέρι τους, δεν βαρύνει μόνο τον Ψυχάρη.
Οι λόγοι της κυκλοφοριακής συρρίκνωσης των εντύπων του ΔΟΛ- αλλά και της πολιτικής του αποδυνάμωσης εξ αυτού -είναι γνωστοί σε όλους: απο ένα σημείο υποστήριξέ τον Σαμαρά και μετά τον Μητσοτάκη, και όχι τα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης, ήτοι τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν αποκλειστικά έργο Ψυχάρη; (...)
Με δεδομένη αδυναμία του να επικοινωνεί με πρόσωπα και συστήματα, αναδύεται ένα ερώτημα. Ποιοι τον παρέσυραν πρώτα σε υποστήριξη της Δεξιάς και στη συνέχεια σε ευθεία αναμέτρηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, στις γραμμές των ψηφοφόρων του οποίου βρίσκονται οι αναγνώστες των εφημερίδων του;
Ποιος τον συμβούλεψε -ή δεν τον απέτρεψε – να κοινοποιήσει τις -διόλου αφύσικες- συναντήσεις του με τον Τσίπρα που αποδείχθηκαν μοιραία κίνηση; Χωρίς το στόρι με τη «γάτα Ιμαλαϊων» οι Συριζαίοι σήμερα θα τον παρακαλούσαν, ειδικά μετά το ναυάγιο με τις τηλεοπτικές άδειες. Μόνο στο Συγκρότημα θα μπορούσαν να στηριχτούν, αν στη Μιχαλακοπουλου υπήρχε στρατηγική και υπομονή και όχι ιδεολογικές ψυχώσεις…
Ποιες δυνάμεις παγίδευσαν τον Ψυχάρη και ώθησαν έναν δεξιοτέχνη στους χειρισμούς να διαπράξει παιδαριώδη λάθη; Ποιοι μετέτρεψαν την υποτιθέμενη «στροφή» των εφημερίδων του σε πρόκληση για τη δημοκρατική παράταξη και τους οπαδούς της που επί δεκαετίες τις στήριζαν; Ποιος έπαιρνε μέρα με τη μέρα το » Βήμα» και τα «Νέα» από τα χέρια των αναγνωστών τους;
Ποιοι έστησαν την παγίδα που εξ αρχής είχε στόχο τον Ψυχάρη -που μόνο έλλειψη εχθρών δεν έχει- ώστε να βγεί απο τη μέση ο διαχρονικός εκδοτικός φορέας της μιας πλευράς του πολιτικου φάσματος;
Ποιοι, εν πάση περιπτώσει, εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση της υγείας του για να του δείχνουν μονίμως το τυρί και ποτέ τη φάκα; Πού βρίσκονται τώρα που χρειάζεται τη στήριξή τους και ποια σχέση έχουν με όσους εμφανίζονται ως... «συνεχιστές» του ΔΟΛ –χωρίς το, Ψυχάρη,- σε μια υπόθεση στην οποία ο ίδιος δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη του;
Ποιοι φρόντισαν να καταστεί αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα στον Τσίπρα και το μόνο εκδοτικό συγκρότημα που θα μπορούσε να στηρίξει τη φημολογούμενη σοσιαλδημοκρατική στροφή του; Ποιοι καλλιεργούσαν την εντύπωση οτι «πέφτουν» και <πάμε σύντομα για εκλογές>; Ποιοι δεν ήθελαν να συμπέσουν ποτέ Ψυχάρης και Τσίπρας -οταν, οπως προκύπτει απο τις διαδοχικές συναντήσεις τους και οι δυο ανιχνευαν τη συνεργασία τους;
Ο ΔΟΛ καταβυθίζεται, αλλά τα ερωτήματα τώρα αναδύονται. Είναι ερωτηματα που αφορούν το πολιτικό παιχνίδι που παίχθηκε με το Συγκρότημα και την ώθησή του σε ανιστόρητες επιλογές που τον αποδυνάμωσαν.
Μπορεί ο μύθος του Ψυχάρη να αναιρείται από τον δημιουργό του και να τον καταπίνει το εγχείρημά του, αλλά αυτή η ιστορία δεν κλείνει -σαν εφημερίδα…. Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορια του Τύπου με την κυριαρχία του <Βήματος> δεν είναι αναμάρτητος, αλλά ο αναμάρτητος στην υπόθεση του ΔΟΛ πρώτος τον λίθον βαλέτω…
- από κείμενο του Γ. Λακόπουλου στο anoixtoparathyro
