Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Είδα δύο κοπέλες να κλαίνε. Υπέθεσα ότι θα ήταν κάτι προσωπικό. Δεν ήταν. Γιατί είδα μετά και άλλες δύο. Και μετά εμφανίστηκαν τρεις τύποι που μετέφεραν ένα ηχείο. Από το ηχείο έβγαινε η φωνή γυναίκας σε ερωτικό παροξυσμό και μουσική υπόκρουση ραπ. «Fuck me Donald, Fuck me hard.» Οι τρεις άνδρες γελούσαν σαν δαιμονισμένοι.
«Αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που πίστευε ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορούν να συμβούν τα πάντα, απόψε πρέπει να άλλαξε γνώμη. Γιατί σε αυτή τη χώρα μπορούν να συμβούν τα πάντα». Είναι τα λόγια του Μπαράκ Ομπάμα το βράδυ της πρώτης εκλογικής του νίκης. Mπορούσε να τα επαναλάβει και ο Ντόναλντ Τραμπ. Φορώντας βερμούδα, σαγιονάρες, λουλουδάτο πουκάμισο και ψάθινο καπέλο. Αν ήθελε μπορούσε να εμφανιστεί και με το σώβρακο. Γυμνός, με τέσσερις πέντε πιτσιρίκες, έτσι για να πει στη Χίλαρι ότι ξέρει τι να κάνει με τα κορίτσια της Αμερικής. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμα και κακά του, μπροστά μας. Για αυτό ψηφίστηκε. Ναι,.. ήταν η επιλογή της λευκής Αμερικής. Αλλά ψηφίστηκε και από ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτός ο κόσμος, δεν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο και προτιμούν να τον καταστρέψουν. Η ύβρις προς το σύστημα.
Στα γραφεία του FOX, του καναλιού που εκφράζει τους Ρεπουμπλικάνους καλύτερα και από τους ίδιους τους Ρεπουμπλικάνους, άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Το στούντιο είναι στο ισόγειο, μπορείς να παρακολουθείς την εκπομπή από το δρόμο. Φυσικά είχαν τοποθετηθεί οθόνες, ενώ το κανάλι μετέδιδε το πρόγραμμα του και σε μία τεράστια οθόνη στην Times Square, εκεί που βρέχει φωτόνια. Οι περισσότεροι ήταν άνδρες. Αρκετοί με το κούρεμα του πεζοναύτη. Χέρια στην τσέπη και μάτια στην οθόνη. Και φώναζαν σαν να πανηγυρίζουν γκολ. «Να τη βάλεις φυλακή, να τη βάλεις φυλακή»! Ολο αυτό έγινε μαγνήτης που τραβούσε διάφορους γραφικούς. Ο ένας ήταν Σούπερμαν, ο άλλος Μπάρμπα Σαμ. Κανένας τους δεν μπορεί να φτάσει τον Ντόναλντ.
Εξι τετράγωνα πιο πάνω είναι το Hilton, η έδρα του Τραμπ για το βράδυ των εκλογών. Μέσα δεν έμπαινες αν δεν σε περίμεναν. Βαν καναλιών, περιπολικά. Λίγος κόσμος στο δρόμο. Γενικά αυτό το βράδυ η Νέα Υόρκη είναι ήσυχη, από νωρίς. Ελάχιστη κίνηση στους δρόμους, CNN σε μπαρ και εστιατόρια. Δεν είναι περίεργο; Μια νύχτα που λες ότι θα αλλάξει ο κόσμος και είμαστε λίγοι εκείνοι που πήγαμε να δούμε το νέο Ground Zero.
Γιατί συνέβη αυτό; Από πού ξεκίνησε το κακό; Η Αμερική είναι τεράστια για να τη βάλεις κάτω από γενικεύσεις. Εκτός από μία, που ισχύει πλανητικά: η δικτύωση, με κάθε τρόπο, έδωσε στο ηλίθιο και στο απεχθές το βήμα που δεν είχαν. Οι κραυγές θα ακούγονται πάντα πιο δυνατά από τα επιχειρήματα. Η λογική θα υποχωρεί έναντι της υστερίας. Η βλακεία υποκαθιστά την πειθώ. Ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου είναι ένα καρτούν. Και εμείς θα ζήσουμε ζωές που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.
