“Oυδέποτε οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ χρειάστηκε ν' απεργήσουν παρά μόνο στις γενικές απεργίες του κλάδου” είπε η Βούλα Κεχαγιά στην ΕΡΤ. Προφανώς και έχει μια δόση αλήθειας η φράση της. Είναι η προσωπική προβολή για το ποιους αντιλαμβάνεται ως εργαζόμενους του ΔΟΛ, συναδέλφους της δηλαδή, και είναι η προσωπική μαρτυρία. “Ουδέποτε χρειάστηκε να συμμετάσχω σε απεργία των εργαζόμενων του ΔΟΛ” είναι η σωστή απάντηση γιατί είναι αδιανόητο να μη θυμάται τις απεργίες από το 2010 και μετά, τις διεκδικήσεις και τα επίδικά τους, τις απολύσεις που ακολουθούσαν. Και δεν.. γίνεται να μην τις θυμάται, γιατί τις έχει σπάσει και η ίδια.
Η κρίση στον Τύπο δεν είναι κρίση του Μνημονίου. Είναι τα απόνερα της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Στα χρόνια του εκσυγχρονισμού φτιάχτηκε μια φούσκα (αντίστοιχη εκείνης των στεγαστικών δανείων και της οικοδομής). Φύτρωναν έντυπα σαν τα μανιτάρια, τα μεγάλα συγκροτήματα εξέδιδαν από τις παραδοσιακές εφημερίδες μέχρι και έντυπα της απόλυτης μονομέρειεας, κάθε σελίδα και διαφήμιση και το χρήμα έρεε. Στις τσέπες των αφεντικών, στα καλά ονόματα-υμβόλαια όποιας πολιτικής απόχρωσης, σε όσους έπαιρναν τις καλές συγκριτικά συλλογικές συμβάσεις. Ως εκεί. Μετά πάντα υπήρχε το χάος. Η πρώτη κατηγορία μπορούσε να συγχρωτίζεται διακριτικά και δεν έβλεπε τι καιροί έρχονται. Δεν ήταν απλά μια φούσκα η ψεύτικη μεγέθυνση των ΜΜΕ, ήταν ο βασικός πυλώνας, ο βασικός διαμεσολαβητής της διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με τους οικονομικούς παράγοντες.
Παλιά και νέα τζάκια έφτιαχναν την αφήγηση της ισχυρής Ελλάδας και έβγαζαν λεφτά από το δημόσιο παγκάρι. Ένα κομματάκι από το παγόβουνο είδαμε με την επιτροπή για τα δάνεια σε ΜΜΕ μέσα στα μνημόνια και τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Η φούσκα έσκασε όχι εξαιτίας της κρίσης, αλλά λόγω της πολιτικής αλλαγής μέσα στην κρίση. Τα ΜΜΕ συντάχθηκαν με ό,τι πιο αντιδραστικό απέναντι στα δικαιώματα και συμφέροντα του λαού απονομιμοποιήθηκαν οικεία βουλήσει. Πλυντήρια είναι τα ΜΜΕ και αυτό ας μην το ξεχνάμε. Κυρίως να μην το ξεχνάνε οι εργαζόμενοι σ' αυτά και από αυτούς εκείνοι που πάντα είχαν το ελεύθερο να γράφουν το κομμάτι τους όπως ήθελαν χωρίς περιορισμούς. Εντάξει όχι πάντα, μέχρι να σφίξουν τα γάλατα έστω. Γιατί, όμως, το ξεχνάνε; Μα απλά γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι όποιος βρίσκεται στο ιμάντα παραγωγής προπαγάνδας μπορεί να μην έχει την ίδια ευθύνη, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε.
Κλείνουν και τα ιστορικά συγκροτήματα; Τι θα πει στ' αλήθεια ιστορικά; Δεν βρίσκεται η ιστορικότητα σε σακούλα κενού αέρος. Σε ό,τι, δε, αφορά τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την “ιστορικότητα”, από τα Ιουλιανά μέχρι τη Γάτα Ιμαλαΐων. Μια ισχυρή επιχείρηση που, εκβιάζοντας το πολιτικό σύστημα, της γίνονταν όλα τα χατίρια. Αυτή είναι η ιστορικότητα του ΔΟΛ. Από τη Χρ. Λαδά μέχρι τη Μιχαλακοπούλου. Από τον Λαμπράκη μέχρι τον Ψυχάρη. Ανακύκλωση εξουσίας - Ανακύκλωση χρημάτων.
Ο Ψυχάρης την τελευταία περίοδο έπαιξε την τελευταία ζαριά, ταυτίστηκε με τον Σαμαρά, έκανε τα πάντα για να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση Τσίπρα. Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν τόσο ισχυρός πια, δεν κυκλοφορούσε ούτε δημόσιο χρήμα, ούτε τραπεζικός αέρας.
Ο Ψυχάρης είναι ένα κακό αφεντικό. Θα ήταν κακό αφεντικό ακόμα κι αν είχε ψιλικατζίδικο στη γωνία και όχι να έχει περάσει (όπως... ιστορικά έχει περάσει) στα χέρια του ο ΔΟΛ. Και καλό θα ήταν τη σχέση “κακός εργοδότης - εργαζόμενοι” να τη διαχωρίσουμε από τη συζήτηση “τι παθαίνουν τα ιστορικά συγκροτήματα όταν χρεοκοπούν από τους ιδιοκτήτες τους”. Πραγματικά είναι δύσκολα τα πράγματα για εκείνους που δεν θα βρουν εύκολα δουλειά, ή θα βρουν μια εξίσου ανασφαλή και κακοπληρωμένη και κάποιοι ενδεχομένως ποτέ ξανά εξαιτίας του αφεντικού στο ΔΟΛ.
Συγγνώμη που δεν μπορώ να δω τον αγώνα των εργαζόμενων, αλλά βλέπω ένα εργοδοτικό λοκ άουτ και μάλιστα προδιαγεγραμμένο.
Θα γραφτούν πολλά. Συγκινητικές ιστορίες, άλλωστε οι δημοσιογράφοι είναι γνωστοί αντικοινωνικοί μορμόνοι που νομίζουν ότι μόνο τα δικά τους θέματα, οι δικές τους ιστορίες είναι συγκλονιστικές. Και κυρίως πάντα εξωραϊσμένες κρύβοντας έτσι από την ιστορικότητα τα ρεαλιστικά ντεσού.
Ας έχουμε το μυαλό μας στους ανθρώπους που πέρασαν από το ΔΟΛ και τα ονόματά τους δεν θα τα μάθουμε ποτέ, όπως δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματα τόσων άλλων απολυμένων κι άνεργων.
