Το τηλεφώνημα ήταν από τα Γιάννενα. Ο συνομιλητής μού συστήθηκε με ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και αριθμό τηλεφώνου: «Εγώ δεν φοβάμαι, χρησιμοποιήστε τα» είπε. Παλιός αναγνώστης της Live, παλιότερα του Φίλαθλου. Σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι έχει αγοράσει το πρώτο αντίτυπο της εφημερίδας όταν βγήκε στον ιμάντα του πιεστηρίου, πριν καν το πάρει στα χέρια του ο αρχιπιεστής για να ελέγξει τα μελάνια. Γι’ αυτό και είχε έναν περισσότερο λόγο να μιλήσει. «Το ξέρω, εσείς οι δημοσιογράφοι φοβάστε, αλλά γράψτε, μη λακίζετε». Ήθελε να γράψουμε για αδικίες, για κλεμμένους βαθμούς, για χαρισμένους..
βαθμούς, – γενικά για πράγματα που έχουν συμβεί και για άλλα που είναι φανταστικά και φυτρώνουν δίπλα στα πραγματικά.
Μίλησε για το ποδοσφαιρικό «παρασκήνιο που τελειώνει» σαν να είναι υπόθεση εβδομάδων, το πολύ λίγων μηνών. «Γράψτε το! Τι φοβάστε;» συνέχισε την επωδό. Και μου αράδιασε τα ονόματα των δημοσιογράφων που έχουν απειληθεί, κακοποιηθεί, καθυβρισθεί. Απόλυτος γνώστης...
Του αντέτεινα ότι έχουν γραφτεί πολλά από πολλούς συναδέλφους –φυσικά και εδώ, στη Live–, χωρίς ίχνος φόβου. Τουλάχιστον όσα είναι τεκμηριωμένα και όσα δεν δίνουν πάτημα να σου περάσουν χειροπέδες ή να σου ζητάνε μισθούς πέντε ζωών για αποζημίωση. «Να που φοβάστε!» θριαμβολόγησε. Και μου ξαναθύμισε ότι «αυτοί τελειώνουν όπου να ‘ναι».
Γιατί τώρα έχει πάρει την υπόθεση στα χέρια της η αντιτρομοκρατική.
Γιατί πλέον εμπλέκεται η μυστική υπηρεσία πληροφοριών, που ονομάζεται εξευγενισμένα ΕΥΠ. Γιατί επίσημα κυβερνητικά χείλη μιλάνε για «μαφιόζικες συμμορίες».
Γιατί ο Τσίπρας τσαντίστηκε.
Γιατί, γιατί, γιατί…
Του είπα ότι είμαστε μια κοινωνία αμνημόνων. Ότι ξεχνάμε γρήγορα. Ότι τα λόγια δεν φορολογούνται. Ότι μας διαβεβαίωναν πως πολύ πριν από το περασμένο καλοκαίρι θα είχε δρομολογηθεί η δίκη για τα σκάνδαλα που βγήκαν στο φως το 2011, αλλά ακόμα περιμένουμε. Ότι τα νταούλια που θα παίζαμε στις αγορές για να χορέψουν μας τα πέταξαν στο κεφάλι – γι’ αυτό «μην παίρνεις τοις μετρητοίς όσα δηλώνουν». Ότι αυτό που λέμε παρασκήνιο αντέχει γιατί είναι καλά προστατευμένο, θωρακισμένο, σαν τον αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ που το καλύπτει η αδιαπέραστη από πυρηνική ενέργεια τσιμεντένια σαρκοφάγος.
Μου είπε: «Το ήξερα ότι και εσύ φοβάσαι, αλλά εγώ περιμένω να γράψεις. Καληνύχτα».
βαθμούς, – γενικά για πράγματα που έχουν συμβεί και για άλλα που είναι φανταστικά και φυτρώνουν δίπλα στα πραγματικά.
Μίλησε για το ποδοσφαιρικό «παρασκήνιο που τελειώνει» σαν να είναι υπόθεση εβδομάδων, το πολύ λίγων μηνών. «Γράψτε το! Τι φοβάστε;» συνέχισε την επωδό. Και μου αράδιασε τα ονόματα των δημοσιογράφων που έχουν απειληθεί, κακοποιηθεί, καθυβρισθεί. Απόλυτος γνώστης...
Του αντέτεινα ότι έχουν γραφτεί πολλά από πολλούς συναδέλφους –φυσικά και εδώ, στη Live–, χωρίς ίχνος φόβου. Τουλάχιστον όσα είναι τεκμηριωμένα και όσα δεν δίνουν πάτημα να σου περάσουν χειροπέδες ή να σου ζητάνε μισθούς πέντε ζωών για αποζημίωση. «Να που φοβάστε!» θριαμβολόγησε. Και μου ξαναθύμισε ότι «αυτοί τελειώνουν όπου να ‘ναι».
Γιατί τώρα έχει πάρει την υπόθεση στα χέρια της η αντιτρομοκρατική.
Γιατί πλέον εμπλέκεται η μυστική υπηρεσία πληροφοριών, που ονομάζεται εξευγενισμένα ΕΥΠ. Γιατί επίσημα κυβερνητικά χείλη μιλάνε για «μαφιόζικες συμμορίες».
Γιατί ο Τσίπρας τσαντίστηκε.
Γιατί, γιατί, γιατί…
Του είπα ότι είμαστε μια κοινωνία αμνημόνων. Ότι ξεχνάμε γρήγορα. Ότι τα λόγια δεν φορολογούνται. Ότι μας διαβεβαίωναν πως πολύ πριν από το περασμένο καλοκαίρι θα είχε δρομολογηθεί η δίκη για τα σκάνδαλα που βγήκαν στο φως το 2011, αλλά ακόμα περιμένουμε. Ότι τα νταούλια που θα παίζαμε στις αγορές για να χορέψουν μας τα πέταξαν στο κεφάλι – γι’ αυτό «μην παίρνεις τοις μετρητοίς όσα δηλώνουν». Ότι αυτό που λέμε παρασκήνιο αντέχει γιατί είναι καλά προστατευμένο, θωρακισμένο, σαν τον αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ που το καλύπτει η αδιαπέραστη από πυρηνική ενέργεια τσιμεντένια σαρκοφάγος.
Μου είπε: «Το ήξερα ότι και εσύ φοβάσαι, αλλά εγώ περιμένω να γράψεις. Καληνύχτα».
(το άρθρο του Διον. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στη Live Sport του Σαββάτου)
πηγή:harddog-sport