Θα πούμε άραγε το νερό νεράκι στο εγγύς μέλλον;Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Τα καλά νέα: Δεν υπήχθη το νερό στο ΤΑΙΠΕΔ!
Τα κακά νέα: Υπήχθη το νερό στο νέο Υπερταμείο…
Και πάμε από την αρχή να δούμε που θα κάτσει η μπίλια. Δόξα τω Θεώ λέω εγώ που είμαι αντίχριστος, δεν βάνει χέρι το ΤΑΙΠΕΔ στο νεράκι. Διότι με τη μανία που έχει πιάσει τον Στέργιο Πιτσιόρλα να ξεπουλήσει και τα πόμολα απ’ τις πόρτες των δημοσίων κτιρίων, θα φτάναμε κάποια στιγμή να πληρώνουμε τα νερά για ουίσκια. Για Τζίβας, που λέγανε μια φορά κι έναν και στις μπουζουκλερί, πριν γίνουν ελληνάδικα όταν πήγε μπροστά ο τόπος. Ένας πόντος συν κι ας αφήσουμε τον σύντροφο Στέργιο να δίνει μαθήματα στους.. Συριζαίους και τους συνοδοιπόρους τους. Του έχει μείνει υποθέτω από τότε που ήταν στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού στη Σαλονίκη και ασπαζόταν τα εκσυγχρονιστικά διδάγματα του Λεωνίδα Κύρκου…
Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ και προχωράμε παρακάτω. Το νέο Υπερταμείο είναι ένας επώδυνος συμβιβασμός, το παραδέχονται όλοι στην κυβέρνηση έστω και με σφιγμένα τα δόντια. Ναι, θα βοηθήσει να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία στις ΔΕΚΟ, ναι, θα βάλει μια τάξη σε ένα τοπίο άναρχο, ναι, θα τακτοποιήσει το χρέος ως ένα σημείο, αλλά ο κίνδυνος είναι υπαρκτός: Ανοίγει η πόρτα για ιδιωτικοποιήσεις. Το παραδέχθηκε κι ο Τσακαλώτος αυτό, σπεύδοντας να προσθέσει ότι όσο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ιδιωτικοποιήσεις δεν θα γίνουν. Ελπιδοφόρο δεν λέω, αλλά και ολίγον εκβιαστικό. Άσε που μπορεί να εισακουσθεί ο εξάδερφος Τσίπρας (βλέπε σαββατιάτικη συνέντευξη στα «Νέα») και να γίνει ανασχηματισμός για να φύγουν τα «βαρίδια» και μέσα σ’ αυτά τα «βαρίδια» να είναι κι ο Ευκλείδης!
Ας γυρίσουμε όμως στο νερό και στο Υπερταμείο. Για κάποιες άλλες ΔΕΚΟ ομολογώ ότι μπορεί να υπάρχουν επιχειρήματα σχετικώς ανθεκτικά σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις. Σου λέει, ας πούμε, η ΔΕΗ:
«Ρε φίλε, εγώ επενδύω για να εξορύξω τον λιγνίτη, για να τον επεξεργαστώ, για να τον βάλω σε δρόμο, για να τον φέρω στο εργοστάσιο και να τον τσούξω φωτιά. Δεν μου τον χάρισε κανείς, δεν είναι δώρο απ’ τον παππού μου ή τη γκόμενα, έχω ρίξει ένα σκασμό λεφτά για να εκμεταλλευτώ το κοίτασμα. Κι αλλού, όπου λειτουργούν τα εργοστάσια με διαφορετικά καύσιμα, πληρώνω ανάλογα με τις τρέχουσες τιμές στις διεθνείς αγορές.»Ενώ το νεράκι; Βρέχει η Παναγιά και τσουπ γεμίζουν οι δεξαμενές! Ναι, ναι, ξέρω υπάρχουν και γεωτρήσεις, αλλά στο μέγιστο μέρος της η πρώτη ύλη είναι δωρεάν. Ιδίως στην Αττική με την ΕΥΔΑΠ, όπου το δίκτυο είναι αποκλειστικά προσανατολισμένο στο βρόχινο νερό. Μάλιστα έγινε επένδυση για φράγματα, για τεχνητές λίμνες, για σωληνώσεις και φυσικά πρέπει να την πληρώσουμε. Το αυτό και τη συντήρηση. Αλλά μη μας βάλεις να ξηλωθούμε ένα καράβι λεφτά για το νερό, όταν σου το στέλνει δωρεάν ο ουρανός. Είναι αμαρτία, είναι ντροπή και είναι και casus beli.
Όπως ακριβώς το γράφω: casus beli! Κυβέρνηση της αριστεράς που θα βγάλει στο σφυρί το νερό, πρέπει να πάει την άλλη μέρα να τα ξηλώσει τα γαλόνια και να τα καταθέσει στα παλιατζίδικα. Τελεία. Τελεία και παύλα. Γιατί αν κρίνω από το διεθνές παράδειγμα, όχι μόνο θα πολλαπλασιαστούν οι τιμές αλλά θα κατακρημνισθεί και η ποιότητα. Στην Ελλάδα αυτό, όπου αφενός δεν έχουμε λεφτά ούτε για γλειφιτζούρι και αφετέρου το νερό είναι από τα καλύτερα στην υφήλιο. Αλήθεια σας λέω, πιστέψτε με. Έχω γυρίσει τη μισή υφήλιο, έχω πιεί νεράκι βρύσης στο Σαν Φρανσίσκο, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Μόναχο, στην Κωνσταντινούπολη και στη Βαρκελώνη και οφείλω να καταθέσω ότι σαν το νερό της Αθήνας δεν βρήκα πουθενά. Ούτε μολυβένια γεύση έχει, ούτε μυρίζει, ούτε σου κάθεται στο στομάχι. Δεν ξέρω πως μας προέκυψε, δεν ξέρω πως το καταφέραμε, αλλά γνωρίζω πολύ καλά πως είναι ένα δικαίωμα, μια ανάγκη που πρέπει να υπερασπισθούμε. Ως την τελευταία σταγόνα του ύδατός μας!
