Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το θέμα αναδείχθηκε όταν η Όλγα Γεροβασίλη σχολίασε δηκτικά ότι τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια προτίμησαν να μεταδίδουν επαναλήψεις εκπομπών μαγειρικής παρά τις δηλώσεις των επτά αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων από το Ζάππειο. Ως πολίτης δικαίωμά της να το λέει, αλλά ως πορτ παρόλ του Πρωθυπουργού καθόλου.
Τα κανάλια έχουν δικαίωμα να αξιολογούν κατά την κρίση τους την επικαιρότητα, να μεταδίδουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν, και αυτός που κρίνει είναι ο τηλεθεατής. Συμπληρωτικά προς την..
κυβερνητική εκπρόσωπο έσπευσαν όχι οι εκπρόσωποι των καναλιών που επέκρινε αλλά η …ΝΔ που ανέλαβε να τα εκπροσωπήσει και να τα υπερασπιστεί στηλιτεύοντας την κυβερνητική παρέμβαση ως καθεστωτική- αντιγράφοντας ατάκες του Θ. Πάγκαλου.
Σιγά τα αίματα. Μια κουβέντα είπε η κυρία.
Ωστόσο όμως παρατηρώντας κανείς τον τελευταίο καιρό την απεικόνιση της τρέχουσας ειδησεογραφίας στην τηλεόραση, τις εφημερίδες και το Ιντερνέτ προκύπτει ένα συμπέρασμα μάλλον δικαιώνει τη Γεροβασίλη, άσχετα αν έπρεπε να κρατήσει το σχόλιο για τον εαυτό της: μόνο στο Ιντερνέτ μπορεί να βγει κανείς πλέον την πληροφορία αυτούσια και στην ώρα της.
Τα σοβαρά πολιτικά και ειδησεογραφικά sites μεταδίδουν έγκαιρα και σχετικά έγκυρα την ειδησεογραφία, εν αντιθέσει με τις εφημερίδες και την τηλεόραση που έχουν μετατραπεί σε απολογητικούς μηχανισμούς των ιδιοκτητών τους. Πάντα προέτασσαν τα συμφέροντά τους, αλλά αυτή τη φορά το κάνουν πότε με παραμορφωτικά γυαλιά και πότε κρεμώντας τη πληροφορία ανάποδα.
Προφανώς δεν πέφτει λόγος στη κυβέρνηση ποια θέματα θα προβάλουν. Αλλά δεν μπορούν να πείσουν κανέναν ότι η σύναξη της μισής ευρωπαϊκής ηγεσίας στην Αθήνα ήταν γεγονός που μπορούσε να περιμένει ως το βραδινό δελτίο ειδήσεων, όταν διακόπτουν το πρόγραμμα του για ασήμαντες αφορμές.
Κακώς παρενέβη η κυβέρνηση, αλλά οι συγκεκριμένοι αρχισυντάκτες θα έχαναν τη δουλειά τους αν τα κανάλια λειτουργούσαν με στοιχειώδη επαγγελματισμό και όχι με αντικυβερνητική μανία.
Σε μια τηλεόραση μάλιστα προβεβλημένος σχολιαστής της ανέλυε ότι η σύνοδος της Αθηνάς ήταν μια … βλακεία που βλάπτει την Ελλάδα, επειδή ο Σόιμπλε έκανε έναν ανούσιο καλαμπούρι. Τι ακριβώς διημείφθη σ’ αυτή τη σύνοδο δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσει το συγκριμένο κανάλι και απείχε μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα γραφεία του. Αντίθετα βρήκε τρόπο να μεταδώσει αντικυβερνητικές πληροφορίες από τη…Μπρατισλάβα.
Αν είσαι φανατικός θεατής του μαθαίνεις ότι αυτό που έγινε είναι κακό, αλλά δεν μαθαίνεις τι έγινε.
Ανάλογα είναι τα πράγματα και στις εφημερίδες. Στις καθημερινές και εβδομαδιαίες εκδόσεις τους το μόνο που διεκδικεί σχετική ακρίβεια και αντικειμενικότητα είναι οι διεθνείς ειδήσεις. Η εσωτερική πολιτική επικαιρότητα ακρωτηριάζεται για να παρουσιαστεί – στις ειδήσεις, όχι στη σχολιογραφία- με τη μονομέρεια των συμφερόντων του αφεντικού.
Αν κλειστεί κάποιος σε ένα δωμάτιο για ένα μήνα και ενημερώνεται μόνο από κάποιες εφημερίδες, το μόνο που θα πληροφορηθεί είναι πως το μόνο άξιο λόγου θεωρείται στη χώρα ότι ο Τσίπρας στήνει αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς με αντισυνταγματικούς νόμους. Επειδή κάποιοι έχασαν τη ασυδοσία στη χρήση του ψηφιακού φάσματος ή καλούνται στη Βουλή για να εξηγήσουν πως έπαιρναν δάνεια. Έλεος.
Κοντολογίς δεν είναι μόνο η φυσική δύναμη του Διαδικτύου που κάνει τους πολίτες μετά τις εφημερίδες να εγκαταλείπουν και την τηλεόραση και προτιμούν τα sites για την ενημέρωσή τους. Είναι ότι εκεί τουλάχιστον οι περιορισμοί που βάζουν στην ενημέρωση αυτή καθ’ εαυτή ο Τύπος και η Ραδιοτηλεόραση δεν ισχύουν-ή είναι …περιορισμένοι.
Σε κάθε περίπτωση δεν θεωρούν, ακόμη τουλάχιστον, ότι ο αναγνώστης ή ο θεατής είναι το άβουλο πλάσμα που θα χειραγωγούν ανάλογα με το πόσες εισαγγελικές έρευνες και φορολογικοί έλεγχοι τρέχουν σε βάρος τους και πόσοι υπουργοί δεν τους έκαναν τα χατίρια.
Συμπέρασμα. Στραγγαλίζοντας την ειδησεογραφία τα κανάλια και οι εφημερίδες αυτοστραγγαλίζονται. Όπως η παλιά κρατική ραδιοτηλεόραση δεν καταλάβαινε ότι δεν είχε το μονοπώλιο στη διακίνηση της πληροφορίας από μια χρονική στιγμή και αυτοακυρωνόταν ως μέσο ενημέρωσης, έτσι και οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες -υπό την ίδια ιδιοκτησία ενίοτε- εκτίθενται απέναντι στον πολίτη που βρίσκει περισσότερη αλήθεια, εντιμότητα και σεβασμό στη δημοσιογραφία των sites.
Εκεί δεν ασχολούνται μέρα νύχτα με τον “φασίστα Παππά” και το “αντισυνταγματικό διαγωνισμό του”, ούτε χύνουν δάκρυα γιατί θα μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι τους οποίους οι ίδιοι έχουν για μήνες απλήρωτους.
- anoixtoparathyro
