Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να γράφω για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Για τη δήλωσή του υπέρ της Χίλαρι λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Αμερική, η οποία δήλωση αποδείχθηκε κατάρα του κατσικοπόδαρου αντί για ευχή. Πλάκα έχουν αυτά, περνάει η ώρα ευχάριστα και στο τέλος όλοι γελάνε. Και ο ίδιος ο Σταύρος υποθέτω, μιας και δεν του λείπει η αίσθηση του χιούμορ. Αλλά στη διαδρομή, από χθες το πρωί έως σήμερα, μας προέκυψε άλλο ζήτημα . Μας προέκυψε ένα καινούριο φάντασμα να πλανάται πάνω απ’ την υφήλιο. Το φάντασμα του λαϊκισμού!
Έτσι είναι, αλλάζουν οι εποχές. Παλιά είχαμε το φάντασμα του κομμουνισμού που έλεγε..
κι ο Μάρξ, τώρα στα φρέσκα τα κουλούρια και στα πορτοκαλί μαλλιά έχουμε το φάντασμα του λαϊκισμού. Το φάντασμα του Ντόναλντ Τραμπ που αντί να ανεβάσει τους ψηφοφόρους σε επίπεδο υψηλό κατέβηκε αυτός στο επίπεδο το δικό τους το διπίθαμο και κυλιστήκανε όλοι μαζί σαν τα γουρουνάκια στις λάσπες. Γιατί τους είπε ό,τι θέλανε να ακούσουνε, δεν τους είπε τις αλήθειες τις μεγάλες.
Τα διαβάζω όλα αυτά, τα ακούω, τα βλέπω και ομολογώ πως με διαπερνά μια ελαφριά ανατριχίλα, ένα σύγκρυο.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost (ΕΔΩ)
