Γράφει ο Μιχάλης Μητσός*
«Μην έρχεσαι στον τάφο μου και κλαις. Αρκεί.
Δεν πέθανα. Δεν είμαι εκεί.»
Μέρι Ελίζαμπεθ Φράι
Κάποιες φήμες κυκλοφόρησαν χθες στα σόσιαλ μίντια και τα μπλογκς. Ώρες ώρες, μάλιστα, ήταν έντονες, γινόντουσαν σχεδόν πιστευτές. Χρειάζονται λοιπόν ορισμένες διευκρινίσεις. Εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, φυσικά.
1) Δεν έχουμε πεθάνει. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Είναι άτοπο λοιπόν να παρατηρούν διάφοροι ότι ο ΔΟΛ άξιζε καλύτερο τέλος και να κλαίνε, ειλικρινά ή ψεύτικα, στον τάφο μας. Δεν είμαστε εκεί, αλλά εδώ; κρεμασμένοι στα περίπτερα, όχι από τις γραβάτες μας. Απλήρωτοι, αλλά απτόητοι. Αντικειμενικοί; Όχι, σοβαροί. Ανεξάρτητοι; Όχι, ειλικρινείς. Δεν θα γράφαμε έναν λίβελο εναντίον του..
Ψυχάρη, αν αυτό εννοείτε. Ούτε πριν ούτε τώρα. Αλλά αυτό δεν μας κάνει λιγότερο έντιμους. Ούτε στη «Μοντ» τα βάζει κανείς με τον Μπερζέ.
2) Δεν περάσαμε στον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Χθες κάναμε σύσκεψη όπως πάντα, με την ίδια σύνθεση, αποφασίσαμε τα θέματα μας, γράψαμε τις απόψεις μας ελεύθερα. Όσοι υποστηρίζουν λοιπόν, από ενδιαφέρον και αγάπη φυσικά ότι τελειώσαμε, βιάζονται λίγο. Όταν τελειώσουμε, θα το καταλάβετε. Όχι επειδή θα γράφουμε αλλιώτικα. Αλλά επειδή δεν θα γράφουμε καθόλου.
3) Κανένας Μουλόπουλος δεν έχει επέμβει στα κείμενά μας. Όχι ακόμη τουλάχιστον, θα αλλάξει αυτό τις επόμενες ημέρες; θα μας φωνάζει ο κομισάριος και θα μας λέει Τι να γράφουμε; Ο ίδιος το αρνείται. Όπως είπε χθες σε μια συνέντευξή του, «η κριτική απέναντι στην κυβέρνηση θα συνεχιστεί, αυτός είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης». Υπόχρεοι. Έσπευσε να προσθέσει όμως και κάτι άλλο: «Απλώς η κριτική δεν πρέπει να είναι πεζοδρομίου». Τι εννοεί ο ποιητής; Ποιος θα ορίσει το πεζοδρόμιο; Αγνωστο. Προμηνύονται λοιπόν συγκρούσεις. Ποιος θα νικήσει; Και πάλι θα το καταλάβετε. Και θα κανονίσετε την πορεία σας, είναι βέβαιο.
4) Δεν μας εξαγόρασε κανείς, ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά. Κι αν δεν εμφανιστεί σύντομα κάποιος επενδυτής, θα πεθάνουμε, με ή χωρίς Μουλόπουλο. Κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Κάποιοι θα έρχονται στον τάφο μας. Αλλά δεν είμαστε εκεί. Οχι ακόμη τουλάχιστον.
*από τη στήλη Διαστάσεις / εφημερίδα Τα Νέα
«Μην έρχεσαι στον τάφο μου και κλαις. Αρκεί.
Δεν πέθανα. Δεν είμαι εκεί.»
Μέρι Ελίζαμπεθ Φράι
Κάποιες φήμες κυκλοφόρησαν χθες στα σόσιαλ μίντια και τα μπλογκς. Ώρες ώρες, μάλιστα, ήταν έντονες, γινόντουσαν σχεδόν πιστευτές. Χρειάζονται λοιπόν ορισμένες διευκρινίσεις. Εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, φυσικά.
1) Δεν έχουμε πεθάνει. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Είναι άτοπο λοιπόν να παρατηρούν διάφοροι ότι ο ΔΟΛ άξιζε καλύτερο τέλος και να κλαίνε, ειλικρινά ή ψεύτικα, στον τάφο μας. Δεν είμαστε εκεί, αλλά εδώ; κρεμασμένοι στα περίπτερα, όχι από τις γραβάτες μας. Απλήρωτοι, αλλά απτόητοι. Αντικειμενικοί; Όχι, σοβαροί. Ανεξάρτητοι; Όχι, ειλικρινείς. Δεν θα γράφαμε έναν λίβελο εναντίον του..
Ψυχάρη, αν αυτό εννοείτε. Ούτε πριν ούτε τώρα. Αλλά αυτό δεν μας κάνει λιγότερο έντιμους. Ούτε στη «Μοντ» τα βάζει κανείς με τον Μπερζέ.
2) Δεν περάσαμε στον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Χθες κάναμε σύσκεψη όπως πάντα, με την ίδια σύνθεση, αποφασίσαμε τα θέματα μας, γράψαμε τις απόψεις μας ελεύθερα. Όσοι υποστηρίζουν λοιπόν, από ενδιαφέρον και αγάπη φυσικά ότι τελειώσαμε, βιάζονται λίγο. Όταν τελειώσουμε, θα το καταλάβετε. Όχι επειδή θα γράφουμε αλλιώτικα. Αλλά επειδή δεν θα γράφουμε καθόλου.
3) Κανένας Μουλόπουλος δεν έχει επέμβει στα κείμενά μας. Όχι ακόμη τουλάχιστον, θα αλλάξει αυτό τις επόμενες ημέρες; θα μας φωνάζει ο κομισάριος και θα μας λέει Τι να γράφουμε; Ο ίδιος το αρνείται. Όπως είπε χθες σε μια συνέντευξή του, «η κριτική απέναντι στην κυβέρνηση θα συνεχιστεί, αυτός είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης». Υπόχρεοι. Έσπευσε να προσθέσει όμως και κάτι άλλο: «Απλώς η κριτική δεν πρέπει να είναι πεζοδρομίου». Τι εννοεί ο ποιητής; Ποιος θα ορίσει το πεζοδρόμιο; Αγνωστο. Προμηνύονται λοιπόν συγκρούσεις. Ποιος θα νικήσει; Και πάλι θα το καταλάβετε. Και θα κανονίσετε την πορεία σας, είναι βέβαιο.
4) Δεν μας εξαγόρασε κανείς, ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά. Κι αν δεν εμφανιστεί σύντομα κάποιος επενδυτής, θα πεθάνουμε, με ή χωρίς Μουλόπουλο. Κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Κάποιοι θα έρχονται στον τάφο μας. Αλλά δεν είμαστε εκεί. Οχι ακόμη τουλάχιστον.
*από τη στήλη Διαστάσεις / εφημερίδα Τα Νέα