Εδώ το Washington Group, εκεί το Washington Group, που θα γίνει τελικά το Washington Group; H είδηση βγήκε, μετά -με σημειολογικά αξιοσημείωτη καθυστέρηση- διαψεύστηκε και μετά... επιβεβαιώθηκε: Το Βερολίνο καλεί τους υπουργούς Οικονομικών της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Ολλανδίας για να συζητήσουν με εκπροσώπους του ΔΝΤ, ποια είναι η ενδεδειγμένη λύση για την επόμενη ημέρα του ελληνικού “προγράμματος”.
Ξεκάθαρο είναι και το φόντο: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητάει μέτρα για να γίνει βιώσιμο το χρέος και αναθεώρηση προς τα κάτω των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα του ελληνικού ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια, ενώ η Γερμανία, που αρνείται οποιαδήποτε ελάφρυνση χρέους, δηλώνει.. ότι τα πλεονάσματα πρέπει να μείνουν στο δυσθεώρητο ύψος τους αλλά επίσης επιζητεί, όπως και η Ολλανδία, να συνεχιστεί η παρουσία του ΔΝΤ στο κουαρτέτο της επιτροπείας.
Εννοείται ότι στη συνάντηση αυτού του “οργάνου”, που δεν προβλέπεται από καμιά ευρωπαϊκή συνθήκη ή συμφωνία, έχουν κληθεί και όλοι οι άλλοι “θεσμικοί” ενδιαφερόμενοι, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM). Αυτή που άλλη μια φορά θα λάμψει δια της απουσίας της είναι η Ελλάδα, η χώρα την οποία κατ' εξοχήν αφορούν οι όποιες αποφάσεις ληφθούν!
Η μονομέρεια είναι προφανής και δεν μπορεί να αποκρύπτεται για... διπλωματικούς λόγους: τι σόι συζήτηση μπορεί να υπάρξει στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου εάν οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί εκ των προτέρων; Τι σημασία έχουν οι πολυήμερες διαπραγματεύσεις στις ειδικές αίθουσες του “Χίλτον” ανάμεσα στις αντιπροσωπείες της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών, εάν οι... καταλήξεις έρθουν “συστημένες” απλώς και μόνο προς υπογραφήν; Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι “καταλήξεις” μπορεί να είναι καταληκτικές για τη χώρα μας.
Προ μηνός, σε μια προσπάθεια να δείξει ότι όλα βαίνουν καλώς, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε ότι θεωρεί δεδομένη την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση. Ταυτόχρονα όμως δεν έκρυψε ότι την επόμενη μέρα, εάν δεν υπάρξει λύση για το χρέος, τα πράγματα θα είναι σκούρα. Όπως χαρακτηριστικά είπε “θα πρόκειται τότε σχεδόν για μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ότι δηλαδή δεν θα πάει τόσο καλά η ελληνική οικονομία”.
Παρά την επικοινωνιακά υπαγορευμένη αισιοδοξία του Τσακαλώτου, που άλλωστε ποτέ μέχρι σήμερα δεν δικαώθηκε, είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι όταν στις κρίσιμες ώρες των αποφάσεων οι άμεσα ενδιαφερόμενοι μένουν εκτός νυμφώνος. Και παρά τα όσα δηλώνουν οι υποτιθέμενα αρμόδιοι κανείς δεν βρήκε λύση κρύβοντας το κεφάλι του στην άμμο.
Με άλλα λόγια, τίποτα θετικό για την χώρα μας δεν προμηνύει μια συνάντηση “θεσμικών” και παραθεσμικών παραγόντων, όποιο όνομα και αν φέρουν, όποιο αφήγημα κι αν εκφωνούν, που γίνεται μεν στο όνομα της Ευρώπης αλλά αδιαφορεί για κάθε ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολύς καιρός από τη συνάντηση των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και τη διακήρυξη της Αθήνας στην οποία υπογραμμιζόταν η “αποφασιστική δέσμευση για ευρωπαϊκή ενότητα και η βαθιά πεποίθηση ότι, ενεργώντας από κοινού, οι χώρες μας είναι δυνατότερες και οι Ευρωπαίοι πολίτες σε θέση να ελέγχουν καλύτερα το μέλλον τους”.
Σήμερα, ούτε τρεις μήνες μετά, φαίνεται να μπαίνουν στο συρτάρι και αυτές οι “δεσμεύσεις”. Ούτε “από κοινού” ενέργειες υπάρχουν, ούτε διαφάνεια, ούτε δημοκρατικός έλεγχος. Αλλά εάν δεν υπάρχουν αυτά δεν υπάρχει και “Ευρώπη”. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, το αφήγημα που μας κανονάρχησε επί δεκαετίες έχει γίνει φτερό στον άνεμο.
Και το πρόβλημα είναι ότι οι άνεμοι δυναμώνουν στην περιοχή μας.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και το κείμενό του δημοσιεύεται στο news247
