Οι δύο πλευρές του ΔΟΛ

Αυτο(δ)ολ στο 90'

 

Γράφει ο Μάνος Αντώναρος*

 

Να σας πω κι εγώ την εμπειρία μου με τον ΔΟΛ.

Eίμαστε στα τέλη των 80's…
O ΔΟΛ (Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη) έχει εξαγοράσει τα περιοδικά των "Εκδόσεων Θεοφανίδης" (Ρομάντζο-Πάνθεον-Βεντέτα).

Με φωνάζει στο γραφείο της η Ινώ Κωσνταντοπούλου (κόρη του αείμνηστου Νίκου Θεοφανίδη) με την οποία είχα συνεργαστεί (εκείνη ήταν διευθυντρια) στο ΠΑΝΘΕΟΝ.
Γνωριζόμασταν πολύ καλά και απο παλιά.
-Μάνο, θες να αναλάβεις τη διεύθυνση του Ρομάντζου;
Εμεινα με ανοικτό το στόμα..
Το "ΡΟΜΑΝΤΖΟ" -για όσους δεν γνωρίζουν- είναι το ιστορικότερο ελληνικό λαϊκό περιοδικό. πουλούσε κάθε εβδομάδα εκατοντάδες χιλιάδες τεύχη σε ολη την Ελλάδα… Οι αναγνώστες του ζούσαν για τη στιγμή που θα κρεμιόταν στα περίπτερα…νομίζω κάθε Τρίτη… εχουν γραψει σ' αυτο ιερά τέρατα της ελληνικής λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας… και επίσης έφερε ψωμί στο σπίτι μας αφού ο πατέρας μου γελοιογραφούσε εκεί (Λέσχη Βαρελοφρόνων)….
-Φυσικά.
-Ωραία θα σου κλείσω ένα ραντεβου με τον Χρήστο Λαμπράκη.
Μην κοιτάτε τώρα που έχουν αλλάξει τα πράγματα… για την εποχή που σας μιλάω εγώ πιο εύκολα έβλεπες τον Πρωθυπουργό παρα τον Λαμπράκη.
Ετσι κι έγινε.
Ή μαλλον δεν εγινε τόσο ευκολα….
Ο άνθρωπος ήταν πρωινός.
Εγώ δεν ημουν (είμαι). Αν μου δώσεις ραντεβου το πρωί… μάλλον θα πιεις καφέ μόνος σου.
Παρ' όλα αυτα εκείνη την ημέρα ξύπνησα από τα χαράματα…. ή μαλλον δεν κοιμηθηκα όλο το βράδι.
Ομως ο Μέρφι και ο Νομος του ειναι κολλητοί μου παιδιόθεν.
Εκείνο το πρωινό (έμενα στο Ελληνικό) περνούσαν εναν σωλήνα οι άνθρωποι του ΟΤΕ κάθετα στη Βουλιαγμένης στο ύψος του Α' Νεκροταφείου.
Σημειώστε ότι τότε δεν είχαμε κινητά.
Εφτασα με 2 1/2 (!!!) ώρες  καθυστέρηση στη  Χρηστου Λαδά όπου εκει ήταν το ιστορικό κτίριο του ΔΟΛ.
Στην κυριολεξία με άρπαξαν/απήγαγαν και με ανέβασαν σε κλάσματα δευτερολέπτου στο ρετιρέ όπου ήταν η αίθουα συσκέψεων… Στους τοίχους με κοίταζαν αυστηρά από τα πορτρέτα τους ο Παπαδιαμάντης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και με μερικοί άλλοι ενδιαφέροντες τύποι των Ελληνικών Γραμματων και Πολιτικής.
Sorry guys! O Μέρφι φταίει.
Για τιμωρία μου με άφησαν να περιμένω (στην αγωνία μου) καμμιά ώρα.
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε πρώτος ο Χρηστος Λαμπράκης και 4-5 άλλοι… άλλοι που δεν γνωριζα.... προφανώς στελέχη.
Ο Λαμπράκης ήταν ενας άνθρωπος που κινιόταν πολύ γρήγορα.
Φυσικά σηκώθηκα.
Για ενα δευτερίολεπτο (σαν να) κοντοστάθηκε και οι ματιές μας διασταυρωθηκαν.
Δεν ξερω αν το θυμάστε -το'χω γράψει πολλές φορές- πάσχω απο άγνοια κινδύνου.
Παντελή άγνοια κινδύνου.
(Δεν καμαρωνω πάντα γι' αυτο…αλλά αυτη τη φορά μάλλον βοήθησε)
-Σας ζητω συγγνωμη που άργησα αλλά εγκλωβιστικα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Δεν είχα τρόπο να σας ενημερώσω. Ελπίζω να μην επαναληφθεί… η αργοπορία…όχι τα κοινωφελή έργα.
Χαμογελασε…ελαφρα…πολύ ελαφρά.,,, και έκανε κάτι σαν κίνηση "Δεν πειράζει!"
Κάτσαμε… κι αρχισε να λέει για το ΡΟΜΑΝΤΖΟ.
Ελεγε εξαιρετικά σωστά και έξυπνα πράγματα.
Αυτο όμως που πρόσεξα είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν τον διεκοπτε και σε ό,τι έλεγε ΟΛΟΙ συμφωνούσαν… πριν καλά-καλά τελειώσει τη φράση του. Εκ προοιμίου δηλαδή.
Α, δεν μου άρεσε αυτο.

