Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Στα δύσκολα πάντα συμβουλεύομαι τον κουρέα μου τον Ηλία. Όχι γιατί έχει τελειώσει δέκα πανεπιστήμια και άλλες τόσες σχολές, ούτε διότι κόβει βόλτες στα κομματικά ή κυβερνητικά επιτελεία. Τον συμβουλεύομαι και τιμώ την άποψή του, γιατί είναι άνθρωπος νορμάλ, με σώας τα φρένα, και τα πόδια του να πατάνε στη γη. Αυτό που θα θέλαμε να είναι ο «μέσος Έλληνας» δηλαδή, αν δεν είχε λαλήσει ολοκληρωτικά μετά από έξι χρόνια κρίσης. Αν δεν του είχε φύγει και η ψυχή μαζί με την πορτοφόλα…
Κάθομαι λοιπόν στην καρέκλα, μου περνάει το κολάρο το χάρτινο, ρίχνει και το πανί, πιάνει.. το ψαλίδι, όλα κομπλέ. Και ξεκινάει η ανταλλαγή απόψεων, με πρώτο θέμα, τι άλλο, τον ανασχηματισμό. Λέμε για τον έναν, λέμε για τον άλλο, σχολιάζουμε μια τρίτη, δουλεύει το εργαλείο. Κι αφού τους εξαντλούμε τους πρώην και νυν υπουργούς και κοντεύουμε να στήσουμε άγαλμα στον Νίκο Φίλη (η αδυναμία μας!), γυρίζει ο Ηλίας και μου λέει: «Καλά όλα αυτά ρε Χρήστο, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται με τα καθημερινά.»
Τον ακούω, τον κοιτάω απ’ τον καθρέφτη, τον ρωτάω: «Τι εννοείς ρε φίλε;» Γιατί έχω ακούσει πολλά κι εγώ, υποψιασμένος είμαι, φοβάμαι μην ακούσω κάνα ξεκούδουνο ξαφνικά. Αλλά είπαμε ο κουρέα μου είναι άνθρωπος νορμάλ, δεν είναι απ’ αυτά τα παιδάκια που ξαφνικά θυμούνται το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Και ως νορμάλ άνθρωπος μια χαρά γύρισε και μου τα είπε. Με δικά του λόγια:
«Κοίτα, εγώ δεν θέλω να ξέρω τι θα κάνει με τους μηχανισμούς και τα ταμεία. Ούτε ο Ντράγκι με νοιάζει αν θα μας βάλει στη στήριξη, ούτε το Δουνουτού αν θα μας δώσει τεχνογνωσία, ούτε αν ο Ντάισελμπλουμ κάνει νούμερα και δεν γουστάρει τους υπουργούς. Δεν θέλω να ξέρω, πώς να στο πω, αν θα βγούμε στις αγορές το δεκαεπτά ή το δεκαοκτώ ή το είκοσι κι αν οι επενδυτές θα είναι Έλληνες ή θα είναι ξένοι. Εγώ θέλω να βγει ο Τσίπρας και να μου πει τι θα κάνει για μένα! Να μου πει ρε φίλε, ότι έχεις τραβήξει κουπί τόσον καιρό και σε έχει πάρει ο διάολος τόσα χρόνια, αλλά σκέφτομαι αυτά τα πράγματα για την περίπτωσή σου. Ένα, δύο, τρία, τελεία. Να καταλάβω κι εγώ τι θα γίνει στη ζωή μου ρε παιδάκι μου, σε αυτά που ζω κάθε μέρα…»Άδικο έχει να τα ρωτάει τα ανωτέρω; Μαγαζί έχει, δυο παιδιά έχει, φόρους πληρώνει, ξυπνάει κάθε πρωί και αναρωτιέται αν θα του προκύψουν πελάτες ή βάσανα. Και άνθρωποι σαν αυτόν, επαγγελματίες σαν αυτόν, είναι η ραχοκοκαλιά της αγοράς, δεν είναι ούτε οι σεΐχηδες, ούτε οι μεγιστάνες, ούτε οι κάτοικοι Εκάλης και λοιπών Βουπού.
Έτσι το σκέφτομαι εγώ κι έτσι τα έλεγα σε μια φίλη μου σε διαδικτυακή συνομιλία. Κι εκείνη την ώρα ακριβώς μίλαγε ο πρωθυπουργός στο νέο υπουργικό και σημείωσε η φιλενάδα:
«Ακούς ομιλία Τσίπρα; Συνέχεια λέει για αλλαγή στην καθημερινότητα των πολιτών. Ο κουρέας σου στου Μαξίμου τώρα!»Ε ναι, ίσως πρέπει να περάσει μια βόλτα από την Ηρώδου του Αττικού. Να πει δυο λόγια στα τζιμάνια, να τους εξηγήσει το γράμμα, να τους μιλήσει για το πώς περνάει ο κόσμος στην καθημερινότητά του και πως τη βγάζει. Όχι για το Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν και για την Αγορά Ομολόγων, αλλά για το δικό του το μπλουζ και το κυνήγι της δεκάρας. Αν τους ενδιαφέρει. Αν δεν τους ενδιαφέρει, μπορούν πάντοτε να παραδώσουν στον Κυριάκο από Δευτέρα…
- από το newpost
