Έμαθα να διαβάζω εφημερίδα στα προεφηβικά χρόνια μου, με τα «Νέα» και την «Αθλητική Ηχώ», τότε που η τελευταία ήταν η μοναδική ημερήσια αθλητική έκδοση. Τα «Νέα» έμπαιναν καθημερινά από τον πατέρα μου στο σπίτι με προφυλάξεις και με ένα είδος μυστικισμού! Πάντα διπλωμένη ανάποδα η εφημερίδα, για να προστατεύεται από τα ανιχνευτικά μάτια του χωροφύλακα, και αγορασμένη με βασικούς συνωμοτικούς κανόνες. Δηλαδή, μια διεισδυτική ματιά στον φίλο περιπτερά μαζί με τη φωναχτή παραγγελία για τα τσιγάρα: «Πιάσε ένα πακέτο ‘‘φόρο βλακείας’’» (έτσι έλεγε τα τσιγάρα), «και την εφημερίδα ΜΟΥ».
Εκείνες τις εποχές αν αργούσες να αγοράσεις εφημερίδα –την οποιαδήποτε μεγάλης..
κυκλοφορίας– υπήρχε βάσιμη πιθανότητα να μην την προλάβεις. Τις περισσότερες φορές γιατί είχε εξαντληθεί, κάποιες άλλες –πολύ σπάνια βέβαια– γιατί τα φύλλα είχαν κατασχεθεί με δημοκρατική εισαγγελική παρέμβαση για ορισμένο λόγο, όχι πάντα πολιτικό.
Όντας από παιδί του Γυμνασίου αναγνώστης των «Νέων» πρωτόμαθα τον όρο «ξεκοκάλισμα». Τα διάβαζα από τον Δημήτρη Ψαθά της πρώτης σελίδας (σπουδαίο μάθημα για ένα παιδί που μάθαινε τι πάει να πει χρονογράφημα) έως τον Κώστα Σταματίου και τον Γιώργο Πηλιχό στα καλλιτεχνικά, τον Γιάννη Βανδώρο στα αθλητικά σχόλια και τον Φωκίωνα Δημητριάδη στις πρωτοσέλιδες γελοιογραφίες του.
Τα «Νέα» τότε ήξερες τι ήταν. Μια δημοκρατική, ευρείας αποδοχής εφημερίδα. Η οποία, βέβαια, έκανε τσιριτσάντσουλες κάποιες φορές, όπως λ.χ. την εποχή της Αποστασίας που επιχείρησε αλλαγή γραμμής εγκαταλείποντας τον «Γέρο» (τον Γ. Παπανδρέου) και οι διαδηλωτές έκαψαν φύλλα τής εφημερίδας στη Χρήστου Λαδά, έξω από τα παλιά γραφεία της. Αργότερα, πολύ αργότερα, δεν ήξερες τι ήταν τα «Νέα», τι ήταν το «Βήμα» και τι χρώμα έπαιρναν κατά καιρούς.
Όλα αυτά τα χρόνια, πάντως, τα «Νέα» (και το «Βήμα» μαζί) ουδέποτε έπαψαν να είναι από δημοσιογραφική άποψη μια πολύ καλή εφημερίδα. Με πλούσια θεματολογία, με συχνές αποκλειστικότητες, με διεισδυτικά ρεπορτάζ, με έρευνες, με δημοσιογραφικές αποστολές, με διεθνή που ξέφευγαν από την πεπατημένη της απλής καταγραφής ειδήσεων, με αναλύσεις και αναλυτές (θυμηθείτε ένα όνομα: Ρούσσος Βρανάς!), με πρωτοποριακό σχεδιασμό από κορυφαίους γραφίστες, με σωστή γλώσσα και με έγκυρη ενημέρωση στους τομείς που δεν χρειαζόταν να έχουν πολιτικούς και κομματικούς στόχους.
Τα «Νέα» για πολλά χρόνια έμπαιναν καθημερινά σπίτι μου. Πρώτα στο πατρικό, ύστερα στο δικό μου. Λυπάμαι που είμαι ένας από τους περίπου εκατό χιλιάδες (παλιότερα πολύ περισσότεροι) που την αγόραζαν τις προηγούμενες δεκαετίες του και τώρα δεν...
Και χαίρομαι που λίγο πριν παραδώσω αυτό το κείμενο, μαθαίνω ότι καταβλήθηκε στους εργαζόμενους το δώρο Χριστουγέννων και ανεστάλη η απεργία στο Συγκρότημα (όπως συνέβη και στον «Πήγασο»). Θα χαρώ περισσότερο αν ξαναδώ τις εφημερίδες του να στέκονται στέρεα στα πόδια τους.
To άρθρο του Διον. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στο Live Sport της Πέμπτης
- πηγή: harddog-sport