Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Τέλειωσε ο Στεφανόπουλος κι άρχισε το μαλλιοτράβηγμα. Στα μετερίζια του ίντερνετ, τσουρομαδιούνται κυβερνοναύτες και κυβερνοναύτισες για το πόσο σκληρός δεξιός ήταν ο εκλιπών, πόσο αντικομμουνιστικά υπήρξαν τα αισθήματά του, πόσο μεγάλη στάθηκε η πίστη του προς το στέμμα, πόσο πρέπει να τον τιμήσουμε και πόσο πρέπει να τον λησμονήσουμε, αν πρέπει να το ακολουθήσουμε το παράδειγμά του ή να τον μνημονεύουμε προς αποφυγήν, τα γνωστά και μη εξαιρετέα και πάλι καλά που δεν βρέθηκε κανένας μερακλής.. να βάλει στην κουβέντα τον Γερμενή ή τον Πλεύρη. Εκεί πια θα χανόταν εντελώς η μπάλα…
Όλα αυτά εμένα που δεν είμαι πια και φρέσκο κοτόπουλο μου θύμισαν τον συγχωρεμένο τον Αχιλλέα, τον πατέρα του φίλου μου του Γιάννη. Σκληρός δεξιός και φανατικός ήτανε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και δεν σταματούσε ποτέ να το δηλώνει. Αλλά δεν ήταν ούτε λαμόγιο ούτε βρωμιάρης. Ων δημόσιος υπάλληλος, έκανε τη δουλειά του με απόλυτη ευσυνειδησία και με αφοσίωση στο καθήκον. Πήγε μια μέρα ο κολλητός του ο Βασίλης να του ζητήσει μια βοήθεια, να «πηδήξει τη σειρά» στις καταθέσεις εγγράφων, και μόνο που δεν τον έβγαλε κλοτσηδόν από το γραφείο. «Αυτά δεν γίνονται», του είπε και του έδειξε την πόρτα.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost ΕΔΩ
