Έγραψε χτες ο κουμπάρος μου ο Ιλάν για το αλήστου μνήμης Ηχώ FM, που είχε δει το φως της ημέρας πριν από 30 χρόνια, κι έγινε ο σχετικός χαμός στο φούμπου. Από τύπους που ήταν εκεί κι έκαναν εκπομπές (κι εγώ ανάμεσά τους!), αλλά και από ακροατές και ακροάτριες που άκουγαν με φανατισμό. Που γουστάρανε έναν ραδιοσταθμό χωρίς στόχευση, με ζούρλια φουλ και πνεύμα ερασιτεχνικό. Πνεύμα που επέτρεπε τα λάθη αλλά και τις πρωτοβουλίες. Κάνε το γούστο σου παιδάκι κι άμα βγει βγήκε. Άμα δεν βγει κι αύριο μέρα είναι, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ούτε καν ο σπόνσορας…
Πράγμα που μας φέρνει στη σημερινή εποχή των FM, στην εποχή του νεκροκρέβατου. Εγώ βέβαια που είμαι μάντης Κάλχας, τα έγραφα αυτά πριν από 4 χρόνια στην «Ελευθεροτυπία», σε ένα..
κομμάτι με τίτλο «Ο αργός θάνατος των FM». Αργός τότε, βεβαιωμένος τώρα. Το μουσικό ραδιόφωνο έχει πει αντίο στα εγκόσμια και το κλαίνε οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Με τρεις βασικές αιτίες να ευθύνονται για το ταβλάρισμα: τις πλεϊλίστες, τους σπόνσορες και τους ίδιους τους παραγωγούς. Τελεία. Τελεία και παύλα.
Οι πλεϊλίστες βολεύουν πάρα πολύ τα διευθυντικά στελέχη γιατί (υποτίθεται ότι) διαμορφώνουν ενιαίο ύφος σταθμού, περιορίζουν τα λάθη και τα ντελαπαρίσματα, εξυπηρετούν τις οικονομίες κλίμακος. Μπράβο και να το χαίρεστε το μοντέλο, ταιριάζει πολύ σε λογιστήρια. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα πράγμα ζωντανό, με ένα πράγμα που σου κρατάει παρέα, με ένα πράγμα που γεμίζει και ανακουφίζει τη γαμημένη τη ζωή σου. Άρα οφείλει να είναι απρόβλεπτο, να είναι μυστήριο, να είναι και λίγο βλαμμένο στο τέλος τέλος. Όχι να φτάνουμε να ακούμε ένα στα δέκα τραγούδια Scorpions, όχι να έχουν εξοριστεί ακόμη και οι Beatles με τους Stones από τα ερτζιανά επειδή οι σπόνσορες θεωρούν ότι απευθύνονται σε μεσόκοπους και σκατόγερους…
Σπόνσορες είπα; Ναι σπόνσορες, αυτή την κατάρα που κάποτε την ονειρευόμασταν ως ευλογία. Την εποχή που κάναμε ερασιτεχνικό ραδιόφωνο στο Star Radio, τον μπαμπά του Hχώ FM, κι έπρεπε να αλλάξουμε τρία λεωφορεία για να φτάσουμε στους Θρακομακεδόνες που ήταν το στούντιο και γυρνάγαμε Ομόνοια στις δύο το πρωί, παρεάκι με τους κολλημένους από το καζίνο της Πάρνηθας. Τότε ναι, κάναμε όνειρα για μια εποχή όπου οι διαφημίσεις θα μας επέτρεπαν να πάρουμε ταξάκι. Όνειρα λογικά, δεν είναι πια και καρκίνος οι διαφημίσεις ρε παιδιά.
Όχι όμως τη σημερινή ξεφτίλα, όπου εκτός από τα σποτάκια πρέπει υποχρεωτικά ο παραγωγός να πει και το παραμυθάκι του σπόνσορα λες και μιλάει για την κίνηση στους δρόμους ή την καινούρια συναυλία του Jack White. Με αποκορύφωμα το πιο πρόσφατο, στις πρωινές τις εκπομπές που έχουν δύο παραγωγούς. Με δύο σπόνσορες καβάλα, ο πρώτος παραγωγός να λέει το στόρι του ενός και ο δεύτερος παραγωγός το στόρι του άλλου. Ούτε στις φυλακές δεν τις ακούς τέτοιες εκπομπές, ούτε στο κάτεργο.
Και οι παραγωγοί; Οι παραγωγοί κοιτάνε την αγορά εργασίας και πανικοβάλλονται; «Καλά να υψώσω ανάστημα», σκέφονται, «και να την κάνω. Αλλά πού θα πάω; Τζαμπατζιλίκι στο ίντερνετ;» Ε ναι λοιπόν, τζαμπατζιλίκι στο ίντερνετ. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω πλέον, με συν 30 χρόνια στην καμπούρα μου, αλλά ένα πιτσιρικάκι τρελαμένο και γκαβλωμένο δεν έχει άλλη επιλογή. Εκεί θα πάει να βγάλει το άχτι του, την αγάπη του, τη μούρλια του. Και εκεί θα προσανατολιστούμε σιγά σιγά και όλοι οι υπόλοιποι με όλες τις υπόλοιπες ως ακροατές και ακροάτριες. Ψόφησαν τα FΜ; Και λοιπόν; Μοιρολογείστε το όσο θέλετε το πτώμα, εμείς έχουμε κι άλλες δουλειές. Φρέσκα κουλούρια λέει ο κόσμος και στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει απόλυτο δίκιο!
- provocateur
