Στην αρχή, η καφετέρια του νέου κτιρίου μας, ήταν παράρτημα του Ντακάπο. Σέρβιρε φαγητά και πλήθος γλυκών, ποτά, φρούτα, παγωτα, γκουρμεδιές. Και ολους τους καφέδες. Κοσμοσυρροή κάθε μεσημέρι. Λίγα χρόνια μετά την πήραν κάποιοι άλλοι. Η ποικιλία των εδεσμάτων μειώθηκε. Αρχίσαμε να παραγγέλνουμε φαγητά απ έξω.
Ακολούθησε το ζαχαροπλαστείο Παύλου που πήρε το καφενείο. Σιγα σιγα απέμειναν μια-δυο κρύες σαλάτες, καφέδες κάτι φυστίκια και ο,τι περίσσεψε απ τα μπουκάλια των ποτών. Και καφές. Πριν κανα χρόνο, το εσωτερικό καφενείο κατέβασε ρολά.
Επρεπε πλεον να ψωνίζουμε καφέ απ έξω κι αρχίσαμε να φέρνουμε φαγητά σε τάπερ απ το σπίτι. Παράλληλα άρχισαν οι αποχωρήσεις. Στο νέο μου γραφείο, που είναι το παλιό του.. Γ. Π. της Καθημερινής τώρα, βρήκα μια νεσπρεσομηχανή. Αρχισα να αγοράζω νεσπρέσια. Ακρίβυνε ο καφές. Τα Χριστούγεννα, για πρώτη φορά δεν στολίσαμε δέντρο. Ουτε τα γραφεία μας τα καθαρίζει πια κανείς. Την προπερασμένη εβδομάδα βρήκα μια προσφορά στη ρεγκρούπ κι αγόρασα 100 καφέδες τύπου νεσπρέσσο αντι 23 ευρώ με τα μεταφορικά. Υπολογίζω ότι την άλλη εβδομάδα θα τελειώσουν κι αυτοί.Να είναι αλήθεια ότι ο καφές λέει τη μοίρα; Κι ας είναι εσπρέσσο;
- από το fb εργαζόμενου στον ΔΟΛ
