Πριν από πολλά χρόνια κυκλοφορούσε ένα «μαύρο» ανέκδοτο: τρία
πράγματα είναι ανίκητα στην Ελλάδα, η οργάνωση «17 Νοέμβρη», η ομάδα
μπάσκετ του Άρη Θεσσαλονίκης και το Συγκρότημα Λαμπράκη.Η τρομοκρατική ομάδα σταμάτησε στο κινέζικο ρολόι που χρησιμοποίησε σε μια βόμβα που πήγε να βάλει στον Πειραιά. Ο Άρης άντεξε όσο είχε τον Γκάλη και τον Ιωαννίδη.
Αλλά το Συγκρότημα έδειχνε να διασχίζει το χρόνο με την καρίνα που διαμόρφωνε η τρόικα Λαμπράκης - Καραπαναγιώτης - Ψυχάρης.
Η αναχώρηση των δυο πρώτων άφηνε στον Ψυχάρη τρία καθήκοντα. Να συντηρήσει υπέρ του ΔΟΛ την υποστήριξη της αστικής Αθήνας που εξασφάλιζε ο Λαμπράκης, να ανανεώσει την σχέση με τη δημοκρατική παράταξη που είχε ως εγγυητή τον Λέοντα Καραπαναγιώτη, και να συνεχίσει τη..
δημοσιογραφική πρωτοπορία που επέβαλε ο ίδιος ο Ψυχάρης όταν έλεγε «πήγα τη δημοσιογραφία δέκα χρόνια μπροστά».
Ο νέος ιδιοκτήτης του ΔΟΛ δεν φαινόταν να έχει πρόβλημα γιατί διέθετε ένα προσόν: ήταν ο πρώτος πραγματικός μάνατζερ στο χώρο των ΜΜΕ και αναγνωρισμένος παίκτης στην πολιτική σκακιέρα, ιδίως εκεί που η πολιτική και το μάρκετινγκ είχαν κοινό παρονομαστή με τα μίντια.
Μπορούσε να παραμένει ανίκητος και είχε ποικίλες επιβεβαιώσεις γι αυτό: διέθετε ισχυρά όπλα και σύμπασα η πολιτική τάξη επιζητούσε την εύνοια του. Πολιτικοί που τον είχαν συναντήσει μια φορά στη ζωή τους ρωτούσαν «τι κάνει ο Σταύρος» -λες και έπαιζαν μπάλα μαζί. Ο καφές στο σπίτι της οδού Αναγνωστοπούλου, με τον τρούλο του Αγίου Διονυσίου στο πιάτο, ήταν το κρυφό αντικείμενο το πόθου τους.
Ο «Σταύρος» όμως εκτός από επιχειρηματικά και δημοσιογραφικά υψηλής τεχνικής παίγνια, έπαιζε μόνο μπιρίμπα, με έναν πολύ κλειστό κύκλο. Τα καλοκαίρια στα σκάφη τους και το χειμώνα στα σαλέ τους.
Κατά τα λοιπά απλώς «δεχόταν» τους πολιτικούς. Όχι από υπεροψία- μπορούσε να το κάνει και για το χατίρι ενός συντάκτη του. Από γνώση. Λίγοι ήξεραν τόσο καλά πως διαμορφώθηκε το μεταπολιτευτικό σκηνικό και τι καπνό φουμάριζε ο καθένας.
- διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο anoixtoparathyro.gr υπό τον τίτλο Βρίζοντας το κοινό – ή γιατί ηττήθηκε ο ΔΟΛ