Γράφει ο Γιώργος ΛακόπουλοςΌταν ο Κ. Καραμανλής εξομολογήθηκε στους συνδαιτυμόνες του -βουλευτές της ΝΔ και δημοσιογράφους- ότι δεν νοείται να αλωνίζει στη χώρα ένας κλειστός κύκλων παραγόντων με οικονομική και μιντιακή ισχύ, ήξερε προφανώς ποιους έβαζε απέναντι του.
Οι «νταβατζήδες» εκείνη την εποχή ήταν πανίσχυροι και διέθεταν ακόμη και Ι.Χ. κοινοβουλευτικές ομάδες μέσα στις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων. Ήταν η κήρυξη ενός πολέμου που φιλοδοξούσε να αποκαταστήσει την τιμή της πολιτικής.
Ο Καραμανλής κέρδισε τη βασική μάχη -τη συμβατότητα της έννοιας του «βασικού μετόχου» με το κοινοτικό δίκαιο- αλλά… τρία χρόνια αργότερα. Και αφού, εν τω μεταξύ, είχε χάσει τον..
πόλεμο. Είχε προλάβει όμως να προσφέρει κάτι στην πολιτική: έφερε στο προσκήνιο αυτή τη συζήτηση. Από εκείνη τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος.
Δέκα χρόνια από τότε τα πράγματα άλλαξαν. Πολλοί από τους «νταβατζήδες» είναι ξεδοντιασμένοι. Άλλοι μπαινοβγαίνουν στα ανακριτικά γραφεία και ορισμένα υποστηρίγματα τους στη φυλακή, Κάποιοι τα παράτησαν και ορισμένοι έριξαν λευκή πετσέτα. Υπάρχει ωστόσο πάντα ένας σκληρός πυρήνα που αντιστέκεται και κάποιοι που επιζητούν την παλινόρθωσή τους.
Όλα έδειχναν ότι με την άνοδο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην εξουσία άνοιγε ο δρόμος για την αποβολή από το δημόσιο βίο όσων είχαν καταλάβει ζωτικό χώρο δια του χρήματος και της τηλεοπτικής επιρροής.
«Ο Καραμανλής τώρα δικαιώνεται» θα μπορούσε να πει κανείς πριν από λίγο καιρό. Οι πολιτικοί στην πολιτική και οι επιχειρηματίες στις δουλειές τους.
Η ιστορία δεν εξελίσσεται έτσι όμως. Η προθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και ο ερασιτεχνισμός του Τσίπρα τείνει να ξαναστήσει όρθιο ένα σύστημα με εξωθεσμικές εξουσίες που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει και είχε χάσει ήδη κάποια κομμάτια του.
Όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα ήταν ποτάμια νερού στο μύλο της διαπλοκής. Η αδυναμία των δυο μεγάλων κομμάτων να συνεννοηθούν σ’ αυτό το θέμα -όπως και το 2004 η αντιπολίτευση επέλεξε το λάθος στρατόπεδο- και τα αλυσιδωτά λάθη της κυβέρνησης με το «Νόμο Παππά» ξαναφέρνει το χαμόγελο στα πρόσωπα των καναλαρχών -εκπεσόντων και μη.
Η μπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής γι’ αυτό το θέμα δημιουργεί όρους να καταστούν εκ νέου κυρίαρχοι. Οι «νταβατζήδες» τώρα δικαιώνονται.
Αντί να δουν την πολιτική τάξη να συσπειρώνεται εναντίον τους, για να απαλλάξει την πολιτική από την ασφυκτική παρουσία τους -ώστε ο εκάστοτε Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του να δίνουν λογαριασμό στη συνείδηση τους και το εκλογικό σώμα και όχι στα δελτία ειδήσεων– είδαν τους πολιτικούς να ξαναγίνονται εύκολη λεία στα δόντια τους. Ή μάλλον στα κανάλια τους.
Από κάποιες πλευρές διακινήθηκε η πληροφορία ότι μόλις ξεκίνησε η διαδικασία -που απέληξε το «Νόμο Παππά»- έγιναν προσπάθειες να συνεννοηθούν οι καναλάρχες και να σαμποτάρουν το διαγωνισμό. Δεν το κατάφεραν, αλλά τουλάχιστον το προσπάθησαν.
Με άλλα λόγια τα συστήματα της διαπλοκής έδειξαν μεγαλύτερη ωριμότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων τους από όση έδειξαν τα πολιτικά κόμματα στην υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος.
Το αποτέλεσμα είναι η αποκαρδιωτική εικόνα που βλέπουμε. Αντί να μάχονται οι πολιτικοί κατά των επιχειρηματιών -που λυμαίνονται για δεκαετίες τις τηλεοπτικές συχνότητες και χειραγωγούν την πολιτική εξουσία υπέρ των συμφερόντων όσων εκπροσωπούν- μάχονται οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας μεταξύ τους.
Αν ήταν κατάντημα για το πολιτικό σύστημα ότι κατέστη υποχείριο της οικονομικής εξουσίας, θα είναι δυο φορές κατάντημα αν στο τέλος αποδειχθεί ότι τρεις Πρωθυπουργοί- Α. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Αλ. Τσίπρας- δεν μπόρεσαν να επιβάλουν την εξυγίανση του δημοσίου βίου. Από εκείνους που έδειξαν ποιοι ακριβώς είναι, εμφανιζόμενοι στην τρέχουσα Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής.
- anoixtoparathyro
