Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης*
Στον ΔΟΛ έζησα, ας πούμε, τα «καλύτερα συνδικαλιστικά μου χρόνια».
Ήμουν εκεί τον Σεπτέμβριο του 2010, με τις μαζικές απολύσεις των διοικητικών και τις εργοδοτικές κάλπες για να καταδικασθεί «αυθόρμητα» η απεργία που κήρυξαν τα σωματεία, αλλιώς ο Ψυχάρης «θα έκλεινε το καθημερινό φύλλο» (ο Ψυχάρης ειδοποιήθηκε ότι οι δημοσιογράφοι καταδικάσαν αυθόρμητα, στο γήπεδο, όπου παρακολουθούσε το ματς Παναθηναϊκός - Κοπεγχάγη).
Ήμουν εκεί τον Νοέμβριο του 2010, όταν το καθημερινό φύλλο έκλεισε παρόλα αυτά και ο Παντελής Καψής μας είπε ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις γιατί αλλιώς δεν θα έχει λεφτά να..
σπουδάσει το παιδί του.
Ήμουν εκεί τον Δεκέμβριο του 2010 όταν έγιναν οι απολύσεις και μετά από μια γενναία αντίσταση μίας εβδομάδας, πέρασαν και βρέθηκαν κατηγορούμενοι οι συνδικαλιστές που «σαμποτάρουν την εφημερίδα».
Ήμουν εκεί όταν με απειλές και εκβιασμούς πέρασαν οι ατομικές συμβάσεις και μείναμε μια χούφτα άνθρωποι που δεν τις υπογράψαμε. Όταν απέλυαν και λιντσάρανε τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους. Όταν τα «Νέα» έσπαγαν τη γενική απεργία στον Τύπο.
Ήμουν εκεί μέχρι και τη δική μου απόλυση, τον Σεπτέμβριο του 2013, σε μια από τις τελευταίες μαζικές προγραφές του Ομίλου.
Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι από όλα αυτά, όσοι επιμέναμε στη συλλογική οργάνωση γύρω από τα συμφέροντα των εργαζομένων, είχαμε ένα μονότονο σύνθημα:
«Ή θα σωθούμε όλοι οι εργαζόμενοι μαζί ή θα πέσουμε ένας - ένας».Λίγες φορές πείσαμε. Τις περισσότερες ηττηθήκαμε. Συχνά όχι από την εργοδοσία, αλλά περισσότερο από τον φόβο των εργαζομένων. Πολλές φορές στη διάρκεια των επόμενων χρόνων, συζητήσαμε με συντρόφους/ισσες εκείνης της περιόδου τι κάναμε λάθος. Ποτέ δεν ήμασταν σίγουροι, η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη από όσο μπορεί να φαίνεται έξω.
Ο ΔΟΛ βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα του κλεισίματος. Οι συνάδελφοι είναι απλήρωτοι μήνες τώρα και κήρυξαν επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες, την ώρα όμως που η επιχείρηση δείχνει ότι βαράει κανόνι. Η πλειονότητα όσων έχουν απομείνει στον ΔΟΛ, είναι οι εργαζόμενοι/ες που τα προηγούμενα χρόνια δέχτηκαν με συγκατάβαση τις αξιώσεις της εργοδοσίας. Οι υπόλοιποι/ες σιγά - σιγά απολυθήκαμε σχεδόν όλοι/ες, ένας - ένας, μία - μία.
Ο Θοδωρής, η Μαρινίκη, ο Δημήτρης, ο Κωστής, η Τζούλη, ο Τάσος, η Γιάννα, σχεδόν όλοι/ες.
Στον ΔΟΛ έχω πια πολύ λίγους φίλους. Και καμία μνησικακία. Βλέποντας την προσπάθεια που ξεκινά ξανά σήμερα, κάτω από πολύ πιο δύσκολους όρους από εκείνους του 2010, θέλω μόνο να θυμίσω ότι όπως και τότε, «θα σωθούμε όλοι οι εργαζόμενοι μαζί ή θα πέσουμε ένας - ένας». Ο αγώνας τους για να πάρουν όσα δικαιούνται είτε θα γίνει αγώνας όλων είτε θα χάσει. Ελπίζω αυτή τη φορά να γίνει έτσι και ελπίζω αυτή τη φορά να νικήσουν.
Ακόμα περισσότερο, θα ήθελα η υπόθεση του ΔΟΛ να τύχει μιας ματιάς από όλους τους εργαζόμενους, χωρίς μνησικακία και χωρίς συγκατάβαση. Το μήνυμα της είναι σαφές:
Ποτέ η σύμπλευση με τις αξιώσεις των αφεντικών δεν έσωσε τους/τις εργαζόμενους/ες. Ποτέ. Όσο σίγουροι/ες κι αν νιώθουν, ό,τι κι αν φαντασιώνονται για την ιδιαιτερότητά τους στον καταμερισμό της εργασίας. Κερδίζουμε όλοι μαζί ή χάνουμε ένας - ένας. Αυτός είναι ο νόμος για όσους πουλάμε την εργατική μας δύναμη για να ζήσουμε, σε όποιον και αν την πουλάμε.Καλή επιτυχία συνάδελφοι. Σήμερα, όπως τότε, ισχύει ότι στον καπιταλισμό «το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος». Πάρτε όσα δικαιούστε, πάρτε του όσα έχει, συναντηθείτε με εργαζόμενους από κάθε κλάδο. Νωρίς ή αργά, δεν έχουμε ποτέ άλλη επιλογή...
*από το facebook
