Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Μια από τις πιο χάι ιστορίες αθλητικού περιεχομένου που έχω ακούσει, πάει ως εξής:
Είμαστε στο 2008, έχει πάρει μεταγραφή ο Πάου Γκασόλ από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς στους Λος Άντζελες Λέικερς, πάει καλά, πάει πολύ καλά η ομάδα, μπαίρνει φουριόζα στα πλέι οφς, σκίζει τους αντιπάλους σαν χασέδες, φτάνει στα τελικά με αντιπάλους τους Μπόλτον Σέλτικς. Και όπως γίνεται πάντοτε στα τελικά, πέφτει μπουνίδι, κλωτσίδι και αγκωνίδι. Μουρλαίνεται ο Γκασόλ που ήταν ξεσυνήθιστος από αυτά, τα παίρνει κρανίο, πάει στους διαιτητές, αρχίζει..
την κλάψα: «Ρε σεις, με βαράνε αυτοί.» Για να εισπράξει τη μεγαλειώδη απάντηση: «Και λοιπόν; Βάρα τους κι εσύ!»
Κάπως έτσι και με τα προσφυγόπουλα. Λογικό είναι ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις και φωνές και γιούργια και αούγκαγκα. Αυτό μας έλειπε δηλαδή, να πέρναγε έτσι στο ντούκου η εκπαίδευση αυτών των ξένων, των σκούρων, των αλλόθρησκων που μέχρι χθες τρώγανε ρίζες και κρέμονταν απ’ τα δέντρα. Πού πάτε ρε, εδώ είναι Ελλαδάρα, έχουμε Μπιμβέ εδώ και Σμαρφόουνς και Μεζονετούλες, δεν περνάνε αυτά στα μέρη μας. Να πάτε αλλού να διαδώσετε την φυματίωση και τον κίτρινο πυρετό και το σκορβούτο, παλιάνθρωποι, τριπήθαμοι και βελζεβούλια. Όχι στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα!
Λογικό είναι, δεν είναι παράλογο. Όταν ένα ικανό ποσοστό του πληθυσμού ψηφίζει κόμμα που θέλει να σουβλίσει τους Έλληνες, στους ξένους θα κολλήσει; Και λίγα είδαμε θα πω εγώ και λίγα μας πέσανε στην κεφάλα. Πέντε κουτσαβάκια εδώ, πέντε εκεί, άλλα τρία παραπέρα, δεν μιλάμε πια για παλλαϊκή εξέγερση. Άλλο τώρα αν κάποια κανάλια, παγιδευμένα στη λογική «κοπανάτε τον ΣΥΡΙΖΑ κι ό,τι να ‘ναι», φρόντισαν να διογκώσουν το φαινόμενο και να του δώσουν διαστάσεις πλημμύρας. Αυγά Τουρκίας, λέω εγώ. Αν ήταν έτσι τα κινήματα, θα φοράγαμε όλοι και όλες μαύρα χιτώνια σήμερα…
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να κοιμόμαστε και να πατάμε απλώς λάικ και ριτουί στην κομπιούτα. Όπως είπαν και οι διαιτητές στον Γκασόλ, άμα σε στουμπάνε, στούμπα τους κι εσύ. Σήκω από τον καναπέ ρε άνθρωπέ μου, μάζεψε τα πόδια σου, βγες στο δρόμο, στήσου απέναντι στον τύπο που βάνει λουκέτο στην πόρτα του σχολείου και ζήτα του το λόγο. Μόνο έτσι κερδίζονται οι υποθέσεις οι δύσκολες, όχι με δανεικά της συνείδησης. Πρέπει να μπεις μπροστά και να μην φοβηθείς και να μην κλάψεις. Αλλιώς δεν γίνεται. Αλλιώς μπες κάτω απ’ την κουβέρτα και περίμενε πότε θα φωνάξουν το νούμερό σου.
Υ.Γ. 1: Ανάμεσα στα άλλα, άκουσα στην TV ότι υπάρχει και «Σύλλογος Πατριωτών Ωραιοκάστρου». Ευφάνταστο δεν λέω, αλλά όχι και τόσο πειστικό παλικαράδες μου.
Υ.Γ. 2: Και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα βγήκε ο Στουρνάρας να δηλώσει ότι μπορεί ο Προβόπουλος να είχε «ψυχολογικά προβλήματα»! Για να προσθέσει κατόπιν ότι «είπε ένα αστείο». Αναρωτιέμαι αν είχε υποστηρίξει κάτι ανάλογο η επικεφαλής της Fed, τι ακριβώς θα είχε συμβεί με το δολάριο και τα παράγωγα και τις αγορές ανά τον κόσμο. Και πάλι καλά να λέμε που ζούμε σε μπανανία και πάλι καλά…
