Μπαίνοντας κάποιος στο μυαλό του Χάρη Θεοχάρη θα χρειαστεί σίγουρα τον μίτο της Αριάδνης για να μπορέσει να καταλήξει στο ταμείο της λογικής του νεοφιλελεύθερου βουλευτή που επάξια διεκδικεί μια θέση στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ομοϊδεατών του. Διαβάζοντας τη δημόσια σκέψη του πρώην βουλευτή του Ποταμιού πως “ο μισθός δεν είναι δικαίωμα αλλά το αντιστάθμισμα της εργασίας”, αναρωτιέσαι ως εργαζόμενος αν αυτόν τον μήνα θα πληρωθείς ή αν θα είναι διακριτικό δικαίωμα του εργοδότη σου να σου καταβάλει τα δεδουλευμένα. Σε μια εποχή που πολλοί εργοδότες -έχοντες και μη- έχουν επιβάλει το καθεστώς της απληρωσιάς, με έναν αριθμό μισθών να γράφονται στο μαύρο τεφτέρι του αντισταθμίσματος της εργασίας, είναι αποκαλυπτικός.. ο τρόπος σκέψης των πολιτικών του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου που προλειαίνουν το έδαφος για μια περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών όρων.
Με τη λέξη “δεδουλευμένα” να αποτελεί πλέον βασικό όρο του εργασιακού μας λεξιλογίου, ένας ανυπολόγιστος αριθμός εργαζόμενων αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τον εργοδότη του όσον αφορά το, κατά Χάρη Θεοχάρη, “αντιστάθμισμα της εργασίας”. Απλήρωτοι εργαζόμενοι για μήνες, άρνηση καταβολής δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων αλλά και άρνηση χορήγησης αδείας είναι ορισμένα μόνο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες απασχολούμενοι στις μέρες μας, που καλούνται ωστόσο να είναι άκρως παραγωγικοί σε ένα εργασιακό περιβάλλον βουτηγμένο στην ανασφάλεια και την αυθαιρεσία. Με τον πέλεκυ της απόλυσης και τον φόβο της ανεργίας να επισείονται πάνω από τα κεφάλια των απλήρωτων και τη μόνιμη υπόδειξη των εργοδοτών για το τι γίνεται γύρω τους, χιλιάδες εργαζόμενοι εξαντλούν μήνα με τον μήνα κάθε περιθώριο υπομονής και αξιοπρέπειας, ταΐζοντας τις ανάγκες τους με απειλές, υποσχέσεις και πού και πού με κάποιο έναντι.
Την ίδια ώρα, μεγαλοσχήμονες αλλά υπερχρεωμένοι επιχειρηματίες με ιδιαίτερη αδυναμία στα φορολογικά και τραπεζικά συστήματα των τροπικών κύκλων, σηκώνουν με περισσή υποκρισία τα χέρια ψηλά μετακυλίοντας ευθύνες και βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων. Η οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης δαιμονοποιείται και ο εκβιασμός του λουκέτου αποτελεί την κινητήριο δύναμη για τη συνέχιση της όποιας παραγωγής, με τους εργοδότες και τους αλλοδαπούς λογαριασμούς τους στο απυρόβλητο.
Τα παραδείγματα πολλά και καθημερινά. Άλλοτε ηχηρά και άλλοτε βουβά, τείνουν να παγιωθούν ως καθεστώς, με ιδεολογικό μάλιστα μανδύα που θεωρεί τον μισθό ως ένα γενικό και αόριστο αντιστάθμισμα για μια αυστηρά συγκεκριμένη, όμως, προσφερόμενη εργασία. Ένα οικονομικό αντάλλαγμα ή αντιστάθμισμα με ακαθόριστο ύψος και απαλλαγμένο από την ενοχλητική τακτικότητα της πρώτης του μηνός, είναι ο μισθός του μέλλοντος και του παρόντος μας, που κάποιοι ονειρεύονται και κάποιοι έχουν κάνει ήδη πράξη. Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα, που, ερήμην της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης, σέρνεται χρόνια τώρα γύρω μας κι εντός μας, αποτελεί μία από τις πλευρές του τοξικού τριγώνου της κατ' επίφαση εργασιακής νομιμότητας που ισχύει στη χώρα. Το πρόσφατο παράδειγμα του ΔΟΛ είναι χαρακτηριστικό, καθώς το μάρμαρο μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης θα φορτωθούν αποκλειστικά αυτοί που είχαν το θράσος να πιστεύουν, κόντρα στη λογική των οικονομικών και πολιτικών “θεοχάρηδων”, πως ο μισθός εξακολουθεί να είναι δικαίωμα. Και επειδή αυτές οι τοξικές λογικές είναι μεταδοτικές, καλό είναι να προσέχουμε γιατί κυκλοφορούν και ιώσεις.
- από την Αυγή
