Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Κάποιοι αισιοδοξούν ότι το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργήσει «προωθητικά» (!) για το κόμμα και την κυβέρνηση, άλλοι ελπίζουν ότι η «αποσαφήνιση του πολιτικού – ιδεολογικού σχεδίου θα συμβάλλει στην… κοινωνικοποίησή του κόμματος – το περίφημο «άνοιγμα στην κοινωνία» – κι άλλοι ευελπιστούν να επιδράσει τρόπον τινά θεραπευτικά, ως «Συνέδριο αναστοχασμού και υπέρβασης υστερήσεων και λαθών».
Υπάρχουν και αρκετοί (σίγουρα περισσότεροι απ’ τους συνέδρους και τα μέλη του κόμματος – σίγουρα λιγότεροι από τους ψηφοφόρους του στις εκλογές της 20 / 9 / 2015), που λένε πως ελάχιστα είναι αυτά που περιμένουν πια από την κυβέρνηση, πόσο μάλλον απ’ το κόμμα και το Συνέδριό του. Μιλώ για τους δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, ανένταχτους κομμουνιστές, σοσιαλιστές και.. κεντρώους, που έδωσαν και πάλι, στον ΣΥΡΙΖΑ, τη «νίκη μετά το συμβιβασμό», με την ελπίδα να βγάλει τη χώρα απ’ τα μνημόνια με την «κοινωνία όρθια». Γι’ αυτούς που σήμερα, ένα χρόνο μετά, αποδέκτες των κυβερνητικών στερήσεων και λαθών, έχουν μπει στον ντορβά της απογοήτευσης. Και αποσύρονται από το κοινωνικό προσκήνιο, οχυρωμένοι στο δημοσκοπικό τείχος της κοινωνικής ήττας που αποκαλείται «δεν ξέρω – δεν απαντώ»…
Δεν είναι αριθμοί. Είναι άνθρωποι που λυγίζουν υπό το κράτος της απογοήτευσής τους από την «πρώτη φορά Αριστερά». Υπό την κόπωση της άγονης προσμονής τους για μια κάποια βελτίωση της βίαια απαξιωμένης καθημερινής τους ζωής…
Η ρημαγμένη «μεσαία τάξη»
Με το βλέμμα σ’ αυτόν τον ρημαγμένο κόσμο θα έπρεπε να γίνει το συνέδριο. Και δεν εννοώ τον μειονοτικό κόσμο της κοινωνίας των καταφρονεμένων, που ο ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα) ονομάζει «χαμηλά εισοδήματα» και τον εξαντλεί σε μισθωτούς και συνταξιούχους των εξακοσίων -επτακοσίων ευρώ. Εννοώ τον πλειοψηφικό κόσμο της ρημαγμένης μεσαίας τάξης. Της οποίας το πλαφόν εισοδηματικού μεγέθους ορίζεται από τον (αυτοπροσδιοριζόμενο ως κομμουνιστή) υπουργό Κατρούγκαλο στο… ιλιγγιώδες ποσό των 1300 ευρώ*, όταν ο μέσος όρος των άμεσων και έμμεσων φόρων που τους χρεώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά τα 600 ευρώ. Με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της πάλαι – ποτέ «μεγάλης – μεσαίας τάξης» να εκπίπτει στην κατηγορία «χαμηλά εισοδήματα»: άνθρωποι που λυγίζουν υπό το κράτος της απογοήτευσής τους από την «πρώτη φορά Αριστερά», υπό το κράτος της άγονης προσμονής τους για μια κάποια βελτίωση της βίαια απαξιωμένης καθημερινής τους ζωής…
«Τι να κάνουμε ώστε να γοητεύσουμε και πάλι τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε για δεύτερη φορά την διακυβέρνησή του, τη διακυβέρνηση της χώρας;» είναι το ερώτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ (κόμμα και κυβέρνηση), και αυτό είναι ένα ερώτημα – μέλημα που υπερβαίνει το συνέδριο∙ υπό την έννοια ότι εκκρεμούσε πριν και εκκρεμεί και τώρα, μετά το συνέδριο…
Μια απάντηση
Βλέπω πολλούς που ψιθυρίζουν ήδη ότι αυτό είναι ένα λαϊκίστικο ερώτημα – μέλημα, αλλά θα τους απαντήσω πως ζουν στον κόσμο του «ποτέ – ποτέ». Γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν ότι ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο δικός τους (και δικός μου, αν θέλετε) ρομαντικός τόπος του 3 – 5%, αλλά μετεξέλιξή του, ένα κόμμα – γέννημα της οργής κατά του σάπιου πολιτικού συστήματος και της ανάγκης για απαλλαγή από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας: ένα «αυτοδημιούργητο» δημοκρατικό – σοσιαλιστικό κίνημα με βασικό εκφραστή τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του που, κυκλωμένο από παντού, το πάλεψε γενναία, συμβιβάστηκε (επίσης γενναία!) και, χάρις σ’ αυτή τη γενναιότητα ίσως, κέρδισε τρείς εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε δύο χρόνια - την τρίτη μετά το συμβιβασμό.**
Λοιπόν, στον παρόντα χρόνο, στο «μετά το συνέδριο» οφείλουμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα – μέλημα που υπερέβη το συνέδριο και εκκρεμεί ακόμα αναπάντητο: «τι να κάνουμε ώστε να γοητεύσουμε και πάλι τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε για δεύτερη φορά την διακυβέρνησή του, τη διακυβέρνηση της χώρας;»
Προσωπικά εδώ και καιρό γράφω και ξαναγράφω ότι το βασικό κυβερνητικό - κομματικό μέλημά οφείλει να στραφεί από την παρένθεση (τη μνημονιακή παρένθεση της "πρώτη φορά Αριστεράς") στο "αφήγημα" (το καθ' εαυτού αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ). Το άμεσο πέρασμα στον περίφημο «δεύτερο κυβερνητικό χρονισμό»: τον μεσοπρόθεσμο κύκλο κατά τη διάρκεια του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση και κόμμα) θα επιχειρήσει πια την αριστερή διακυβέρνηση. Με ένα πρόγραμμα εφικτών μεταρρυθμίσεων, επικεντρωμένο στην εισοδηματική ανάκαμψη των εκατομμυρίων νεόπτωχων της «μεσαίας τάξης»∙ με τους… ιλιγγιώδεις μισθούς και τις συντάξεις των 1300 ευρώ: αυτούς που έχουν μπει στον ντορβά της απογοήτευσης, αποσύρονται από το κοινωνικό προσκήνιο και χάνονται πίσω απ’ το δημοσκοπικό πέπλο της κοινωνικής ήττας που αποκαλείται «δεν ξέρω – δεν απαντώ».
*Το πλαφόν – κριτήριο για την περικοπή των επικουρικών συντάξεων
** Υπήρξε διαπραγμάτευση και υπήρξε συμβιβασμός. Ούτε ήττα ούτε νίκη...
- από το μπλογκ restaro