Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Με τρώει τώρα ο πισινός μου να παραθέσω στο σύνολό τους τούς στίχους του άσματος «Είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας» και να βάλω από κάτω «υπογραφή Γιάννης Μηλιός»! Εύκολο μεροκάματο, θα πουλήσω παραμύθι στον Χατζή ότι ήταν μια στιγμή ακραίας έμπνευσης, θα διασκεδάσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες με τον τύπο που μας το έπαιζε υπεράνω, όλα κομπλέ. Αλλά όσο μεγάλη κι αν είναι η γοητεία του κυρ Γιάννη, ωχριά μπροστά στο ολόλαμπρο άστρο του κυρ Κώστα. Του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη, που έβγαλε βιβλίο για να μας βάλει μυαλό…
Εννοείται ότι δεν πρόκειται να το πιάσω στα χέρια μου. Εδώ δεν δίνω λεφτά για ναρκωτικά,.. θα δώσω για το «Υπάρχει λύση;» του «Κινέζου»; Μπορώ όμως πάντοτε να ανατρέξω στις δημοσιογραφικές παρουσιάσεις του έργου, οι οποίες είθισται να επικεντρώνουν στο ζουμί και να αφήσουν απέξω το λίπος. Πάω λοιπόν στο γκουγκλάκι, κάνω το σερτς, βγαίνει πρώτη πρώτη η «Καθημερινή» με τον τίτλο «Κώστας Σημίτης: Υπάρχει ελπίδα αν…» Και στρώνομαι στο διάβασμα, να δω ρε παιδί μου τι παίζει...
- * διαβάστε την συνέχεια στο newpost (ΕΔΩ)