Τι έγινε, όμως; Αφήστε την απόφαση των δικαστών, τα νομικά της συμφοράς και την κριτική τους στους αρμόδιους. Πολιτικά, ούτε καν έκπληκτοι δεν δικαιούμαστε να είμαστε. Εκτός πια κι αν.. δεν το έχουμε καταλάβει ότι είμαστε παρείσακτοι σε ένα σύστημα εξουσιών, τα γρανάζια του οποίου τρίζουν και σπάνε τον τελευταίο καιρό εξαιτίας της κυβέρνησης Τσίπρα. Ανάγκη πάσα να μας λιώσουν και να καθαρίσουν τη μηχανή, για να δουλέψει η γνωστή φάμπρικα. Να αλλάζει ο βιολιτζής, όπως προ ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι κι ο χαβάς.
Και μετά θα μας επιτρέπουν όχι μόνο να καταγγέλλουμε την κοινωνική αδικία, αλλά και να διακηρύσσουμε την ανάγκη του κομμουνισμού, όπως μεγαλόψυχα δεσμεύτηκε ο Άδωνις. Αρκεί να μην είμαστε μέσα στα πόδια τους. Να κάνουν τις δουλειές τους όπως ξέρουν, όμορφα και συνταγματικά. Γι’ αυτό η διαπλοκή, η συντήρηση, η αντίδραση, οι βαρόνοι, άνθρωποι και ποντίκια, που έφεραν τη χώρα ώς εδώ, δίνουν τα ρέστα τους. Με στόχο να βγάλουν από τη μέση τον Τσίπρα, τον Παππά, τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση. Στοιχειώδες, Γουάτσον.
Σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις, που μια τακτική ήττα δείχνει τη μουσούδα της και οι αντίπαλοι παίζουν τα θριαμβευτικά τους ταμ-ταμ, η Αριστερά: Ή παραδίνεται στην αγαπημένη της νεκροψία ζώντων, στην γκρίνια, στα σανσκριτικά, στις σοφές γνώμες, που, όπως λέει ο Clint Eastwood, «are like assholes, everybody has one». Ή συσπειρώνεται γύρω από το κύριο, το βασικό, το ζωτικό. Και γύρω από την ηγεσία της. Πυκνώνοντας τις γραμμές της για να κερδίσει τον πόλεμο, κι ας μην κέρδισε μια συγκεκριμένη μάχη.
Δεν πρόκειται για καμιά σοφία. Όπως πάντα, έτσι και τώρα. Ή το ένα ή το άλλο. Οι αντίπαλοι κανιβαλίζουν: Να φάμε τον ένα, να φάμε τον άλλο, να φαγωθούμε μεταξύ μας. Αυτός είναι ο δρόμος τους για μας. Ο άλλος είναι ο δρόμος που έχει τη δική του ιστορία. Και την παραδομένη σοφία της ενότητας. Αν τον πάρουμε να δούμε ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί. Εμείς ή οι κανίβαλοι...
Θανάσης Καρτερός (Αυγή)
