Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να βάλεις πλάτη. Να πάρεις κάποια πράγματα πάνω σου και αναλάβεις τις ευθύνες. Δεν συμβαίνει συχνά, μην ακούτε όσα γράφονται στα social media. Αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά και για υστερικές συνειδήσεις. Στη ζωή κάθε ενεργού ανδρός και κάθε ενεργής γυναίκας, κάθε ενεργού πολίτης τέλος πάντων, οι πραγματικά κρίσιμες στιγμές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Εκεί όπου πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει…
Ο Πάνος Σκουρλέτης το έχει κάνει αυτό επί ΚΚΕ εσωτερικού. Όταν διαφώνησε με την κυρίαρχη λογική του Λεωνίδα Κύρκου και την μεταμόρφωση σε ΕΑΡ και μάζεψε τα μπογαλάκια του κι έφυγε. Για να περάσει χρόνια και ζαμάνια στην περιφέρεια της πολιτικής σκηνής. Mε πλήρη και δυναμική..
συμμετοχή στους αγώνες αλλά μακριά από τα κέντρα αποφάσεων. Και ξαφνικά βρέθηκε Υπουργός. Και μάλιστα Υπουργός σε «παραγωγικό υπουργείο», απ’ αυτά που λυσσάγανε παλαιότερα κάποιοι πρασινοφρουροί να αναλάβουν. Οι λόγοι γνωστοί, μην επαναλαμβανόμαστε τώρα.
Όπως δεν έχει νόημα να επαναλάβω εδώ ότι τον Πάνο τον ξέρω 35 χρόνια και γνωρίζω καλά τόσο τις ιδέες όσο και την ακεραιότητα του ανδρός. Όταν ήμασταν μαζί στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, στο κεντρικό συμβούλιο της οργάνωσης, τσακωνόμασταν για την πορεία που έπρεπε να πάρει η ανανεωτική αριστερά. Υποτίθεται αυτός ήταν «κεντρώος» και «συμβιβαστικός», υποτίθεται εγώ ήμουν «αριστερός» και «συμβιβαστικός». Μετεφηβικές ομορφιές και κουβέντα να γίνεται, καθώς από ελεύθερο χρόνο άλλο τίποτα στη δεκαετία του ογδόντα. Ύστερα εγώ πήγα σπίτι μου κι αυτός ακολούθησε τον Γιάννη Μπανιά.
Να μην τα πολυλογώ, κατέβηκα κι εγώ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Δουλειά μου είναι να πηγαίνω σε αυτά τα πράγματα, μιας και παριστάνω τον δημοσιογράφο. Και όλως τυχαίως, έπεσα πάνω στην ομιλία του Σκουρλέτη. Στην ομιλία του οργισμένου Σκουρλέτη –όσο τέλος πάντων μπορεί να οργιστεί ο Πάνος, που αποτελεί υπόδειγμα ψυχραιμίας και ρεαλισμού. Και τον άκουσα να υπερασπίζεται όχι τίποτα παράλογες ιστορίες, αλλά το ελάχιστο έστω του αριστερού προφίλ που έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάνοντας λόγο για τις εργασιακές σχέσεις, για την προοπτική πώλησης της ΔΕΗ για το «ακραία νεοφιλελεύθερο Μνημόνιο». Χαράσσοντας μια γραμμή στο χώμα, όπως στις ταινίες, «ως εδώ και μη παρέκει».
Έχει μια σημασία η παρέμβασή του. Έχει μεγάλη σημασία θα έλεγα, γιατί ο Σκουρλέτης δεν κοιμάται με το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο στο προσκέφαλό του. Θυμίζω ότι, μεταξύ άλλων, δεν έχει πάει κόντρα στο γήπεδο της ΑΕΚ και στην επένδυση της ΔΕΗ στη Φλώρινα. Δεν είναι αντιαναπτυξιακός δηλαδή, δεν είναι ταλιμπάν, δεν κουβαλάει φυσέκια για την κυβέρνηση του βουνού. Είναι πραγματιστής ως εκεί που δεν παίρνει. Και όταν ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας τέτοιος πολιτικός αν προτιμάτε, βγαίνει μπροστά και λέει «πιο δεξιά δεν γίνεται», οφείλουν κάποιοι να λάβουν το μήνυμα. Αλλιώς θα βρεθούν να παρακαλάνε τη Μαριλίζα, τον Κουβέλη και τον Τζουμάκα…
