Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία έπεσαν -και να συνεχίζουν να πέφτουν- οι Έλληνες πολίτες είναι το «δεν θα συμβεί σε εμένα».
Γύρω μου θα πέφτουν κορμιά, συνάδελφοί μου θα απολύονται, επιχειρήσεις θα κλείνουν κάθε μέρα, αλλά εγώ θα έχω την δουλειά μου και θα είμαι καλά.
Σχεδόν εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος.. να σκέφτεται ακόμα έτσι. Όλα μας φωνάζουν στην Ελλάδα πως, αν δεν αγωνιστούμε για το κοινό καλό, δεν θα υπάρχει κοινωνία για να ζήσουμε.
Οι άνθρωποι δεν ζουν μόνοι τους, ζουν σε κοινωνίες. Δεν γίνεται μια κοινωνία να έχει διαλυθεί, κι εσύ να ζεις καλά κι ευτυχισμένα. Δεν γίνεται. Αυτό έχει εξηγηθεί και αναλυθεί από φιλοσόφους και διανοούμενους αιώνες πριν.
Αν δεν καταλάβουμε επιτέλους όλοι αυτό το απλό πράγμα, θα ζήσουμε ακόμα χειρότερες μέρες.
Η κυρία Τσικρίκα νιώθει ότι την απολύει ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του.
Γιατί, τους άλλους ποιοι τους απέλυσαν;
Δεν ήταν οι αποφάσεις και οι συμφωνίες των προηγούμενων πρωθυπουργών και κυβερνήσεων που οδήγησαν στην απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;
Τους εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν τους απέλυσε ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του; Πλάκα κάνουμε;
Αλλά αυτοί δεν ήμασταν εμείς. Οπότε αλλάζει. Δεν πείραζε για αυτούς. Μόνο για τις δικές μας δουλειές πειράζει.
Καλά, οι δημοσιογράφοι δεν έβλεπαν τους συναδέλφους τους να χάνουν τις δουλειές τους;
Ήταν Ιανουάριος του 2011, σχεδόν έξι χρόνια πριν δηλαδή, όταν έγραφα:
«Αλήθεια, πώς γίνεται να γράφεις πονεμένα άρθρα για τη χαμένη τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας και να μην τόλμησες να γράψεις ένα άρθρο για τους εκατοντάδες συναδέλφους σου που πετάχτηκαν στο δρόμο;Οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών ΜΜΕ έχασαν εντελώς το παιχνίδι αυτά τα εφτά σχεδόν χρόνια μετά την χρεοκοπία.
Ποιος τη γ@μάει την ελληνική δημοσιογραφία, όταν δεν τολμάς να γράψεις ένα άρθρο για τον άνθρωπο που καθόταν στο διπλανό σου γραφείο επί δεκαετίες;»
Επέλεξαν την «δουλίτσα» τους, γύρισαν την πλάτη στην κοινωνία και στην δημοσιογραφία, και πίστεψαν πως θα την βγάλουν καθαρή.
Δεν είναι έτσι.
Τον Ιανουάριο του 2013, έγραφα και προειδοποιούσα:
«‘Καίγονται’ πολλοί δημοσιογράφοι στα καθεστωτικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Ανόητοι και θλιβεροί. Χρήσιμοι, όμως. Σου δείχνουν τι δεν πρέπει να γίνεις.».Κάποιοι δημοσιογράφοι είδαν την χρεοκοπία σαν ευκαιρία. Αφού οι ανεπιθύμητες και ελεύθερες φωνές εκδιώχτηκαν ή αποχώρησαν -για να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους- από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τώρα είναι η ευκαιρία να γίνουμε εμείς τα σκυλάκια του ολιγάρχη-καναλάρχη και να κάνουμε καριέρα.
Άνθρωποι που -μέχρι τότε- τους είχαν για τα θελήματα βρέθηκαν να έχουν δικές τους εκπομπές. Αλλά ποιος να τους δει;
Με αυτό τον τρόπο, τα ιδιωτικά ΜΜΕ έγιναν πιο αναξιόπιστα από ποτέ άλλοτε και η τηλεθέαση βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν κατάφεραν να βγάλουν νέα, φρέσκα και ενδιαφέροντα πρόσωπα, αν και έχουν περάσει εφτά χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι ίδιοι θλιβεροί.
Οι δημοσιογράφοι δεν δικαιούνται να περιμένουν συμπαράσταση από την κοινωνία.
Γιατί οι δημοσιογράφοι -στην πλειοψηφία τους- πούλησαν την κοινωνία.
(Τον Ιούνιο του 2011, ήμουν στο Σύνταγμα. Ένα βραδάκι, μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία, συναντάω τον Νίκο Υποφάντη, πρώην συνάδελφο στον ΣΚΑΪ. Πιάνουμε την κουβέντα με τον Νίκο, και ξαφνικά πλησιάζει ένας ώριμος κύριος. Και του ρίχνει το πιο έντονο αλλά και ευγενικό «χέσιμο» που έχω δει στη ζωή μου. «Εσύ έχεις ένα ρόλο για την κοινωνία, εσύ δεν μπορείς να λες αυτά τα πράγματα, εσύ δεν πρέπει να γίνεις Μπάμπης Παπαδημητρίου» και τέτοια. Μιλούσε η κοινωνία. Αλλά πρέπει να μπορείς να ακούς κιόλας. Και να σε νοιάζει για την κοινωνία. Γιατί η ζωή έχει και αύριο.)
pitsirikos
