Είδα από τα θεωρεία της Βουλής την χτεσινή ξιφομαχία των δύο ηγεμονικών πολιτικών πόλων πάνω στο θέμα της διαφθοράς και της διαπλοκής. «Κοίτα ποιος μιλάει», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της τοποθέτησης του Πρωθυπουργού. «Αριστερή διαπλοκή», ο τίτλος του λόγου του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Και οι δύο, παραδέχθηκαν εμμέσως πλην σαφώς την ύπαρξη της «διαπλοκής». Και ο πρώτος επέμεινε στο αφήγημα της ηθικής της τακτοποίησης. Ο δεύτερος υπογράμμισε την αναδιανομή της με πρωτοβουλία των κυβερνώντων.
Επιθετικοί και οι δύο. Οξύτατοι, πολωμένοι. Ο Τσίπρας, πάντα χαρισματικός επικοινωνιακά, μίλησε στο κοινό του, σε μια στρατηγική μπετοναρίσματος του παραδοσιακού του ακροατηρίου που..
θα κορυφωθεί το επόμενο διάστημα. Ο Μητσοτάκης, που δεν ξεκίνησε, καλά, εξέλιξε την ομιλία του σαφώς συγκροτημένα, με επιχειρήματα, με χτυπήματα, με πειθώ.
Το θέμα όμως, πέραν της εικόνας, της σημειολογίας, των εκατέρωθεν βολών είναι αλλού. Κανείς δεν αμφισβήτησε την σύμφυση πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας. Σου δινόταν η εντύπωση πως και οι δύο, τόνιζαν πως: αυτή την αστική τάξη έχουμε, με αυτή θα συνδιαλλαγούμε. Ίσως μόνον, επιμέρους τροποποιήσεις υπεσχέθησαν.
Μα πότε αλήθεια αλλάζει ο αστισμός στο σύνολό του; Μετά από μεγάλη αναταραχή που ρευστοποιεί κάθε σταθερά. Μετά επίσης από επαναστατικό σχέδιο. Η πρώτη περίπτωση είναι ένας πόλεμος. Μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, είχαμε νέα ανάδυση τζακιών. Νέα χαρακτηριστικά οικονομικής δραστηριότητας- όχι πάντα έντιμης. Ούτε τότε, η χώρα απέφυγε την σύμφυση πολιτικής και επιχειρηματιών. Δεν υπάρχει κόμμα που να κυβέρνησε και να μην λέρωσε τα χέρια του με την συναλλαγή.
Η δεύτερη περίπτωση είναι μια μακρά κανονικότητα. Που επιτρέπει την επίσης ανάπτυξη και διαμόρφωση νέων επιχειρηματικών πόλων. Η παρεξηγημένη και αντιφατική Μεταπολίτευση έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Οριοθετήθηκε όμως και φθάρθηκε η νέα συνδιαλλαγή επιχειρηματιών με κόμματα κυβερνώντα μέχρι το 2009. Από τότε η όλη σύμφυση και λόγω της οικονομικής αστάθειας και επιτροπείας μπήκε στο κάδρο ως το κυρίαρχο αίτιο των δεινών. Χωρίς βέβαια να αρθρώνεται από κάπου ένα νέο σχέδιο αποκαθαρμένο από ιδιοτέλειες.
Η χτεσινή συζήτηση, έμοιαζε να ολοκληρώνει έναν πολιτικό κύκλο αφηγημάτων. Ο ρεαλισμός της διαχείρισης φαίνεται να περνάει ως ζητούμενο και στον κόσμο. Ο λαός ταλαιπωρημένος και με τα παιδιά του άνεργα βλέπει με πιο θετικό μάτι έναν αμαρτωλό επιχειρηματία που δίνει δουλειές από έναν ηθικό πολιτικό που τον στοχοποιεί- και χωρίς να δίνει εναλλακτική- να τον απειλεί. Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να πουν αν το δόγμα του ΤΙΝΑ («there is no alternative») κυριαρχεί στην επικράτεια της κάθε πρωτοβουλίας τους.
(από τη στήλη «Αριστερά της Εδέμ» στην εφημερίδα Τα ΝΕΑ - 11 /10/ 2016)