Συγγνώμη αν πιθανόν δεν σας ενδιαφέρει, αλλά σήμερα έχω ανάγκη να το γράψω: ο Χρήστος Κοντός είναι φίλος μου με όλα τα ισχυρά συνοδευτικά επίθετα. Γκαρδιακός, επιστήθιος, στενός, κολλητός, οικογενειακός, αδελφικός – απ’ όλα. Από τους δύο-τρεις καλύτερούς μου στο χώρο. Φίλος με τον οποίο ομονοώ αλλά και διαφωνώ.
Διαφωνώ που διαδηλώνει συνεχώς τη συλλογική του προτίμηση. Γιατί όταν γίνεσαι δημοσιογράφος είναι σαν να χειροτονείσαι –ας το πούμε έτσι, καθ’ υπερβολήν– , σαν να περνάς σε μια νέα μύηση.
Ομονοώ μαζί του στην επαγγελματική αρχή που την εφαρμόζει απαρέγκλιτα. Είναι η αντικειμενικότητα στην περιγραφή και την καταγραφή των γεγονότων, αφήνοντας πίσω και.. το τελευταίο ίχνος συναισθήματος. Γι’ αυτό εμπιστεύομαι την κρίση του απόλυτα και χωρίς αστερίσκους.
Ο Χρήστος Κοντός είναι εκλεκτός δημοσιογράφος. Και δουλευταράς. Ιδρώνει τη φανέλα περισσότερο από πολλούς εξ ημών. Λίγο καιρό μετά από μια πολύ σοβαρή χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε –στα τέλη του 2014– έτρεχε χειμώνα καιρό να περιγράψει αγώνα μουσκεμένος ώς το κόκαλο από τη βροχή που έφαγε στη διαδρομή από το πάρκινγκ έως τα δημοσιογραφικά. Και πάλι λίγο καιρό μετά, χωρίς να έχει αναρρώσει απόλυτα, έκανε το ταξίδι της ταλαιπωρίας με την Εθνική στα Νησιά Φερόε, τότε που το αεροπλάνο, μετά από δυο αποτυχημένες απόπειρες προσγείωσης στον προορισμό του, πήγε στη Δανία για διανυκτέρευση.
Ο Χρήστος δεν είναι κάνα δημοσιογραφικό μειράκιο που οπαδοφέρνει. Δηλώνει Παναθηναϊκός (συνήθως κάνοντας πλάκα), αλλά τον έχω δει να τα βάζει άγρια στα δημοσιογραφικά θεωρεία με κάποιους συναδέλφους, ομοϊδεάτες του συλλογικά, που εκδηλώνονταν βρίζοντας σαν κοινοί οπαδοί. Και κάποτε, στην επιστροφή του Παναθηναϊκού από μια ευρωπαϊκή επιτυχία, με γεμάτο από κόσμο το αεροδρόμιο για την υποδοχή, παραλίγο να τον λιντσάρουν «καλοπροαίρετοι» πανηγυριστές, επειδή τόλμησε να ρωτήσει τον Γιώργο Βαρδινογιάννη αν θα σχολίαζε το μεταγραφικό ενδιαφέρον της Γιουβέντους για τον Σαραβάκο. Ο Καπετάνιος αγρίεψε, προφανώς θεωρώντας την ερώτηση προβοκατόρικη, κάτι φώναξε, και το πλήθος βλέποντας τον δημοφιλή πρόεδρο αγριεμένο απέναντι στον δημοσιογράφο, αντάριασε και μερικοί έδειξαν διάθεση να «καθαρίσουν».
Ο Χρήστος Κοντός καταγράφει στο βιογραφικό του την παρακολούθηση από κοντά 5-6 Μουντιάλ και 5-6 Ολυμπιακών Αγώνων (ζητώ συγγνώμη αν τον αδικώ με αριθμούς μικρότερους από τους πραγματικούς). Και έχει δικαίωμα –όπως όλοι οι ενσυνείδητοι δημοσιογράφοι– να πηγαίνει σε οποιονδήποτε αθλητικό χώρο χωρίς να του συμπεριφέρονται σαν να είναι ανεπιθύμητος αλήτης.
Την περασμένη Παρασκευή, σε αγώνα της εθνικής ομάδας στο Καραϊσκάκη, κάποιοι προπηλάκισαν τον Χρήστο Κοντό. Τον έσπρωξαν, τον κουτούλησαν, τον έβρισαν, του πέταξαν τα γυαλιά χωρίς να προκαλέσει κανέναν. «Είσαι τυχερός που έχουμε εντολή να μη σε χτυπήσουμε», του είπαν. Και καταδείχτηκε έτσι ακόμα μια φορά ότι οι δημοσιογράφοι βρίσκονται στο έλεος και στα ευγενή ένστικτα των όποιων εντολέων, οποιουδήποτε χρώματος. Σπολλάτη τους! Γιατί συχνά η εντολή τους είναι διαφορετική από το «μην τον χτυπήσετε».
