Αν δεν μιλήσετε εσείς...Φθινόπωρο του '15. Προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ σε συνοικία της Αθήνας. Είχαν πλακώσει από νωρίς έξω από τον κινηματογράφο καμιά τριανταριά «αντιφρονούντες». Για να μπεις μέσα, έπρεπε να περάσεις από το επαναστατικό καθαρτήριο των έξω. Μπήκαν παρ' όλα αυτά περισσότεροι από αρκετοί. Και ενώ περιμέναμε να αρχίσει η εκδήλωση, ειδοποιηθήκαμε ότι ο ομιλητής το... συζητούσε. Να έρθει ή όχι; Διότι υπολόγισε το επαναστατικό κράξιμο ή, ξέρω κι εγώ, τη βία των αντιφρονούντων. Τελικώς ήρθε, αλλά έπειτα από μπίρι-μπίρι μίας ώρας.
Θυμήθηκα το περιστατικό, και δεκάδες άλλα παρόμοια, ακούγοντας τον Τσίπρα να λέει στους βουλευτές και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να βγουν στον κόσμο. Να μιλήσουν και να ακούσουν. Να τα ακούσουν, για την ακρίβεια, γιατί πολλά έχουν να τους σύρουν οι απλοί άνθρωποι. Για..
να φτάσουν σ’ αυτούς, όμως, θα πρέπει να ξεπεράσουν τα τείχη των «αντιφρονούντων», που δεν τα στήνουν, δυστυχώς, οι δεξιοί φίλοι του Κυριάκου. Ούτε η Χρυσή Αυγή, που την τρέμει η γη. Τα στήνουν συνήθως οι «δικοί μας», που αποφάσισαν ότι εμείς δεν είμαστε πια «δικοί τους».
Θα πρέπει να ξεπεράσουν, επίσης, το πλέγμα ενοχών που διακατέχει πολλούς: Άλλα είπαμε κι άλλα κάνουμε. Γιατί, αν δεν έχουν καταλάβει γιατί άλλα είπαν κι άλλα έκαναν, τότε τι θέλουν στη Βουλή; Αν πάλι έχουν καταλάβει, τότε γιατί να φοβηθούν τις εξηγήσεις, τον διάλογο, την αντιπαράθεση με όσους δεν έχουν καταλάβει; Με ανθρώπους που πίστεψαν και σήμερα αμφιβάλλουν, απογοητεύονται, αλλά είναι έτοιμοι να ακούσουν. Να σκεφτούν. Να συγκρίνουν. Να εννοήσουν τι πρέπει να περιμένουν από τον ένα ή τον άλλο. Γιατί ο ένας ή ο άλλος δεν είναι καθόλου όμοιοι.
Στην πραγματικότητα, άργησε ο Τσίπρας. Γιατί είναι αποθαρρυντικό το θέαμα βουλευτών και υπουργών, που τους βλέπουμε κυρίως καλεσμένους από τζιτζιφιόγκους των ΜΜΕ Και ποιων ΜΜΕ! Και σε τι πάνελ! Ακόμα πιο αποθαρρυντικό, όταν μιλάμε για μια παράταξη, που και στις πιο ασφυκτικές στιγμές, οξυγόνο της ήταν η επαφή με τον κόσμο. Σπίτι-σπίτι, καφενείο-καφενείο, θρανίο-θρανίο, πάγκο-πάγκο. Ξύλο της αρκούδας έτρωγαν οι λίγοι βουλευτές μας, αλλά ποτέ δεν σταμάτησαν να «συμφύρονται» με τον λαό. Μέσα πήγαινες επειδή άνοιξες το στόμα σου, αλλά οι αριστεροί ποτέ δεν το έκλεισαν. Ούτε κλείστηκαν σε σιγουριές.
Είναι εξοργιστικό να ξεσαλώνουν ο Κυριάκος (ο Κυριάκος!) και οι σμπίροι του, να τρομοκρατούν οι βαρόνοι την Ελλάδα και οι δικοί μας να περιμένουν να πέσουν τα φρύδια του ΣΚΑΪ. Βγες, βρε, έξω, μίλα, απάντησε. Αν δεν μιλήσετε εσείς στον κόσμο, πρόσωπο με πρόσωπο, ποιος περιμένετε να το κάνει;
Θανάσης Καρτερός (Aυγή)