Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, επιτρέψτε μου σήμερα να περιαυτολογήσω. Και να δηλώσω απολύτως υπερήφανος που ποτέ, ούτε μια φορά, διόλου δεν έχω μιλήσει για «χούντα» στην Ελλάδα. Όχι για την επταετία βεβαίως ή για την εποχή του Πάγκαλου σίνιορ, αλλά για τα χρόνια τα πρόσφατα, τα χρόνια των Σαμαροβενιζέλων, όταν το «χούντα» ήταν ψωμοτύρι. Ούτε για «προδότες» έκανα λόγο, ούτε «ψόφο» ευχήθηκα, αλλά, κυρίως και πάνω απ’ όλα, δεν είπα κουβέντα για «χούντα». Δεν ήταν ότι φοβόμουνα μη και με περιλάβουν τα τρολάκια του διαδικτύου, ήταν ότι δεν το πίστευα. Δεν το πίστευα ούτε μια στιγμή.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Φυσικά και μίλαγα για αυταρχισμό. Τα ρούφηξα κι εγώ τα.. δακρυγόνα που πέφτανε βροχή, στο δρόμο είχα κατέβει. Τις γκλομπιές τις απέφυγα, λόγω προτέρας εμπειρίας (δεν είναι ωραίο πράγμα οι γκλομπιές…), αλλά και με κυνηγήσανε και τρεχάλα έριξα. Έβλεπα επίσης στα κανάλια την κινδυνολογία να ρολάρει από το πρωί ως το βράδυ και τις ειδήσεις να περιγράφουν το αντίπαλο δέος ως τον διάολο με τα κέρατα. Κι άκουγα διάφορους πολιτικούς, διάφορα καϊνάρια του πολιτικού συστήματος να προφητεύουν σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς. Προπαγάνδα και των γονέων και διαρκής πίεση και καταστολή στην τσίτα και κατάσταση υστερικού λουδοβικισμού -«το κράτος είμαι εγώ» και δεν συμμαζεύεται.
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost ΕΔΩ
