Εμείς ακόμα το σκεφτόμαστε...

Η αμυνόμενη δημοκρατία πρέπει να νιώθει τύψεις που αμύνεται; Χρειάζεται να συναινέσουν οι νεοναζί για να προχωρήσει η ποινική διερεύνηση των εγκλημάτων τους; Τους καλούμε να διαλέξουν οι ίδιοι-σαν πολύφερνες νύφες- τον τρόπο που θα τους αντιμετωπίσουμε;
Πιάνουμε ψιλή κουβέντα μαζί τους; Συγκλίνουμε για να τα βρούμε κάπου στη μέση;
Δηλώνουμε με κάθε τρόπο πως πικραινόμαστε εμείς για τη ρήξη που προκαλούν εκείνοι; Τους βάζουμε ακρίτες των συνόρων; Ορίζουμε ακροδεξιούς αντιπροέδρους, θυρωρούς στη δεξιά πολυκατοικία να κρατάνε την πόρτα ανοιχτή;
Τελικά, θεωρεί τους νεοναζί απειλή η πολιτειακή μας τάξη; Ή τους παίρνει αγκαλιά με κατανόηση, σαν μωρές παρθένες, άσωτους υιούς, πεπτωκότες αγγέλους;

Δείτε στη φωτογραφία από το δικαστήριο τον Αιγύπτιο αλιεργάτη, τον πιο αδύναμο των..
αδύναμων, τον στόχο των ταγμάτων εφόδου, τον ημιθανή στην ταράτσα του Περάματος. Διένυσε την απόσταση από το άκρο της αβύσσου ως την αίθουσα του Εφετείου. Στέκεται όρθιος απέναντι στους φυσικούς αυτουργούς. Τους αναγνωρίζει. Τους δείχνει. Ζητά δικαιοσύνη και δικαίωση. Αυτός που γνώρισε την κτηνώδη βία των νεοναζί ξαναβάζει το κεφάλι του στον ντορβά και απαντά μεμιάς σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα. Απαντά με τη μνήμη και τη γνώση του αίματος.
Εμείς ακόμα το σκεφτόμαστε.

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι κορυφαία στιγμή της νεότερης ιστορίας μας. Πρέπει να μπει στα σχολικά βιβλία, να διδάσκεται εσαεί, σύμβολο του αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Kωστής Παπαϊωάννου (Αντίφωνο) / fb