(...)
Το βελούδινο άδειασμα του πρώην αφεντικού συμπυκνώνεται στο τέλος του κειμένου, όταν αναφέρεται στις συμβουλές «της παρέας της Αθηναϊκής Λέσχης (σ.σ. στέκι στην Πανεπιστημίου) με την οποία γευματίζει ακόμα άπαξ της εβδομάδας» προς τον Ψυχάρη να βρει κάποιους να τον... ξεκουράσουν. «"Δεν έχεις ρευστότητα, δεν έχεις και τιμόνι", τον προειδοποιούσε (σ.σ. η παρέα) με το θάρρος της φιλίας τους που έχει δοκιμαστεί επί δεκαετίες. Κι εκείνος μονολογούσε "ρε πού μπλέξαμε" με το γνωστό χαμόγελο της αμηχανίας που ζωγραφίζεται στο.. πρόσωπό του όταν δέχεται κριτική».
Και τέλος, ο επίλογος: «Από τα μυθικά δείπνα στο σπίτι του κάθε παραμονή των εκλογών, με προσκεκλημένους όλους τους βαρόνους της πολιτικής, βρέθηκε τώρα να κυνηγά μισθοδοσίες. Από τους περίφημους μπουφέδες από το Πεντελικό που στρώνονταν κάθε Σάββατο μεσημέρι στη Χρήστου Λαδά (!), τώρα διαχειρίζεται ελλείμματα. Και ετοιμάζεται για την τελική μάχη μετά τις γιορτές…».
Εφόσον λοιπόν η γάτα των Ιμαλαΐων δεν αυτοκτόνησε και δεδομένου ότι πάντα ο δολοφόνος γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος ας ψάξουν εκεί στη Μιχαλακοπούλου ποιοι στ’ αλήθεια θα επωφεληθούν με το κλείσιμο του ΔΟΛ και ποιοι εποφθαλμιούν τους αναγνώστες και τους ακροατές του, πάντα βέβαια στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς που τόσο πολύ όλοι αυτοί υπερασπίζονται.
Το πραγματικό ερώτημα που κανείς όμως από όλους αυτούς δεν μπορεί να απαντήσει είναι το ποιος τελικά σκότωσε τη δημοσιογραφία.
- από κείμενο της Αντας Ψαρρά στην Efsyn (oλόκληρο ΕΔΩ)