Ετσι 2-3 φορές ενώ μιλούσε τον διεκοψα (φυσικά με ευγενικό τρόπο) και του είπα τη δικιά μου ιδέα.
Ω του θαύματος ανταποκρίθηκε.
Δηλαδή σκέφτηκε αυτο που είπα.
Την πρώτη φορά που το έκανα πάγωσε το σύμπαν.
Οχι όμως εκείνος.
Πολύ το διασκέδασα.
Τελικά με συμπάθησε και βγάζω αυτο το συμπέρασμα γιατι την πήρα τη δουλειά.
Για interview είχα πάει…
Με κάλεσε στο γραφειο του 3-4 φορές για να συνεργαστούμε.
(Προσέξτε θα σας πω τη γνωμη μου για το τι εντυπωση σχηματισα ως συνομιλητή μου… και όχι ως βασικού διαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Εγω μιλησα μαζί του για ενα λαϊκό περιοδικό κι οχι για πολιτική εφημερίδα… και φυσικά και αγοραία συμφωνώ ότι ο πατέρας του και εκείνος ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Γραφω μόνο για τη δικιά μου εμπειρία)
Ηταν λοιπόν ενας ευγενής και ταυτόχρονα πολύ ευγενικός. Αγαπούσε τη γερμανική κουλτούρα κι εγω τύγχανε να είμαι γερμανομαθής/τραφής,.. βοήθησε πολύ αυτο.
Με κερνούσε πάντα τσάι και πρόσεξα ότι το γραφειο του ήταν πολύ απλό και μάλιστα είχε χαλάσει το ένα πόδι το οποίο στηριζόταν σε 3-4 βιβλία.
Πάντα καθόμασταν σε ενα στρογγυλό τραπεζάκι δίπλα στο γραφείο.
Μια φορά καθώς με σερβίριζε τσάι λέρωσε τα χαρτια μου με το περιεχόμενο της τσαγιέρας. Τα'κανε χάλια.
Πανικοβλήθηκε.
Φωναξε την γραμματέα του. .. που φυσικά ήταν πανίσχυρη και πολύ δικός του άνθρωπος.
Εκείνη μπήκε μέσα…κοίταξε τι έγινε…έβαλε το χέρι στη μέση και είπε:
-Αυτο δεν είναι γραφείο…είναι το "Κλουβί με τι τρελλές".
Γέλασα…καί τότε τον είδα και εκείνον για πρώτη φορά να γελά.
Ποτε δεν μου αρνηθηκε κάτι και πάντα κράτησε τον λόγο του. Με στηριξε όταν οι άλλοι έβαζαν τρικλοποδιές. Με μάλωσε όταν έκανα λάθη, αλλά ποτε δεν με τρομοκράτησε.
Ηταν η εποχή που εφτιαχνε το "Μεγαρο Μουσικής" και όλο του το ενδιαφέρον ήταν στραμένο εκεί.

