Υπήρξε εν γένει μια επίδειξη από δαγκωμένα πουλιά πάνω στο σύρμα της επίσκεψης Ομπάμα. Και.. δεν μιλάω για αριστερούς, αναρχικούς, διαμαρτυρόμενους. Αυτοί έχουν τις απόψεις τους, εν πολλοίς σωστές, και κάνουν τις διαδηλώσεις τους, εν πολλοίς φυσιολογικές. Για τους goodfellas λέω, τα καλά παιδιά, που δεκαετίες τώρα υποκλίνονται, ανυμνούν, προσκυνούν, τα ιερά και όσια της Ουάσιγκτον. Και τώρα έπαθαν το κάτι τις τους: Να έρχεται με πρόσκληση του τύπου που δεν έχει τρόπους ο Πρόεδρος που έχει τον τρόπο του; Να λέει καλά λόγια για τον τυχοδιώκτη και ολίγον κομμουνιστή; Να ζητάει μείωση του χρέους; Να επαινεί την ελληνική στάση στο προσφυγικό;
Ζαλίστηκαν, αντραλίστηκαν, αποπροσανατολίστηκαν, πώς το λένε. Ψάχνουν τον ένατο απ’ τους οχτώ. Αν μπορούσαν θα έψεγαν δημοσίως τον Ομπάμα, γιατί κάθεται χαμογελαστός με τον πρωθυπουργό, που όχι μόνο είναι επικίνδυνος, ολετήρας, ψεύτης, και κλέφτης των ονείρων τους, αλλά κάθεται και με τα πόδια σε στάση καφενείου. Αν είχαν ελεύθερο κι όχι κλεισμένο στο κλουβί της αμερικανοδουλείας το πουλί των ιδεών τους, θα του τραβούσαν ανακοινώσεις, μη σας πω και τα αφτιά, του Αμερικανού Προέδρου, που σαν να στηρίζει τους... τελειωμένους και σαν να τελειώνει με τους μονίμως στηριγμένους. Αλλά πού να τολμήσουν να μιλήσουν, να ψελλίσουν έστω.
Εξ ου και την πληρώνει το πουλί. Το δαγκώνουν το έρμο μέχρι αίματος και δράματος. Ομπάμα, Ομπάμα, γιατί μας δίνεις κλάμα; Μιζέριες, σάλια πικρά, λυγμοί υπόκωφοι, για να μειωθεί όσο γίνεται η σημασία μιας επίσκεψης, που τα κίνητρα, τις επιπτώσεις και τους συμβολισμούς της εύκολα καταλαβαίνουν οι πάντες. Εκτός από τις απατημένες συζύγους του καλού Αμερικάνου...
Θανάσης Καρτερός (Αυγή)