Γράφει ο Βαγγέλης Δεληπέτρος
Πριν από 20 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς δεν υπήρχε κι ούτε σκεφτόταν κανείς ότι μπορεί να υπάρξει στο εγγύς μέλλον.
Υπήρχε μόνο ΣΥΝασπισμός κι αυτός μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ του Φλωράκη και της Παπαρήγα από την εκλογική συνεργασία με την ΕΑΡ του Κύρκου και.. του Κουβέλη και τη μετατροπή του συμμαχικού Συνασπισμού σε κόμμα.
Υπήρχε βέβαια -ακόμα- το κραταιό ΠΑΣΟΚ που μεγάλωσε γενιές και γενιές, με τον “καταλληλότερο για την πρωθυπουργία” Σημίτη και η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή που ανέλαβε στην θέση του Έβερτ μήπως και ξαναδούν κυβέρνηση οι γαλάζιοι, μετά το “διάλειμμα” στην (κατα)πράσινη κυριαρχία και την πρωθυπουργία του πατρός Μητσοτάκη.
Όταν οι σημερινοί νέοι γεννιόντουσαν, έκαναν τα πρώτα βήματα ή έτρεχαν στις παιδικές χαρές μιας χώρας που δεν έχει και μεγάλη σχέση με τη σημερινή, ο δικομματισμός ζούσε και βασίλευε και ήταν και το κέντρο και τα προάστια του πολιτικού συστήματος. Στο όλο συγκρότημα το ΚΚΕ κρατούσε μερικές συνοικίες κι από εκεί και πέρα... πάπαλα.
Ο ΣΥΝ που πότε ανέπνεε και πότε αγκομαχούσε, ήθελε να κάνει τη διαφορά, προσπαθούσε, αλλά τις περισσότερες φορές κατάφερνε μόνο να καταγράφεται σαν ενδιάμεσος χώρος: από τη μια η παραδοσιακή αριστερά και οι καταβολές των στελεχών του, καθώς οι περισσότεροι προέρχονταν από το ΚΚΕ και οι αποδέλοιποι από το ΚΚΕ Εσωτερικού, με την σημαντική βοήθεια ανεξάρτητων αριστερών της μεταπολίτευσης ή στελεχών σαν τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, κι από την άλλη το ΠΑΣΟΚ και η αύρα του κυβερνητισμού, του ευρωπαϊσμού και των μεταρρυθμίσεων.
- διαβάστε τη συνέχεια στο news247 ΕΔΩ
