Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, μοιραία αναζωπυρώνει τις αντιπαραθέσεις όπως όλες οι ιστορικές τομές που έθεσαν τις συνειδήσεις στην δοκιμή της ανυπακοής ή της συγκατάθεσης.
Μοιραία επίσης, αποτελεί προνομιακό πεδίο για επανεξέταση απ’ τον κυρίαρχο λόγο που τα τελευταία χρόνια δεν έχει αφήσει λαϊκή έκφραση για λαϊκή έκφραση που να μην απομυθοποιήσει εκ μέρους της κυρίαρχης τάξης πάντα. Εξάλλου, το Πολυτεχνείο, όπως όλες οι τομές ριζοσπαστικής πύκνωσης επαναφέρουν στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα ως κυρίαρχο παίχτη και.. εξουδετερώνουν για όλη την αργόσυρτη διάρκειά τους την κυρίαρχη αίσθηση της ανάθεσης.
Το τριήμερο του Νοέμβρη του 73, εκρηκτικό, λυρικό, αυτοθυσιαστικό, ερωτικό αποτέλεσε την καλύτερη κορύφωση μακροχρόνιων διεργασιών. Σχεδόν έπιανε το νήμα απ’ τα ξεχαρβαλωμένα από εργατικά χέρια πεζοδρόμια της Σταδίου στα Ιουλιανά. Στην επικράτεια όμως του κατειλημμένου Ιδρύματος η Εξέγερση και οι μεταβλητές της διαμόρφωναν ένα νέο πλήθος ανυπακοής και ριζοσπαστισμού που με την σειρά του οριοθετούσε αλλά και ταυτόχρονα διεύρυνε τα νέα αιτήματα, τις νέες ανάγκες πέρα από την ασφυξία της Δικτατορίας και των μηχανισμών της. Το πώς και το γιατί, το γιατί τότε και γιατί εκεί, δεν απαντιέται ποτέ ολοκληρωμένα. Η προσέγγιση της έκρηξης μπορεί να λαμβάνει υπόψιν πολλά στοιχεία, όπως η κλιμάκωση των αγώνων του φοιτητικού κινήματος, της εργατικής τάξης, του αγώνα των κατοίκων των Μεγάρων, την χειραφέτηση και τις προσλήψεις της ελληνικής νεολαίας που μετά το 68 συσπειρωνόταν με διαφορετικό τρόπο.
- διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
