Το πρώην στέλεχος του ΔΟΛ και νυν πολιτευτής Παντελής Καψής, που «πονάει» για την... κεντροαριστερά, γράφει άρθρο (στο liberal.gr) για τι το θα πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ για να μην γίνει ΔΗΜΑΡ.
Πλησιάζει η ώρα δύσκολων αποφάσεων, λέει ο Καψής, οι γενικότητες περί εθνικής συνεννόησης και η τακτική των ίσων αποστάσεων ισοδυναμούν με άρνηση να αναλάβει η κεντροαριστερά τις ευθύνες της...
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Παντελή Καψή:..
Τι θα πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ για να μην γίνει ΔΗΜΑΡ
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσει κάποιος το πρόβλημα της κεντροαριστεράς. Και το αποκαλούμε πρόβλημα γιατί παραμένει διασπασμένη, με μικρή εκλογική απήχηση και με περιορισμένη δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις.
Ο πρώτος τρόπος είναι ο ρομαντικός: παιδιά ενωθείτε για να πετύχουμε κάτι. Ο δεύτερος είναι ο υποκριτικός. Ακριβώς ο ίδιος με τον πρώτο, με πλήρη επίγνωση ωστόσο ότι με ευχολόγια δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Ο τρίτος τρόπος είναι ο κυνικός: με τα σημερινά μονοψήφια ποσοστά ο χώρος παράγει λιγότερες βουλευτικές έδρες από τις εγκατεστημένες φιλοδοξίες. Ο θάνατος σου η ζωή μου λοιπόν. Και ο τέταρτος είναι ο ρεαλιστικός; Να δημιουργηθεί εξ αρχής ένας νέος φορέας έτσι ώστε όσοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με το εγχείρημα να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τους εξοντωτικούς κομματικούς μηχανισμούς που ακυρώνουν κάθε προσπάθεια ουσιαστικής ανανέωσης σε ιδέες και πρόσωπα. Ότι δηλαδή αποφάσισε το ΠΑΣΟΚ στο Συνέδριο του αλλά ποτέ δεν υλοποίησε. Κάποιοι θα χάσουν, κάποιοι θα κερδίσουν αλλά συνολικά ο χώρος θα βγει κερδισμένος.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτός ο τελευταίος τρόπος προϋποθέτει ήδη μια πρώτη υπέρβαση: Να κινητοποιηθεί δηλαδή ένας ικανός αριθμός πολιτών που θα στηρίξει την ανανέωση. Και αυτό με την σειρά του προϋποθέτει κάτι ακόμα. Να απαντηθεί το ερώτημα γιατί κεντροαριστερά σήμερα; Σε μια Ελλάδα όπου ακόμα και μέσα στην κρίση τα κόμματα εξακολουθούν να λειτουργούν σαν πελατειακοί μηχανισμοί αυτό δεν είναι εύκολο όταν κάποιος συγκεντρώνει μονοψήφια ποσοστά. Είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν στην πραγματικότητα όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα υπόσχονται να υλοποιήσουν το Μνημόνιο και οι διαφορές περιορίζονται στο μείγμα αύξησης φόρων και περιορισμού των δαπανών. Και βέβαια αγγίζει το αδύνατο όσο ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί την χώρα πιο βαθιά στο αδιέξοδο και οι πολίτες είναι όλο και πιο διατεθειμένοι να ψηφίσουν Μητσοτάκη προκειμένου να απαλλαγούν από τον Τσίπρα.
Με αυτά τα δεδομένα η επιτυχία της προσπάθειας ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς έχει δυο πρόσθετες προϋποθέσεις. Πρώτον να απαντά καθαρά στο δίλημμα της συγκυρίας. Η αυτόνομη παρουσία της δεν μπορεί να συνεπάγεται πολιτική ίσων αποστάσεων. Τα αφηρημένα περί εθνικής συνεννόησης και η προοπτική αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές μόνο σύγχυση προκαλούν αν δεν υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες. Δεύτερον να έχει σαφή πολιτική προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με βάση τις οποίες θα απευθυνθεί στους πολίτες και θα αντιπαρατεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Κάτι που γίνεται τόσο περισσότερο αναγκαίο όσο γίνεται φανερή η αλλεργία του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε αλλαγή που θα μπορούσε να προσελκύσει επενδύσεις αλλά και τα βαρίδια που κουβαλά η ΝΔ κι έχουν θαμπώσει το μεταρρυθμιστικό προφίλ του αρχηγού της. Μιλάμε όμως για μεταρρυθμίσεις όχι για υιοθέτηση συντεχνιακών αιτημάτων όπως συχνά πυκνά συμβαίνει.
Αν μιλήσει κανείς σήμερα με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όλα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξομολογούνται ότι το καλύτερο για τον χώρο μετά τις εκλογές θα είναι να περάσει ένα διάστημα στην αντιπολίτευση, με αυτοδύναμη ΝΔ. Μεγαλύτερη ομολογία έλλειψης λόγου ύπαρξης δεν μπορεί να γίνει. Γιατί αυτός είναι ο κίνδυνος. Τα κόμματα του χώρου να φτάσουν να μην εξυπηρετούν τίποτε άλλο από την προσωπική αναπαραγωγή των στελεχών τους. Όσο αδυνατούν να συνεννοηθούν και να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών, τόσο αυτός ο κίνδυνος θα γίνεται και πιο πραγματικός. Μετά τις εκλογές θα πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση και η κεντροαριστερά να αναλάβει τις ευθύνες της. Εκτός κι αν ζήλεψε την δόξα της ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη.