Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Είναι κάτι μέρες που σου αποδεικνύουν ότι υπάρχει Θεός. Και αντίχριστος να είσαι και αγνωστικιστής και άπιστος Θωμάς, το γυρίζεις το φύλλο και κάνεις το σταυρό σου. Μέρες σαν τη χθεσινή, για παράδειγμα, με φουλ βαρεμάρα και νύστα ανείπωτη, σε σημείο να βγάζουν πρώτο θέμα οι ιστοσελίδες τις αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα. Κι ο αρθρογράφος του Newpost να αναρωτιέται πως στο διάολο θα το βγάλει το μεροκάματο και πως θα αντιμετωπίσει Δευτέρα πρωί το αυστηρό βλέμμα («πού είναι το κείμενο, είπαμε;») της αρχισυντάκτριας Αγγελικής. Αλλά υπάρχει Θεός, κυρίες και κύριοι. Κι ο Θεός σου στέλνει..
ουρανοκατέβατη τη συνέντευξη Τατσόπουλου στο «Θέμα»!
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος λέει πολλά:
«Προτιμώ να συνεργαστώ με τον Κυριάκο αν κάνει ρήξεις»
Στις «μέσα» σελίδες ωστόσο, το διευκρινίζει λίγο καλύτερα και λέει ότι εντάξει, μπορεί να την εγκατέλειψε την πολιτική (βλέπε ραβασάκι στο Facebook τον Ιανουάριο του 2015), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να επιστρέψει κιόλας. Οι προϋποθέσεις; Με δικά του λόγια:
«Το ιδανικό για μένα θα ήταν να έφευγε όλη η ακραία δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας και να έκανε ένα άνοιγμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης προς το Κέντρο και ένα ακόμη πιο θαρραλέο άνοιγμα προς τα αριστερά. Περισσότερο μάλιστα με εκφράζει ο Μητσοτάκης που θα τολμούσε να κάνει τις ρήξεις παρά ο ισορροπιστής Μητσοτάκης, αυτό το καλό παιδί που δεν τολμάει να τα σπάσει με κανέναν. Και δεν με φοβίζει το βάρος του ονόματος, γιατί ο κόσμος, αν όχι τώρα, αργότερα, όμως, αναγκαστικά θα οδηγηθεί στον Μητσοτάκη, με τον ίδιο τρόπο που οδηγήθηκε στον Σημίτη. Ο κόσμος, μερικές φορές, έχει ανάγκη από έναν λογιστή, ειδικά σε στιγμές όπως αυτή.»Τα διαβάζεις και σκέφτεσαι πολλά και διάφορα. Είναι άλλωστε βαρυσήμαντος ο λόγος του Πέτρου, δεν είναι κάνα φλέσουρο που λέμε και στο χωριό μου. Κι ύστερα τα βάζεις στη σειρά και καταλήγεις σε κάποια συμπεράσματα. Τα εξής:
* Πρώτον, πάνε κι έρχονται τα πισώπλατα μαχαιρώματα στον Σταύρο Θεοδωράκη. Σε σημείο να τον λυπάσαι πια, όσα λάθη κι αν έχει κάνει. Δεν του έφτανε ο Φωτήλας, δεν του έφταναν τα λοιπά καϊνάρια που αλληθωρίζουν προς Νέα Δημοκρατία, του ήρθε τώρα ολοσούμπιτος κι ο παλιός του σύντροφος να δώσει γραμμή υπέρ Κυριάκου. Και να μην πει ούτε μια λέξη για το Ποτάμι σε όλη τη συνέντευξη. Λες και δεν είχε κατέβει υποψήφιος του κόμματος ποτέ…
* Δεύτερον, πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι. Άμα έχεις διατελέσει μια φορά σκλάβος του Σημίτη, δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ ούτε τη γοητεία του ούτε τη δημιουργική λογιστική του. Αυτόν ξέρεις, αυτόν εμπιστεύεσαι, αυτόν αναζητείς στα όνειρά σου. Και αυτόν θα ήθελες να δεις στο πρόσωπο του Μητσοτάκη, αν δεν γίνεται να επιστρέψει νικητής και τροπαιούχος ο ίδιος ο κύριος Κώστας μας.
* Τρίτον, πώς ακριβώς να διώξει την δεξιά και ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος, όταν αυτές ακριβώς οι πτέρυγες ήταν που τον στήριξαν στον αγώνα του κόντρα στον Μεϊμαράκη και του έδωσαν την προεδρία στο πιάτο; Και με ποια «αριστερά» θα συνεταιρισθεί; Την «ενοχλητική» που κατεβαίνει στους δρόμους και πλακώνεται για δικαιώματα και ελευθερίες; Ή την άλλη, τη «σαλονάτη», που είδε φως και μπήκε σε εκείνη την αλησμόνητη οκταετία από το 1996 ως το 2004;
Και κάπως έτσι καταλήγουμε πάλι στον Σημίτη. Στον πρώην πρωθυπουργό και στα ορφανά του, που δέκα χρόνια μετά ψάχνουν ακόμη για πυξίδα. Εύχομαι να τους την προσφέρει συντόμως ο Κυριάκος, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Είναι και μεγάλοι άνθρωποι πλέον, σε κρίσιμη ηλικία, μην φτάσουν πρώτα στην πατερίτσα και ύστερα στη δικαίωση…