- από το protagon
Είδα δύο κοπέλες να κλαίνε. Υπέθεσα ότι θα ήταν κάτι προσωπικό. Δεν ήταν. Γιατί είδα μετά και άλλες δύο. Και μετά εμφανίστηκαν τρεις τύποι που μετέφεραν ένα ηχείο. Από το ηχείο έβγαινε η φωνή γυναίκας σε ερωτικό παροξυσμό και μουσική υπόκρουση ραπ. «Fuck me Donald, Fuck me hard.» Οι τρεις άνδρες γελούσαν σαν δαιμονισμένοι.
«Αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που πίστευε ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορούν να συμβούν τα πάντα, απόψε πρέπει να άλλαξε γνώμη. Γιατί σε αυτή τη χώρα μπορούν να συμβούν τα πάντα». Είναι τα λόγια του Μπαράκ Ομπάμα το βράδυ της πρώτης εκλογικής του νίκης. Mπορούσε να τα επαναλάβει και ο Ντόναλντ Τραμπ. Φορώντας βερμούδα, σαγιονάρες, λουλουδάτο πουκάμισο και ψάθινο καπέλο. Αν ήθελε μπορούσε να εμφανιστεί και με το σώβρακο. Γυμνός, με τέσσερις πέντε πιτσιρίκες, έτσι για να πει στη Χίλαρι ότι ξέρει τι να κάνει με τα κορίτσια της Αμερικής. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμα και κακά του, μπροστά μας. Για αυτό ψηφίστηκε. Ναι,.. ήταν η επιλογή της λευκής Αμερικής. Αλλά ψηφίστηκε και από ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτός ο κόσμος, δεν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο και προτιμούν να τον καταστρέψουν. Η ύβρις προς το σύστημα.
Στα γραφεία του FOX, του καναλιού που εκφράζει τους Ρεπουμπλικάνους καλύτερα και από τους ίδιους τους Ρεπουμπλικάνους, άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Το στούντιο είναι στο ισόγειο, μπορείς να παρακολουθείς την εκπομπή από το δρόμο. Φυσικά είχαν τοποθετηθεί οθόνες, ενώ το κανάλι μετέδιδε το πρόγραμμα του και σε μία τεράστια οθόνη στην Times Square, εκεί που βρέχει φωτόνια. Οι περισσότεροι ήταν άνδρες. Αρκετοί με το κούρεμα του πεζοναύτη. Χέρια στην τσέπη και μάτια στην οθόνη. Και φώναζαν σαν να πανηγυρίζουν γκολ. «Να τη βάλεις φυλακή, να τη βάλεις φυλακή»! Ολο αυτό έγινε μαγνήτης που τραβούσε διάφορους γραφικούς. Ο ένας ήταν Σούπερμαν, ο άλλος Μπάρμπα Σαμ. Κανένας τους δεν μπορεί να φτάσει τον Ντόναλντ.
Εξι τετράγωνα πιο πάνω είναι το Hilton, η έδρα του Τραμπ για το βράδυ των εκλογών. Μέσα δεν έμπαινες αν δεν σε περίμεναν. Βαν καναλιών, περιπολικά. Λίγος κόσμος στο δρόμο. Γενικά αυτό το βράδυ η Νέα Υόρκη είναι ήσυχη, από νωρίς. Ελάχιστη κίνηση στους δρόμους, CNN σε μπαρ και εστιατόρια. Δεν είναι περίεργο; Μια νύχτα που λες ότι θα αλλάξει ο κόσμος και είμαστε λίγοι εκείνοι που πήγαμε να δούμε το νέο Ground Zero.
Γιατί συνέβη αυτό; Από πού ξεκίνησε το κακό; Η Αμερική είναι τεράστια για να τη βάλεις κάτω από γενικεύσεις. Εκτός από μία, που ισχύει πλανητικά: η δικτύωση, με κάθε τρόπο, έδωσε στο ηλίθιο και στο απεχθές το βήμα που δεν είχαν. Οι κραυγές θα ακούγονται πάντα πιο δυνατά από τα επιχειρήματα. Η λογική θα υποχωρεί έναντι της υστερίας. Η βλακεία υποκαθιστά την πειθώ. Ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου είναι ένα καρτούν. Και εμείς θα ζήσουμε ζωές που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.
- από το protagon