Ο άρρωστος Ψυχάρης κι ο τρούλος του Αγίου Διονυσίου

Οι γελωτοποιοί του βασιλιά, οι μετριότητες και η φυγή των μεγάλων ονομάτων

Όταν άρχισε να κλιμακώνεται η κρίση  στα μέσα ενημέρωσης, ο  ιδιοκτήτης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, Σταύρος Ψυχάρης -μέτοχος επιπλέον στο Μέγκα- είχε μια ευκαιρία: να πουλήσει το Συγκρότημα και τις μετοχές του στο κανάλι και να περάσει το υπόλοιπο του βίου του  γράφοντας όσα είδε κατά την πολυκύμαντη διαδρομή του στο πολιτικό και δημοσιογραφικο δάσος- από το σπίτι του στο Λυκαβητό, με τον τρούλο του Αγίου Διονυσίου στα πόδια του.

Γιατί δεν το έκανε; Υπάρχουν πολλές  ερμηνείες, με επικρατέστερη ότι δεν ήθελε να εγκαταλείψει  ένα σπορ στο οποίο διακρίθηκε πρώτα ως δημοσιογράφος και εν συνεχεία ως εκδότης και..
 επιχειρηματίας: το power game. Είχε άλλωστε τόσους εχθρούς που θα ήταν ίσως  αφελές η επικίνδυνο. 

(...)

Τα αίτια της κρίσης του ΔΟΛ είναι σχεδόν ορατά  δια γυμνού οφθαλμού. Αυτό που δεν φαίνεται   ιδιαίτερα είναι οι συνθήκες στις οποίες δημιουργηθήκαν και γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχο του πιο αρμόδιου.

Πρώτα από όλα, χωρίς τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια ο Ψυχάρης κανείς δεν θα μπορούσε να τον καταβάλει.  Οσοι τουλάχιστον δοκίμασαν στο παρελθόν απέτυχαν.

Παράπλευρη απώλεια αυτής της κατάστασης ήταν η εξασθένιση των χαρακτηριστικών του στο σημείο που υπήρξε κυρίαρχος: στο μάνατζμεντ.

Αυτη η εξέλιξη διαμόρφωσε, προ δεκαετίας περίπου, αδιανόητες καταστάσεις για τον ΔΟΛ: διάθεση  φυγής -εκεί που το όνειρο κάθε δημοσιογράφου ήταν να βρει μια θέση στα έντυπα του.

Για την ακρίβεια τα σημάδια μιας επικείμενης αναξιοκρατικής εξέλιξης, ώθησαν στελέχη  που δεν ήθελαν να μπλέξουν με «μαρμαράδες» ή  «γελωτοποιούς του βασιλέως», να αποχωρήσουν αξιοπρεπώς. Αλλιώς γιατί να φυγουν από το «Βήμα» μεγάλα ονόματα της ελληνικής δημοσιογραφίας σαν το Νίκο Νικολάου και τον Αλέξη Παπαχελά;.

Ηταν η  αίσθηση της επαπειλουμένης εσωτερικής αδικοπραξίας που δημιούργησε αναχωρητισμό. Κάποιοι από όσους έκαναν το «Βήμα» πρώτη εφημερίδα τα μάζεψαν κι έφυγαν . Αργότερα το ίδιο φαινόμενο έπληξε και τα «Νέα», για άλλους λόγους. Πίσω έμειναν για να πάρουν τις θέσεις τους  κάποιοι με ατζεντες που δεν ταυτιζονταν με τη φύση του συγροτηματος ή την ανάγκη οχύρωσής του. Οπως και  μετριότητες που δεν έκαναν καμια διαφορά ούτε μενοντας, ούτε αποχωρώντας.(...)

- απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου, πρώην στελέχους του ΔΟΛ και στενού συνεργάτη του Σταύρου Ψυχάρη (anoixtoparathyro / Ο ΔΟΛ δεν πρέπει να πεθάνει…2)