Αυτη ήταν η μια πλευρα του ΔΟΛ που εγώ γνώρισα.

Διαβάστε όμως και μιαν άλλη

Οταν ανέλαβα λοιπόν διευθυντής μετά απο μερικές μέρες έπρεπε να πάω για για μια δουλεια  (να συναντήσω τον Λευτέρη Παπαπδόπουλο) στο κτίριο στην Χρήστου Λαδά, όπου στεγαζόντουσαν οι εφημερίδες… οι ναυαρχίδες δλδ. Τα γραφεια του ΡΟΜΑΝΤΖΟΥ ήταν πάνω από του "Ζόναρ'ς" στην Πανεπιστημιου…. δηλαδή σχεδόν δίπλα.
Μπήκα λοιπόν στο κτίριο και μόλις με είδε ο θυρωρός πεταχτηκε λες και τον τσίμπησε μυγα.
Ετρεξε και άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ.
"Πιτσιρικάς" ήμουν την είδα ψιλο-σπουδαίος. Διευθυντάρα.
Δεν μου'χε ξανατύχει βλέπετε.
Τον χαιρέτησα και μπήκα στον θαλαμο του ανελκυστηρα.
Με την άκρη του ματιού μου τον είδα πώς ψιλοχλωμιασε… αλλα σκέφτηκα "μπαααααα η ιδέα μου!"
Με το χέρι του κράτησε την πόρτα ανοικτή.
Τι διάολο….
Και τότε ειδα την αλήθεια.
Ο θυρωρός δεν γκρεμοτσακίστηκε να κρατά την πόρτα ανοικτή για πάρτη μου, αλλά για τον Σταύρο Ψυχάρη που ερχόταν από πίσω κι εγώ απλούστατα δεν τον είχα δει.
Ε ενταξει τι να κάνουμε τώρα;
Μπήκε λοιπόν μέσα και με κοίταξε παγωμένα.
Ηξερε ποιός ήμουν και εγω ήξερα ποιός ήταν αυτός.
Στο φινάλε το "ΡΟΜΑΝΤΖΟ" πουλούσε περισσότερα φυλλα από το "ΤΟ ΒΗΜΑ". χαχαχαχαχαχαχα.
Ο θυρωρός πάτησε (δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς ) π.χ. το κουμπί για τον 6ο όροφο ενώ εγώ πήγαινα στον 3ο.
Η πόρτα έκλεισε.
-Καλησπέρα σας! του είπα… είτε εγω μίλησα είτε ενα κουνούπι με αφωνία … το ίδιο ήταν.
Σιγή. Αβολη στιγμή.
Πάτησα κι εγώ το κουμπί του δικού μου ορόφου. Η άγνοια κινδύνου που λέγαμε...
Νομιζω ότι αναψοκοκκινησε, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.
Τρεις όροφοι μούγκα.
Σκεφτόμουν πώς διάολο γίνεται να μπεις σε ένα ασανσερ με  έναν άλλον να πείς "καλησπέρα" και ο άλλος να μην απαντήσει; Οποιος και να'ναι αυτος ο άλλος.
Να που γίνεται.
Στο σκάκι λέγεται Ναπολεόντειος… στην ψυχιατρική επίσης…. Ίδιος όρος για δυο εντελώς όμως διαφορετικά πράγματα.
Δυστυχως για τους συναδέλφους μου σήμερα στον ΔΟΛ ζουν την ψυχιατρική έννοια .
Καλημέρα σας.

Σημ: Μια από τις επόμενες μέρες θα σας γράψω τη στάση του Χρ. Λαμπράκη όταν τέλειωσε η συνεργασία μας. Ανήκει επίσης στον σκακιστικό όρο.

* από το sdna.gr