Γράφει ο Τάσος Παππάς«Δεν ξέρω αν θα είναι χρήσιμη στον πρωθυπουργό Ρέντσι η άποψη μου, αλλά δεν θα ήθελα να νικήσει το «όχι» στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου». Με τη δήλωση αυτή ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ παρενέβη στον προεκλογικό αγώνα που διεξάγεται στην Ιταλία, το αποτέλεσμα του οποίου μπορεί να είναι καθοριστικό για τον Ματέο Ρέντσι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας (δεν είναι ο πιο αντιπαθής) έχει συνειδητοποιήσει ότι τόσο το προσωπικό εκτόπισμά του όσο και το κύρος των ευρωπαϊκών θεσμών είναι εξαιρετικά μειωμένα σε..
αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και γι’ αυτό αναρωτιέται αν θα αποβεί χρήσιμη για τον Ρέντσι η στήριξη που του προσφέρει.
Οφειλε λοιπόν να είναι πιο προσεκτικός και να αποφύγει τον πειρασμό να εκφράσει την επιθυμία του για το πώς πρέπει να καταλήξει μια διαδικασία που εξελίσσεται σε εθνικό επίπεδο. Θα πει κάποιος, και σωστά, ότι η υπόθεση είναι πολύ πιθανόν να επηρεάσει συνολικά την Ευρώπη.
Αν μάλιστα κερδίσει το «όχι» μπορεί και η Ιταλία και η Ευρώπη να μπουν σε περιπέτειες, οπότε δικαιούται να έχει και να διατυπώνει δημοσίως τη γνώμη του ο πρόεδρος της Κομισιόν.
Ωστόσο υπάρχει προηγούμενο και έπρεπε ο κ. Γιούνκερ να το πάρει υπ’ όψιν του. Και αυτός (λιγότερο από άλλους) και σχεδόν όλοι οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, όπως και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την περίοδο του ελληνικού δημοψηφίσματος είχαν ταχθεί με εμφατικό τρόπο (αρκετοί εκτόξευσαν απειλές ) υπέρ του «ναι».
Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα έκαναν το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που τους υπέδειξαν ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σουλτς, ο Ντάισελμπλουμ και οι λοιποί... συγγενείς.
Είναι μια κλασικού τύπου συναισθηματική αντίδραση: ο αδύνατος αδιαφορεί για τις συστάσεις-εντολές του ισχυρού και αποφασίζει να στείλει ένα ισχυρό σήμα δυσφορίας, ακόμη κι αν κατά βάθος πιστεύει ότι η αντίστασή του θα εξουδετερωθεί σε δεύτερο χρόνο (περίπτωση ελληνικού δημοψηφίσματος).
Ομως δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Υπάρχουν μηνύματα σαφή, εύγλωττα και αποστομωτικά για όσους ζουν με αυταπάτες και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η Ευρώπη, αν δεν αλλάξει, δεν θα επιβιώσει: τα πορίσματα των ερευνών για τη στάση των πολιτών της Ευρώπης απέναντι στις επιλογές των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, η αποστροφή για τη γερμανική Ευρώπη, η ενίσχυση των ακροδεξιών δυνάμεων σε πολλές χώρες, η διάχυτη νοσταλγία για το παρελθόν όπου το κυρίαρχο μοντέλο ήταν το έθνος-κράτος.
Με τα λόγια του ιστορικού Τίμοθι Γκάρντον Ας: «Ζούμε την παγκοσμιοποίηση της αντιπαγκοσμιοποίησης». Επ’ αυτού κάτι χρήσιμο;
ΕφΣυν
