Ο Στέλιος Σοφιανός καταγράφει τις εμπειρίες του... Ας μιλήσουμε μόνο γι' αυτά που ξέρουμε... Εκδότες εμπιστεύθηκαν κατά καιρούς (ούτε) 30άρηδες για να τρέξουν, ως επικεφαλής, δύσκολα πρότζεκτ σε περιβάλλοντα ανταγωνιστικά ως εκεί που δεν μπορείτε να σκεφτείτε... Αγόρια και κορίτσια, προτού ακόμη ή έχοντας μόλις βάλει το 3 μπροστά από την ηλικία τους, κλήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια (που γνωρίζω από πρώτο χέρι), να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά - ή απλώς να τα ψήσουν όσο πρέπει... Αρκετοί από τους φίλους μου -και στο Facebook- βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. Και ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι. Και με το παραπάνω.
Προσωπικά είχα την τύχη να με εμπιστευθούν σε "μικρή" ηλικία κολοσσοί του Τύπου. Κάποια πρότζεκτ πήγαν καλά, κάποια πολύ καλά, κάποια πάτωσαν. Το "περίεργο" είναι πως όλες οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν έπειτα από αποτυχίες. Εκείνοι το γνώριζαν. Εγώ το έμαθα. Και τους το.. οφείλω - εκτός πολλών άλλων. Σήμερα -και μιλάω πάντα για τα δικά μας- αυτό συμβαίνει πολύ πιο δύσκολα. Θέλεις γιατί οι παλιότερες γενιές δίνουν/δίνουμε αγώνα επιβίωσης και δεν λέμε να ξεκουμπιστούμε; Θέλεις γιατί τα αφεντικά του Τύπου δεν έχουν (πια) τα αντανακλαστικά και τις (δημιουργικές) ανησυχίες ή "τρέλες" που είχαν οι παλαιότεροι; Ότι τους νοιάζουν περισσότερο τα "κονέ" και οι "ατζέντες", από το ταλέντο και την αγνή, ανεπιτήδευτη τρέλα του "πιτσιρικά"; Θες επειδή και αυτοί οι παλαιότεροι βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - όσοι, τέλος πάντων, ακόμη βρίσκονται;.
- διαβάστε τη συνέχεια στο harddog-sport (ΕΔΩ)