Διαφωνώ που διαδηλώνει συνεχώς τη συλλογική του προτίμηση. Γιατί όταν γίνεσαι δημοσιογράφος είναι σαν να χειροτονείσαι –ας το πούμε έτσι, καθ’ υπερβολήν– , σαν να περνάς σε μια νέα μύηση.
Ομονοώ μαζί του στην επαγγελματική αρχή που την εφαρμόζει απαρέγκλιτα. Είναι η αντικειμενικότητα στην περιγραφή και την καταγραφή των γεγονότων, αφήνοντας πίσω και.. το τελευταίο ίχνος συναισθήματος. Γι’ αυτό εμπιστεύομαι την κρίση του απόλυτα και χωρίς αστερίσκους.
Ο Χρήστος Κοντός είναι εκλεκτός δημοσιογράφος. Και δουλευταράς. Ιδρώνει τη φανέλα περισσότερο από πολλούς εξ ημών. Λίγο καιρό μετά από μια πολύ σοβαρή χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε –στα τέλη του 2014– έτρεχε χειμώνα καιρό να περιγράψει αγώνα μουσκεμένος ώς το κόκαλο από τη βροχή που έφαγε στη διαδρομή από το πάρκινγκ έως τα δημοσιογραφικά. Και πάλι λίγο καιρό μετά, χωρίς να έχει αναρρώσει απόλυτα, έκανε το ταξίδι της ταλαιπωρίας με την Εθνική στα Νησιά Φερόε, τότε που το αεροπλάνο, μετά από δυο αποτυχημένες απόπειρες προσγείωσης στον προορισμό του, πήγε στη Δανία για διανυκτέρευση.
Ο Χρήστος δεν είναι κάνα δημοσιογραφικό μειράκιο που οπαδοφέρνει. Δηλώνει Παναθηναϊκός (συνήθως κάνοντας πλάκα), αλλά τον έχω δει να τα βάζει άγρια στα δημοσιογραφικά θεωρεία με κάποιους συναδέλφους, ομοϊδεάτες του συλλογικά, που εκδηλώνονταν βρίζοντας σαν κοινοί οπαδοί. Και κάποτε, στην επιστροφή του Παναθηναϊκού από μια ευρωπαϊκή επιτυχία, με γεμάτο από κόσμο το αεροδρόμιο για την υποδοχή, παραλίγο να τον λιντσάρουν «καλοπροαίρετοι» πανηγυριστές, επειδή τόλμησε να ρωτήσει τον Γιώργο Βαρδινογιάννη αν θα σχολίαζε το μεταγραφικό ενδιαφέρον της Γιουβέντους για τον Σαραβάκο. Ο Καπετάνιος αγρίεψε, προφανώς θεωρώντας την ερώτηση προβοκατόρικη, κάτι φώναξε, και το πλήθος βλέποντας τον δημοφιλή πρόεδρο αγριεμένο απέναντι στον δημοσιογράφο, αντάριασε και μερικοί έδειξαν διάθεση να «καθαρίσουν».
Ο Χρήστος Κοντός καταγράφει στο βιογραφικό του την παρακολούθηση από κοντά 5-6 Μουντιάλ και 5-6 Ολυμπιακών Αγώνων (ζητώ συγγνώμη αν τον αδικώ με αριθμούς μικρότερους από τους πραγματικούς). Και έχει δικαίωμα –όπως όλοι οι ενσυνείδητοι δημοσιογράφοι– να πηγαίνει σε οποιονδήποτε αθλητικό χώρο χωρίς να του συμπεριφέρονται σαν να είναι ανεπιθύμητος αλήτης.
Την περασμένη Παρασκευή, σε αγώνα της εθνικής ομάδας στο Καραϊσκάκη, κάποιοι προπηλάκισαν τον Χρήστο Κοντό. Τον έσπρωξαν, τον κουτούλησαν, τον έβρισαν, του πέταξαν τα γυαλιά χωρίς να προκαλέσει κανέναν. «Είσαι τυχερός που έχουμε εντολή να μη σε χτυπήσουμε», του είπαν. Και καταδείχτηκε έτσι ακόμα μια φορά ότι οι δημοσιογράφοι βρίσκονται στο έλεος και στα ευγενή ένστικτα των όποιων εντολέων, οποιουδήποτε χρώματος. Σπολλάτη τους! Γιατί συχνά η εντολή τους είναι διαφορετική από το «μην τον χτυπήσετε».
(Το άρθρο δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)
- πηγή: harddog-sport